ist kein... kein... kein.... Der strasse ist weitläufig genug.
- Tjà... Tjà.....
Otto maaide me, op handen en voeten door 't hooi gaand, voorbij: Z'n oogen waren rood omkransd... o, ik zag 't direct. Hij was 't, die gehuild had... Ik zei niets, liet 'm over m'n beenen klauteren. Naar beneden ging-ie.
Na Jonas, ontwaakte 't orkestrale gedeelte. Suffig trokken ze hunne klêeren recht.
Otto, sprak beneden al met Vogel, die in de schuur op en neer wandelde. Z'n stap klonk regelmatig. De boerin redekavelde met Vogel - riep naar Otto, die water hoosde, uit de pomp. Ik zag 'm, bij 't trapafgaan, 't hoofd onder de breede spattende storting duwen.
- Je motte niet zou'n zwaine-boel moake, man. Je plasse me de heele ploas onder. Is 't 'n moffie, grinnekte ze naar Vogel.
- Nee, 'n kaffer - bitste hij.
De volle gouden zon sulde door de deur, pulverde in de onder-schuur, brokte druipend in 't deur-vierkant, glitterde langs 't koperwerk, dat in kuipen stond. De straal-breking in glas, rijk schietend door 't venster naast de deur gaf heerlike millioen-kleurige facetten. Uit de zonlooze vliering naar de laagte ziend, was 't 'n verrassing.
Te moe om te spreken, klommen we een voor een van de leer, lichtten de pomp-arm, deden de water-val op schedel en nek plonsen. Ieder keer lokte dat 'n protest bij de boerin uit, ons onomwonden te verstaan gevend nooit weer op 'r hooi te kunnen rekenen.
- Jij met je hooi... doe je maal 'r mee, norschte Jonas... 'k Heb maling aan je hooi. -
- We zijn om je verlegen, zong Vogel in z'n pijp.
- Vast niet... meer, deed sarrend 't mensch. Mijn hooi is voor bééste... nie vour kemédiante... die motte in 'r-loi spul 'r fortoijn maar zoeke...
- Hebt u naaste lief gelijk u zelve, declameerde de pistonist...
- Als juilie nou nog meer in te brènge ebbe, roep 'k me man 'r baij, dreigde ze.
- Gaâ je gang... 'k ben niet bang. Aan 't boveneinde der leer werd gesjord. Beenen schraapten langs de treden. We keken. 't Was de ouwe, stramme violist. Z'n beenen sloeg-ie aan weers-kanten om de leer, vouwde de armen op dezelfde wijze achterwaarts, zoodat-ie 'r om heen sloot.
- Pas òp... van ònderen!...
En tot groot vermaak van de boerin, gleed hij neer, door ons opgevangen.
Gekringd stonden we om de leer, de handen vinger-spreidend omhoog, grijpend naar den stramme. Kraai-gillend, spartelend hielden we 'm op.
- Jelui... jelui kriebelen me... o-o laat staan, hoû op... oo niet kietelen... o...
Boerin kletste, gedurig 't logge vette wibbellichaam, op-en-neer bonkend, de palmen op de gespannen rokken. 'r Scheef vertrokken mond lag open, de tong zwol over 'r onderlip, even gekuild in 't midden. Ze kwakte van de aanrecht naar d'r kuip, zwenkte naar den rand, omgreep die met 'r knoestige paarse knuisten, kromp, ze slap in de schoot gebald, van krankzinnige uitgelatenheid. De violist hielden we nog steeds in bedwang, daar-ie anders, door z'n onstuimig gewroet uit onze greep gewipt zou zijn. Z'n muzikale ambtgenooten hadden 'm ten slotte op den grond, terwijl wij 'm op de been trokken.
De lach-huilende boerin schreeuwde, door 'r aanvallen heen, dat 't mooi genog was en we d'r oit moste, dadelik. Dat ze an d'r werk most, en ze ons niet alleen liet.
De stramme bespoot zich eerst onder de pomp, droogde 't nat, evenals wij, met z'n zakdoek.
Heen gingen we.
Boerin lalde in de deurpost ons na.
Wij trokken verder, den geheelen dag, zònder onderdak, zonder ander eten en drinken dan een stuk brood, 'n glas bier, want water werd geweigerd of 'r moest om gebedeld worden. Ik tenminste vroeg niet meer. De brave inwoners hadden mij zóó zonderling wantrouwend bekeken, zoo innig menschelik uit de straatdeur gedrongen, dat 'k niet meer taalde naar gulhartigheid, die hoogstens in een kroes water kon omgezet worden. De overigen was 't evenzoo gegaan. Sommigen kuierden verveeld de dorpstraat aan beide huizen-rijen, zaten dàn aan den landweg, wandelden dàn rond de schouwburg-tent. Tot 't kleedtijd werd. Een voor een schoven we naar binnen.
Directeur aan 't loket kaartjes verkoopend, keek boos - èrg boos!
Er waren leden van z'n personeel in betrekkelik onklaren welstand dien avond.
Dat zag hij, gramstorig luisterde-ie naar 't inmiddels begonnen orkest, de piston blies verkeerd, de bassist streek beter, maar de stramme viool vergat de snaren. 't Paarde-
Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd