De Hollandsche Lelie. Jaargang 20

Zijn beste Vriend. Een Schets uit het Kinderleven door Stella Mare.

'Twas Zondagmorgen.

's Morgens, al heel vroeg toen de zon door de vensters in zijn bedje lachte, zoodat kleine Kees niet langer slapen kòn, had hij het vol stille blijheid overdacht, dat het nu Zòndag was.

Zòndag - de heerlijkste dag van de heele week voor zijn pappie en voor hem.

Het eenige wat Kees van den Zondag hinderde, en hem haast onbegrijpelijk toescheen, was de luiheid van zijn vader op dien dag.

Hoe was het mogelijk, dat vadertje, die anders altijd 's morgens zoo heel vroeg op stond, juist op Zondag zòo lang bleef luieren, terwijl hij maar één enkelen dag in de week had om met zijnen kleinen Kees te spelen? Het was toch zonde van den tijd om er een paar uren van te verslapen, terwijl hij er naar hunkerde om op de kamer te mogen komen, en te luisteren naar de mooie vertelsels, die vader onder het aankleeden zijn kleinen jongen vertelde. Dat verhaal van vorige week was prachtig geweest! van den knuppel, die den hond moest slaan, - en het niet wilde, - van het vuur dat den knuppel moest verbranden, - en dat niet wilde, van het water, dat het vuur moest

[p. 492]

blusschen en dat niet wilde, van de koe, die al het water moest leegdrinken, - en het niet wilde, - van den slager, die de koe moest slachten, - en dat ook al niet wilde, en van een massa andere menschen en dingen nog, die niet wilden, totdat ten slotte, ze opeens, - waardoor wist hij niet meer zoo precies - iedereen en alles wèl wilde, en toen kreeg de knuppel zijn verdiende straf, - en het vuur oòk, en het water, en de koe, en iedereen - en vader liet hem de plaatjes erbij zien in het groote prentenboek, dat hij den avond te voren op tafel had klaar gelegd, om er zijnen kleinen baas uit te vertellen.

't Was toch prettig naar al die mooie vertelsels van vader te luisteren, en ondertusschen de plaatjes in het prentenboek te bekijken.

‘Eigenlijk was àlles wat vader deed goed en prettig,’ zoo dacht Kees.

Vaders zijn goede lieve menschen, voor hunne kleine jongens vooral!

Als je stout bent, krijg je natuurlijk wel straf, maar dat had je dan natuurlijk verdiend, want als je alles precies deed zooals vader dat wilde, dan was je lief en gehoorzaam en dan behoefde je niet te worden gestraft, dus het was eigenlijk alles je eigen schuld. Het ergste van zijn stout-zijn vond hij wel, dat vader er zooveel verdriet van had.

Als hij ongehoorzaam of koppig was geweest, en moeder vertelde dit 's middags als vader thuis kwam, dan kon vadertje zoo bedroefd zeggen: ‘Maar, Keès, Keès, weèr koppig geweest. Jongen, wat doe je mij een verdriet!’ dat Kees hard begon te huilen, wat hij nièt had gedaan toen moeder hem boos zei, dat hij voor straf heèl vroeg naar bed moest.

't Was eigenlijk niet mooi van moeder om altijd zijne stoutheid aan vader over te vertellen, en hij had dit vader ook wel eens gezegd, dat moeder dit zeker niet zou gedaan hebben als ze een jongen was, omdat jongens nooit klikken, want dat was ‘verraderig’ zeiden de jongens van de bewaarschool. Vader had gezegd, dat dit heusch geen klikken van moeder was, want moeder vertelde altijd àlles, àlles van hun kleinen baas, precies wat hij had gedaan na schooltijd, waarmêe hij had gespeeld en of hij lief was geweest, ook omdat vader nooit genoeg van zijn kleinen jongen kon hooren, en alles precies van hem wilde weten, dus als hij stout was geweest, mocht moeder dit evenmin verzwijgen als iets anders, - en als vader dit alles Kees zoo duidelijk mogelijk aan zijn verstand had gebracht, moest Kees eerlijk bekennen, dat vader gelijk had, en dat het van moeder geèn klikken was geweest, en hij overlaadde moeder dan, den dag na de straf, als alles weer goed was, met zoentjes en liefkoozingen, om maar zooveel mogelijk te toonen, dat hij niet boos op maatje was, die zijne ‘stoutigheid’ aan vader had oververteld.

Zoó peinsde en dacht kleine Kees, toen Antje, de kindermeid, hem in zijne overpeinzingen kwam storen en hem na een vroolijk ‘goeden morgen’, uit zijn ledikant beurde, en hem begon aan te kleeden.

Veel gauwer en gewilliger dan door de week liet Kees zich bij het wasschen helpen, en Antje kon niet nalaten te zeggen: ‘Je bent vandaag èrg zoet geweest, Kees, waarop Kees dadelijk antwoordde: ‘Dat komt natuurlijk omdat het Zondag is!’ -

Wat de Zondag met het zoet-zijn te maken had van Kees, begreep Antje in het minst niet.

Om negen uur mocht Kees binnen komen, in de slaapkamer waar vader juist begonnen was zich aan te kleeden. Met een blijden kreet vloog hij in vaders armen, zoende toen zijne moeder, die ondertusschen beneden het ontbijt ging klaarmaken, en de beide ‘heeren’ lachend maande vooral niet àl te erg te treuzelen terwijl vader zijn morgen toilet maakte.

‘Pappie luister eens,’ zei Kees opeens, nadat hij moe van het duikelen in de twee groote tweeling-ledikanten, zich eindelijk languit in een der bedden had laten neervallen: ‘Pappie luister eens.’

‘Ja jongen,’ ik luister!

‘Moèt je altijd alles aan je vader en je moeder vertellen?’

‘Zèker kind!’

‘'t Is wel gek, vader, want je doet en zegt wel eens dingen die je liever niet over vertelt.’

‘Zoò?’ lachte Keesjes vader en ging door met zijn toilet te voltooien.

‘Ja, er is wel eens iets wat ik ook jou liever niet wil zeggen, vader!’

‘Is het iets stouts, Keesje?’

‘'t Is wel stout, maar 't is niet stout bedoeld, en ik zou 't je wel willen vertellen om te vragen of ik iets ergs heb gedaan - maar je moogt er heusch geen verdriet van hebben? - Weet je wat het is?’

Keesjes vader schudde van neen.

‘Ik - pappie - je moet niet boos zijn maar ik heb gejokt, - en ik heb Wim Scheuer een leelijk leugentje wijsgemaakt - omdat - - -’

‘Jij gejokt, Kees?’

‘Ja pappie, maar je hoeft niet treurig te kijken want ik zal je wel precies alles zeggen.

Ik heb Wim Scheuer wijsgemaakt, - - dat - -’

‘Nu? wàt dan, Kees?’

[p. 493]

‘Dàt - - dat vaders niks geen lieve menschen zijn maar heel naar en streng - - en dat is een heèl groote jokken, want vaders zijn de liefste menschen van de wereld, - als ze tenminste allemaal net zoo lief zijn als jij, pappie!’

‘Waarom heb je dan Wim iets verteld, wat jij wel beter weet, Kees. Dat was toch eene onwaarheid!’

‘Zeker, maar ik woù jokken, ik wou expres jokken, want hij had zoo'n verdriet omdat hij geen vader had, net als de meeste andere jongens van de school, en hij huilde zoo'n beetje, toen Aart en Joop van hunne vaders spraken en toen zei ik gauw om hem te troosten: “'t Is niks erg, dat jij geen vader hebt, je moet er juist echt blij van zijn want vaders zijn niks geen lieve menschen. Ze zijn, toch dikwijls heel naar en streng!”

Pappie, is dat nu heèl slecht van me, dat ik zoo heb gejokt?’

Opeens draaide Keesje's vader zich om en naar het ledikant gaande, drukte hij zijnen kleinen jongen onstuimig tegen zich aan, en kuste hem hartelijk, terwijl hij ontroerd zei: ‘Ik weet het niet of dit jokkentje slecht was, Keesje, - ik geloof het haast niet, maar wat ik wèl weet, is dat jij een lieverd bent, - en dat je vader wàt veel van je houdt!’

‘Ja?’ vroeg kleine Kees, blij!

‘Heel veel, mijn jongen.’

‘Dat is goed’ zei Kees, ‘maar ga je nu maar gauw heelemaal aankleeden, anders kom je nooit klaar vader - dan ga ik nog eens duikelen, want nu je alles van mijn jokkernijtje weet, en je er niet boos om bent, duikel ik nog eèns zoo plezierig!’

‘O!’ ‘O!’ Wat doe je daar nou, pappie?’ gilde Keesje ontdaan, en liet zich van het ledikant naar omlaag op den grond zakken, en vloog met verschrikt gezichtje naar de waschtafel, waar hij juist zag, dat vader de stukken glas bijeenzamelde en ze op een hoopje bij elkaar schoof.

‘Ik heb mijn waterglas gebroken, Kees. Gelukkig dat ik het juist gebruikt en dus niet meer noodig heb.’

‘Wat vreeselijk naar voor je, pappie! Wat zal maatje boos zijn! Zou-je straf krijgen? - Zou maatje erg op je grommen?’ -

Keesje's vader antwoordde niets, en wierp lachend de stukken glas in de prullemand.

‘Goed, dat je de stukken weggooit, dan merken ze het niet, en dan is maatje vandaag op Zondag tenminste niet kwaad op je! - En ik zeg er natuurlijk geèn woord van!’ -

‘Neen, natuurlijk niet,’ lachte Keesje's vader, want ik zal dadelijk als ik beneden kom moeder wel zeggen, dat ik zoo dom ben geweest om het waterglas om te gooien!’

‘Zoo dom! - Niks dom, hoor pappie. - Je kon er niets aan doen, het viel haast van zelf,’ zei Keesje nu half huilend, omdat vader iets leelijks van zich zelf wilde vertellen.

De couranten, de brieven, het ontbijt hadden er ieder het hunne toe bij gebracht, om Keesje's vader heelemaal het ongeluk van het glas te doen vergeten. Later had hij aan het heele glas niet meer gedacht en zoodoende had hij er niets van gezegd.

Keesje was er echt blij om.

Na het ontbijt gingen vader, moeder en Kees een wandelingetje maken, en toen zij buiten waren mocht Kees een eind vooruit loopen en madeliefjes plukken, waarvan moeder later thuis eenen grooten krans maakte, en hem dien opzette.

Na de koffie kwam Kees een uurtje bij vadertje in den grooten stoel zitten en vader vertelde weer het prachtige verhaal van Hans en Grietje, en hij zong zachtjes daarbij allemaal liedjes zooals:

‘Met de handjes klap, klap, klap,

Met de voetjes stap, stap, stap,’ -

en

‘Suze, lieve Suze, wat ritselt in het stroo,
De ganzen hebben kousen noch schoenen van noo,
De schoenmaker heeft ook geen leesten daarvoor,
Daarom loopen ganzen steeds barrevoets door.’

en nog een massa liedjes die in Hans en Grietje voorkomen, waarvan Keesje het mooiste vond het avondgebedje van de veertien engeltjes dat heette:

‘'s Avonds als ik slapen ga!’ -

en waaraan hij 's avonds als hij niet slapen kon, altijd dacht.

't Was alles heel prettig, net als elken Zondag, maar toch had Keesje het echte plezier niet, want telkens onder de wandeling, onder het bloemen-plukken en onder het vertellen door dacht hij aan het gebroken glas, waarvan moeder nog altijd niets wist.

Elk oogenblik was hij bang, dat Antje zou binnenkomen om moeder te vertellen, wat er gebeurd was, want Antje zou natuurlijk dadelijk zien, bij het schoonmaken van de waschtafel dat er één glas minder was.

Eindelijk, juist toen hij toevallig nièt aan het glas dacht en hij voor het raam met zijne doos soldaten zat te spelen die hij in lange rijen op het vensterkozijn had opgesteld, werd er geklopt en Antje kwam binnen.

‘Mevrouw,’ zei ze, ‘er staat maar één glas op de waschtafel.’

‘Dat kan niet Antje, van morgen stonden er nog twee.’

Keesjes hart begon te kloppen.

‘Dan heb je er zeker een van gebroken, Antje!’

‘Ik, - gunst wel neen mevrouw, hoe komt u er bij?’

[p. 494]

‘'t Kàn niet anders, toen ik de kamer afging, stonden nog alle beide de glazen op de waschtafel, dus je moèt er wel een hebben gebroken, beken het dus maar, Antje, dan zal ik je er niets van zeggen!’

‘Maar ik hèb 't niet gedaan!’

Nog heviger klopte Keesjes hartje. Hij wist geen raad. Wat nu te doen? Als hij de waarheid zou zeggen, verklikte hij zijn vadertje, en als hij niets zei, kreeg Antje de schuld voor iets wat zij niet had gedaan.

Kwam vadertje nu toch maar binnen, dan kwam alles uit, dan zou hij zeggen, dat hij dom was geweest en 's morgens het glas had omgestooten.

‘Nu Antje?’ klonk het streng, ‘houd je vol, dat je het glas niet hebt gebroken?’

Keesjes lippen trilden. Zenuwachtig wreef hij zijne handjes in elkaar! - Had vader hem nog niet van morgen gezegd, dat je, je vader en moeder altijd alles moest vertellen, wat je wist? - En toch - - -

Neèn, hij wilde niet klikken - - Maar Antje dan, die arme Antje? -

Juist hoorde Keesje haar huilend zeggen: ‘Neen mevrouw, geloof u mij toch, ik heb het glas heusch niet gebroken,’ waarop Keesje's moeder boos zei: ‘We zullen het onderzoeken, ga nu als 't je blieft de kamer uit.’

Tranen druppelden uit Keesjes oogen op de tinnen soldaten neer, en hij had veel zin Antje na te loopen, en haar te zeggen, dat ze niets kwaads had gedaan, en niet moest huìlen - maar - - neèn - neèn het ging niet.

Zijn vadertje was zijn liefste, zijn beste vriend. Honderd maal liever had hij, dat maatje kwaad op Antje was, dan op zijn lieven pappie!

Er werd gescheld, en Daatje kwam inplaats van Antje zeggen, die met een uitgehuild gezicht in de keuken zat te mopperen, dat er visite was.

Mevrouw en mijnheer Gevers met Toosje kwamen binnen.

Heerlijk, dat gaf weer wat afleiding.

Mijnheer Gevers raakte al gauw in druk gesprek met Keesje's vader, die naar beneden uit zijne studeerkamer was geroepen. De dames hadden het druk over allerlei en nog wat en Keesje liet Toosje met de tinnen soldaten spelen en haalde achtereenvolgens zooveel speelgoed en prentenboeken naar het salon als hij maar kon dragen.

De middag was voorbij voor Keesje eraan dacht.

Men ging aan tafel.

Antje bediende als gewoonlijk.

Ze zag er ontstemd uit, en hare oogen waren nog rood van het schreien.

Keesje durfde haar niet aan te kijken; deed hij het tersluiks dan voelde hij zijn hartje pijnlijk prikken en steken.

‘Wat heeft Antje?’ vroeg pa opeens toen Antje de kamer uit was.

‘Ze heeft gehuild,’ fluisterde Keesje medelijdend.

‘Waarom?’

‘Wel, er is een glas van de waschtafel af, en nu denk ik, dat zij het heeft gebroken,’ antwoordde de moeder.

‘O, dat glas, - ja dat is waar ook, vrouw, dat heb ik vanmorgen gebroken, toen Kees nog op de kamer was. Hij zag het juist,’ zei Kees vader.

‘Maar Kees, nu begrijp ik toch heusch niet, dat je niet onmiddelijk hebt gezegd, dat vader het glas had gebroken. Je was toch in de kamer toen Antje van het glas sprak,’ viel Keesje's ma driftig uit, zich tot den kleinen jongen wendend.

‘Maar maatje’ zei Kees, en zijne oogen schitterden van verontwaardiging, terwijl een blosje van opgewondenheid op zijne wangen gloeide: ‘maar maatje, wat denkt u wel van me? Je mag toch je besten vriend niet verraden!’

Rijswijk.