De Hollandsche Lelie. Jaargang 20

[p. 612]

De ringvinger. Uit het Engelsch van Georg Gissing.

II.

Niet om te slapen evenwel. Hare gedachten waren verstoord, zij had een nieuwe ervaring in haar leven opgedaan. Was dit dan het gevoel, dat de menschen verliefdheid noemden, of leed zij - min of meer vrijwillig - aan eene zinsbegoocheling? Tot voor een jaar geleden, had haar leven nauwelijks eene stoornis gekend, eenvoudige plichten en vermaken waren haar voldoende geweest, daarna was ze verscheidene maanden ziek geweest en moest zich nog rustiger dan voorheen houden, tot de invitatie van Oom James tot haar kwam, die, haar eerst als het buitensporigste idée voorkwam, dat in een menschenbrein kon opkomen. Maar toen de krachten terugkeerden en de dokter een zeereis uitstekend voor haar vond, begon het haar toch meer en meer toe te lachen en besloot zij, in een plotselinge opwelling, in eene reis half om de wereld toe te stemmen. Ze zag vreemde landen, prachtige landschappen, verwonderlijk mooie dingen, maar die bevredigden haar op den duur toch niet meer, ze begon zichzelf af te vragen, hoe haar leven verder zou zijn, als ze in Ierland teruggekeerd zou zijn, en dan overviel haar een beklemmend gevoel van gedruktheid en klopte haar het hart angstig. Van alle menschen, van alle mannen, met wien ze kennis had gemaakt, liet er niemand een blijvenden indruk bij haar achter, zij kwamen en gingen, en er was misschien niet een onder hen, die ze langer dan voor een dag in haar leven miste.

In Rome aangekomen, vond zij dat dit gevoel haar voortdurend kwelde, de atmosfeer van de Eeuwige Stad wond hare verbeeldingskracht koortsachtig op, evenals het haar geest opwekte. Telkens en telkens vroeg zij zich af: ‘moet ik terugkeeren, zooals ik gegaan ben - alleen?’ De kleine Iersche stad, ofschoon haar in de herinnering dierbaar, leek haar in de toekomst bedroevend grauw toe. Zij gevoelde dat het haar jaren van zelfbedwang zou kosten, voor zij de oude rust van haar vroeger leven terug zou vinden. Zij zou met Oom James samen moeten leven, zijn huishouding voeren, in de toekomst zijne bezittingen erven. En hoe zou geld haar na een 10 tal jaren, iets kunnen vergoeden van in stilte oud te worden? Rome zou waarschijnlijk het laatste rustpunt zijn van hunne reis. En hier, hier voor de eerste maal, had zij iemand ontmoet, voor wien zij spoedig sympathie gevoelde, iemand van wien het haar pijnlijk zou vallen, te moeten scheiden.

Zij bedroog zichzelf niet. Zij had slechts te denken aan de reis naar het Noorden, ver van Rome, ver van den vriendelijken Engelschman, om te weten dat haar verlangen eerlijk was, en niet enkel de opwelling van eene vrouw op middelbaren leeftijd, die vrees heeft voor de eenzaamheid.

Zij hield van zijn stem, zij hield van zijne ideeën, zij hield van zijn lach. Hij scheen niet bepaald een gelukkig man te zijn, dat kon men wel zien, en evenals zij zelf, was hij alleen. Hij had haar gezelschap gezocht, en zij - hare wangen bloosden als zij aan de ongewoonheid van haar gedrag terugdacht. Zou hij haar daarom vooroordeelen? Neen, neen, hij was er de man niet naar om zoo onvriendelijk, zoo onrechtvaardig te denken.

Den volgenden dag vernam zij, dat haar oom een koortsachtige nacht had doorgebracht, zeker zou hij minstens voor een week of langer aan zijn kamer gebonden zijn, en hij zond haar bericht, dat zij uit vrees voor besmetting, niet bij hem mocht komen. Hij verlangde slechts hulp van eene pleegzuster en Miss Kerin wist bij ondervinding, dat tegenspraak hem slechts uit zijn humeur zou brengen.

Het was een schitterende morgen; toen Wrigthon aan het ontbijt naar hare plannen voor dien dag informeerde, kwam zij bijna in een onweerstaanbare verzoeking, maar een inwendige stem waarschuwde haar.

‘Ik heb een hoop brieven te schrijven, en - ik gevoel mij een weinig ongerust over oom James.’

Wrigthon zou er zich over verheugd hebben met haar te wandelen, maar alleen omdat hij zich eenzaam en vervelend gevoelde. Geen argwaan over een aarzelen van haren kant kwam in hem op. Hij vond haar een zeer plichtgetrouwe en zelfstandige jonge vrouw, en gevoelde zich even rustig in hare onmiddelijke nabijheid, dan wanneer zij 60 jaar oud ware geweest. De post bracht hem heden 2 brieven, maar nog steeds niet den lang verwachten brief en moest hij dus tot zijne bittere teleurstelling weer een dag vol ongeduld wachten.

's Avonds zaten zij samen in het salon. Miss Kerin had op haar schoot een gids van

[p. 613]

Rome, zij doorbladerde de pagina's en Wrigthon begon met haar over Rome te praten. Ze zei hem, dat zij het Colosseum niet kon vinden, zou hij het haar ook eens op het plan, dat zich in dit boek bevond, kunnen uitleggen? Wrigthon trachtte dit zoo goed mogelijk te doen, zij luisterde aandachtig, lachte hem vriendelijk toe en was hem er dankbaar voor.

‘Als mijn oom niet erger is, zal ik er morgen eens heengaan. Ik begrijp het nu veel beter.’

En het gebeurde, den volgenden morgen, dat op het oogenblik toen miss Kerin zich op weg begaf, Wrigthon eveneens voor een wandeling uitging. Ze gingen eene straat samen, tot aan het Capitool; minstens driemaal hadden ze elkaar half te kennen gegeven, nu elk huns weegs te zullen gaan, maar eindelijk zei Wrigthon: ‘misschien vindt U het wel goed dat ik verder met U ga naar het Colosseum?

‘Zeker’, antwoordde ze zachtjes, terwijl hare oogen schitterden, toen ze recht voor zich uitzagen. ‘Als U er de tijd voor heeft - ik zou dan natuurlijk nog meer ervan kunnen profiteeren.’ Toen begon ze uit gebrek aan iets anders, over den paus te spreken, sprak zenuwachtig en langdurig over hem. Daar het onderwerp Wrigthon weinig belang inboezemde, zei hij slechts eenige woorden, zoodat zijne metgezellin naar hem opzag en op een verlegen toon vroeg: ‘Is U geen Katholiek?’

‘O, neen!’ Hunne oogen ontmoetten elkaar en ze lachten. Samen te lachen is een weldadig iets voor een man en eene vrouw, zij wandelden met lichten stap verder en met een natuurlijke uitdrukking van vriendschap in hunne oogen. In het Colosseum brachten zij een uur door. Wrigthon had gesproken en gesproken, zonder evenwel zijne zorgen te vergeten, en miss Kerin trippelde opgewekt aan zijn zij. Haar stem verloor iets van hare geaccentueerdheid en klonk prettiger in zijn oor, soms als welluidende muziek als ze de eene of andere grappige opmerking maakte, over 't geen rondom hen voorviel. Ze waren nu geheel alleen in de galerijen, Wrighton begon een trap af te dalen en zij volgde hem op den voet. Plotseling boog ze zich voorover, haar linkerhand uitstrekkende, daar ze in de rechter een parasol hield, om iets op te rapen, dat op de trap lag, welke Wrigthon juist betrad. Hij, niet op hare beweging bedacht, draaide zich juist om naar haar te zien, en trapte met geheel zijn gewicht op hare hand. Er klonk een uitroep van schrik, maar niet van miss Kerin. ‘O, wat moet ik u pijn gedaan hebben! Het spijt me geducht. Hoe kon ik dit ook doen!’

Ze was bleek en haalde snel adem, de vast gesloten lippen lieten evenwel geen kreet van pijn door.

