De Hollandsche Lelie. Jaargang 20

Mijmering.

Eens was de tijd, dat mijn harte, vol smarte,
Schreide van wee, om het leven, zoo wreed -
Eens was de tijd, dat ik weende en wachtte
Den dood... als verlosser van nameloos leed -
- - - - - - - - - - - - - -
Ach, maar het Leven, de Tijd en de Wereld,
Zij vroegen naar smarten noch zielenood,
Vóórt moest ik, vóórt - met mijn vlijmende wonden
Niets was er, niets, dat verzachting mij bood:
't Leven het dwong mij, om verder te spelen,
De rol van gelukkige, lachende vrouw,
De Tijd joeg mij voort... 'k mocht niet stilstaan, niet weenen,
Zielsdroef, zielsvermoeid - steeds verbergend mijn rouw.
De Wereld... ze is wreed - nog véél wreeder dan beide...
Zij vráágt niet, zij eischt, met gebiedenden dwang...
Met haar tweesnijdend zwaard van onkieschheid en koelheid,
Met haar Judaskus, dien ik nog daaglijks ontvang.
- - - - - - - - - - - - - -
Maar nú is 't niet meer zóó troostloos, zóó duister,
Een lichtstraaltje viel in den diepzwarten nacht:
De Liefde is onsterflijk, uit 't Hoogste geboren,
In Haar wint de ziele een Hoogere kracht -

ADÉ.