De Hollandsche Lelie. Jaargang 20

Twee Wenschen.

I.

Voor W.

Het één - een voorjaarskindje...

De wereld lachte zoo blij,

Toen d'eerste werd geboren

Ons kindje van den Mei.

Toen 't Meiezonnetje d'aarde

Met bloemen heeft getooid,

Toen heeft ook mijn kleine knopje

Zijn teere blaadjes ontplooid.

En schooner bloeiden de bloemen,

En zachter woei Zuidenwind,

En vroolijker zongen de vogels,

Ter eere van mijn kind.

't Leek zèlf een lentebloempje

Gekoesterd door zonneschijn -

Mijn blij - ontvangen kindje,

Mocht j' altijd blijde zijn!

Zooals je werd geboren

Temidden van zon en zang,

Blijf zóó door liefde omgeven

Je gansche leven lang.

II.

Voor F.

Het ander - een najaarskindje...

't Was buiten koud en guur

En weemoed bracht in ons harte

De stervende natuur.

Laag hingen de donkere wolken;

't Was triest Octoberweer.

Een stemming van scheiden en droefheid

Lag over de aarde neer.

Géén blijde vogels zongen

Een welkom onzen zoon -

Géén lentebloemen spreidden

Hun lief'lijke pracht ten toon.

Maar zèlf was 't een zonnestraaltje

't Bracht vreugde mee en licht,

Mijn kleine najaarskindje,

Dat daar in z'n wiegje ligt.

Kindje, blijf dat: - een vriend'lijke zonne,

Een bron van warmte en licht,

Waar vertrouwend in donkere dagen

Zich menige blik op richt.

Vertroostend treurende harten,

Gebogen door najaarswee....

Breng wáár je komt, mijn kindje,

Een zonnestraaltje mee.

Wat je kleine, ontwakende leven

Ons onbewust heeft gebracht:

Een lachende lentebelofte

Bij naad'rende winternacht. -

Breng bewust dat in later leven

Mijn kind, nu zoo klein nog en teer.

Breng verkwikkende zonnewarmte

In 's levens Octoberweer!

A. de Gr. W.