‘Laat me eens zien - geef mij uwe hand.’

Zij keek in zijn gelaat en lachte, maar hield haar hand neer.

‘Het is niets, - in 't geheel niets.’

‘Maar ik trapte er op - ik verpletterde ze! Laat mij uwe hand eens zien.’

Zij hield die uit, en trok ze daarna opeens weer terug. De handschoen toonde alleen een weinig stof.

‘Ik zal het mijzelf nooit vergeven,’ riep de man uit. ‘Het moet wel zeer pijnlijk zijn, en u draagt het zoo moedig.’

Weer lachte ze tot hem en antwoordde: ‘Hoe zou iemand zulk een drukte over eene kleinigheid kunnen maken - in het Colosseum!’

Later, toen Wrigthon zich dit gezegde herinnerde, vond hij dat prachtig; nu kon hij slechts vol medelijden naar haar zien.

Miss Kerin leed zichtbaar, hare lippen trilden, maar toch lachte ze.

‘Wat deed u toch,’ vroeg hij, ‘gleed u uit?’

‘Neen, ik zag iets op den grond liggen. Kijk?’ Op de plek waar Wrigthon had gestaan lag een klein muntstukje, een van goud. Miss Kerin raapte het op, het was een 10 francstukje zeker door den een of andere toerist verloren. Lachende, zei zij, dat het haar toekwam, door 't recht van de ontdekking - dat zulke vondsten geluk aanbrachten, en meteen stak ze het in hare beurs. Maar terwijl ze dit deed, verraadden hare trekken, wat ze leed.

‘We moeten den handschoen uittrekken,’ zei Wrigthon. ‘Ik verzoek u mij dit te laten doen. Ik zal erg zorgvuldig zijn.’

Zonder antwoord stak zij hem hare linkerhand toe. Zoodra hij onhandig, als een man eigen is, aan de kleine knoopjes begon te frommelen, bloosde Miss Kerin over haar geheele gelaat. Zachtjes, ofschoon onhandig, slaagde hij erin den handschoen er af te trekken, toen onderzocht hij de gekwetste vingers. Het bloed steeg Miss Kerin weer in de wangen. ‘U ziet wel, het is in 't geheel niets,’ mompelde ze. ‘In een uur of twee zal ik het geheel vergeten zijn.’

‘Ik hoop het van harte, maar ik vrees van niet. Die vinger lijkt me ernstig ge-

[p. 614]

kwetst toe. Hij wees den vierden vinger aan. Opeens trok Miss Kerin hare hand terug.

‘Ik geloof dat we naar ons pension terugmoeten gaan,’ zei zij, op een gewonen toon trachtende te spreken. Wrigthon nam een rijtuig, en zij reden haastig naar huis, slechts eens wisselden zij onderweg nog eenige woorden, hij om nogmaals zijn spijt uit te drukden, en miss Kerin op een luchtigen toon antwoordende, dat hij er maar niet meer over moest denken. In de hall van het pension scheen ze eerst stilzwijgend van hem te willen gaan, maar aan den voet van de trap gekomen, wendde zij zich om en zei: ‘Ik dank u zeer voor uwe vriendelijke hulp in de ruïnes.’ Zij kwam niet aan de lunch, noch aan het diner. Wrigthon, die zich ernstig ongerust over haar begon te maken, was den volgenden morgen vroeg aan het ontbijt en wachtte tot half tien, te vergeefs hopende dat zijn vriendin nog zou verschijnen. Toen schreef hij eenige regels op een papier, en zond dit door eene bediende aan Miss Kerin. Er kwam geen antwoord op, maar aan de lunch verscheen zij zelf en ze zetten zich tegenover elkaar aan een van de kleine tafeltjes. Miss Kerin sprak luchtig over hare gewonde hand, terwijl ze Wrigthon bedankte voor zijne belangstelling en sprak verder geanimeerd door. Wrigthon zag dat eene vinger van haar linkerhand in een zijden lapje was gewikkeld, de nagel was zwart geworden en de vinger was gezwollen, alleen die eene.

(Wordt vervolgd.)