Kunsten en Wetenschappen.
De Vrouwen. Ao 1673.
In een boekje van 1673 lezen we:
‘Aengaende de Vrouws-personen; deselve sondigen, God betert, meer als te veel tegen de mate van eerbaerheyt, van proportie, van matigheyt en van statigheyt: hoewel tegenwoordigh, Godt lof, in eenige dingen minder als voor desen de maet te buyten gegaen wordt. Want eertijts, voor omtrent twintigh jaren, hebben wij met bedroefde oogen aengesien, hoe de vrouws-personen doenmaels sich mismaecten met hare tabbaerden, afhangende van de schouderen, - de hobbezak? -, tot omtrent halfwege aen de ellebogen, sodat hare armen hierdoor gebonden zijnde, sij hare handen beswaerlyck aen de mont konden krijgen, en haer te gelyck also ten toon stelden, met hare naecte schouderen, en bijna hare geheele borsten, en met een groot gedeelte van haer naecte ruggen; strijdende hetselve notoirlyck tegen de twee eerste gedesidereerde conditiën, namelyck niet alleen met de Eerbaerheyt, maer oock den mensche in 't gebruyck der ledematen belemmerende; ick geswijge van gesontheyt door verkouwinge berovende. Siet, so verre kan de Duyvel den mensche onder den schijn van de mode verleyden. Maer nu, Godt lof, is dese dwaesheyt ten meerendeel gecesseert, wordende nu, voor weynigh eerbare vrouws-personen aengesien, die met den boesem bloot gaen: alleen dat eenige weynige, die wat uytmunten willen, haer boesem maer met een doorluchtig fijn lijnwaet bedecken, gelijck Adam sijne naecktheyt met een vijgenblat; twelck doch in der daet niet anders is als met den boesem, onder den schijn van een decksel, bloot gaen. Oock is de dracht der tabbaerden nu vrij eerbaerder, en na de proportie des ligchaems, alleen dat aen deselve lange slepende staerten, nergens toe als om de vloer te vegen dienende, en belachelijcke korte mouwen omtrent maer een
Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd