De Hollandsche Lelie. Jaargang 20

Brief uit Berlijn.

In mijn laatste schrijven beloofde ik aan het slot, om in mijn volgenden brief over de Ducanschool en Mozartzaal te berichten. Ik zal mijn belofte nakomen en begin met het laatste: de Mozartzaal. Veel kan ik er niet van meedeelen. Het is een nieuwe zaal met al de gebreken van een gebouw, dat te vroeg geopend is en daardoor minder aangenaam om er een avond eenige uren door te brengen. De lucht is er nog zoo kalkachtig en muffig; de verwarming nog lang niet goed geregeld. Het is er zoo heet, dat af en toe bovenin ramen worden opengezet die een tocht veroorzaken, niet te beschrijven. De zaal op zich zelf maakt een aangenamen indruk, kan 1600 personen bevatten en zal, wanneer over een jaar het geheel in orde is en de muren niet meer met vochtvlekken prijken, een aanwinst voor Berlijn zijn. Het orkest, onder directie van kapelmeester Prill, die van de hofopera te Schwerin hierheen kwam, munt uit, door zuiver, correct samenspel en bezit als concertmeester den heer Ruinen, onzen landgenoot en medelid van het Hollandsche strijkkwartet, dat hier evenals het Hollandsche trio een zeer goeden naam heeft. Algemeene bewondering verlangt dit orkest wanneer men in aanmerking neemt dat kapelmeester Prill in zes weken tijd zijn luidjes zóó ver bracht dat een flink geheel zich aan het publiek presenteerde. Alle eer aan dezen dirigent.

Ons Amsterdam sch A-Capellakoor, onder Anton Averkamp, vertoeft momentaan in Duitschland's hoofdstad en gaf een uitmuntend geslaagde matineé in de Bechsteinzaal. Drie concerten volgen in de Mozartzaal. Wanneer deze avonden even mooi van uitvoering zijn als de matinée voor invités, dan zullen de lastige Duitsche critici moeielijk aanmerkingen kunnen maken. Het geheel was eenig mooi van klank en het wegsterven der noten in de kerkelijke liederen overtrof alles. Toch blijf ik bij mijn opinie van vroeger, dat een dergelijk koor het meeste succes heeft in een kerk. Of men een uitvoering alhier in een kerk zou toestaan, dat is een groote vraag; ik geloof het niet.

Met de streng orthodoxe richting, die hier bijna uitsluitend heerscht, is het maar beter om niet met zulke vragen aan te komen. Ik wensch het koor veel succes in de Mozartzaal!

Nu ben ik aan mijn tweede thema aangeland: de Duncanschool.

Sedert een paar jaren bestaat deze dansschool al en ligt zeer bekoorlijk in het Grunewald, vlak bij het station van dien naam. De villa van Miss Duncan is eenvoudig en smaakvol uitwendig. Inwendig nog smaakvoller en eenvoudiger. Als men de deur binnenkomt, betreedt men een hal, waar al de kransen en trofeeën van Isadora hangen. Haar zuster, Elisabeth Duncan een sijmpathieke persoonlijkheid, geheel ontbloot van uiterlijk schoon, doch aantrekkelijk door haar eenvoud, staat aan het hootd der school. Zij heeft verschillende leeraren en leeraressen, die onderricht geven in piano, teekenen, natuurkunde gymnastiek, zingen. Zij zelve komt voor het dansen op.

Revenons à nos moutons. Ik sta in de hal en zie rondom deuren die naar de verschillende vertrekken geleiden. Naast de voordeur, een vestiaire, daarnaast de salon, met bijzonderen smaak ingericht. Verder de danszaal, met electrisch licht aan het plafond en aan de muren; aan deze zaal grenst een veranda, waar de kinderen 's Zondagsmiddags zitten. De trap naar boven is donker eikenhout evenals de hal en de de kamers geboiseerd met hetzelfde materiaal. Langs de muren van den trap hangen porceleinen schilderijtjes, allen dansende kinderen en antieken weergevend. Boven de hal is de speelkamer, waarin de deuren van de overige kamers uitkomen. Een leeskamer, geheel als school met schoolbanken ingericht, daarnaast aan weerskanten de slaapkamers. Dit zijn juweeltjes van eenvoud en smaak, allerliefst: alle meubelen zijn wit geschilderd en de bedjes met blauwe dekens en wit neteldoeksche, op een stang hangende gordijnen, georneerd. Bij iederen slaapkamer is een badkamer, echt Amerikaansch, waar de kleintjes zich 's morgens kunnen baden en wasschen.

In de geheele villa heerscht iets ethèrisch. Zoo'n enorm verschil met de inrichting van andere verblijven in het Grunewald; nergens

[p. 378]

weelde, alles praktisch en smaakvol ingericht. De kinderen, die er wonen, blijven er hun geheele jeugd tot hun 18 jaar. Ze worden opgenomen in den ouderdom van 4-12 jaar en ontvangen alles kosteloos, doch mogen niet naar hun ouderlijke woning terug gedurende den leertijd. Vereischte voor opname is een gezond ontwikkeld lichaam en muzikalen aanleg.

Isdora Duncan heeft deze school gegrondvest met eigen middelen; op den duur ging het haar krachten te hoven en nu is het een maatschappij geworden, die voor de finanties zorgt sinds 't begin van 1906.

Reclame, bekend worden, dat is het wachtwoord van den tijd en zoo denkt Elisabeth ook. Door de politie is echter het optreden in openbare gebouwen tegen entrée verboden en nu is er wat anders op gevonden om de belangstelling van het publiek er op te vestigen.

Een danscursus is geopend, waar kinderen tegen betaling dansles kunnen nemen. Dit neemt zeer op. Deze leerlingen dragen evenals de Duncan kleintjes, de gracieuse reformkleeding en leeren het zwevende, gymnastische dansen. In de zalen der Secession worden nu af en toe Woensdagmiddags openbare lessen gegeven waar geinviteerden kunnen toekijken. Ook de Duncan kindertjes dansen op die uitvoeringen.

Het elegante bewegen, het neêr zweven, het glijden langs den grond, de voetjes in sandalen, de beentjes gestrekt en het lichaam onbewegelijk, alles, ja alles is zoo iets anders, zoo behoorlijk gracieus, dat ik iedere moeder zou aanraden haar kind naar de Duncanles te zenden. Ik ben bepaald ‘begeistert’ van deze aestethische wijze van opvatting der danskunst; de 17 interne leerlingen dansen snoesig, voor de nieuwe externe leerlingen in deze les van veel nut, daar het bv. meisjes gratie en élégance zal teweegbrengen. Voor Duitsche kinderen uitmuntend!

12 November 1906.

MEA.