De Hollandsche Lelie. Jaargang 20

Arme Nel! Uit het Kinderleven, door Stella Mare.

‘Zeg Nel ben je nu niet blij?’

‘Mag je nu eene partij geven?’

‘Wel neen, hé Nel. Je mag nu zeker op reis in de vacantie?’

‘Waar zou je heen gaan?’

‘Nel, als je eene partij geeft in de vacantie, vraag je mij dan ook?’

‘En mij - en mij - en mij ook, hé Nel!’

‘En wat heeft juffrouw de Sturse je opgekamd!’

‘Nou, maar Nel is altijd haar lievelingetje geweest en zij meende zoo echt wat zij zeide. Ik geloof, dat het haar evenveel plezier deed als Nel zelf!’

‘Zeg Nel, wat zullen zij thuis wel zeggen?’

‘Je zult zeker wel iets heel moois krijgen, - misschien wel een zilveren horlogeketting, of een goud ringetje?’

Om haar heen in de kleedkamer, verdrongen zich de druk-door-elkander pratende, en vragende meisjes van Nel's klasse.

Thuis? - Nel's groote donkere oogen, die

[p. 75]

haast altijd iets droomerigs hadden, verduisterden zich een oogenblik, en krampachtig trilden hare lippen.

Snel, om voor de meisjes te verbergen hoeveel pijn haar dit ééne woord veroorzaakte, en hoe de herinnering aan dit ‘thuis’ in staat was hare geluks-stemming oogenblikkelijk te verbitteren, draaide zij zich snel om, en op de teenen staande, strekte zij zich zoo lang mogelijk uit, om haren hoed van eenen der haken van den kapstok te trekken.

Toen, zich dadelijk weer beheerschend, lachte zij opgeschroefd vroolijk, terwijl zij haren matelot opzette: ‘Natuurlijk vraag ik jelui allemaal, als ik een partijtje mag geven, maar ik zou er maar niet te veel op rekenen.’

‘Nou dag Am, dag Jet, dag Jo, dag Dien, dag allemaal, plezierige vacantie hoor!’ en gauw van den grond opnemend het stapeltje bruin-gekafte boeken en een grooten atlas stormde zij den gang en het portaal door, de meisjes verbluft over haar haastig heengaan achterlatend, die gewoonlijk met haar denzelfden weg uitgingen.

‘Wat deed Nel vreemd!’

‘Nou, ze is wat zenuwachtig! Ik kan het mij best begrijpen. Ik zou het in hare plaats ook zijn! Nou Lien, als jij alleen zenuwachtig bent, als je no. 1 wordt, dan zal je niet veel last van je zenuwen krijgen, boor kind!’

‘Wie weet, wie weet?’ lachte Lien.

Nel was al een heel eind onderweg, toen de meisjes nog altijd door lachend-pratend, plagend en schertsend in de kleedkamer van de zesde klasse stonden. Zij dacht heelemaal niet meer aan de meisjes op school, hoewel zij er zeker van was, dat zij het ook na haar heengaan nog druk over haar hadden.

Op het oogenblik, terwijl zij schijnbaar zoo kalm over straat liep, trilde alles aan haar van opgewondenheid.

't Was ook zoo heerlijk, zoo heerlijk en zij had er zoo vaak in stilte om gebeden, omdat zij door de vervulling van dezen, haast onbereikbaren wensch, een plotselinge verandering in haar zoo diep-treurig kinderleven verwachtte.

De tweelingen en kleine broer - kleine broer, en de tweelingen, daarom draaide alles in huis. De tweelingen werden altijd luid geprezen en bewonderd, omdat zij beiden op het gymnasium gingen.

De tweelingen werden gestraft als hunne rapporten slecht - hunne cijfers onvoldoende waren.

De tweelingen werden geroemd, beloond, met lieve woordjes overladen.

De tweelingen waren de trots van de familie, omdat zij later gingen studeeren - de eene voor dokter, de andere voor advocaat.

Hoe Nel oppaste, daarover bekommerde zich niemand.

Wat Nel zou doen als zij groot was, werd niet gevraagd.

Studeeren in geen geval. De studie van Lien en Jeanne zou immers toch al zooveel geld kosten.

Nel mocht niet naar een gymnasium noch naar eene Hoogere Burgerschool.

Als Nel groot was, moest zij maar haar examen voor nuttige en fraaie handwerken doen! Trouwens, ze zag er veel te droomerig en dom uit om te leeren.

't Was de eenige domme van de familie, - want Hans zou ook wel een ‘knappertje’ worden, - die had zulke geestige oogen en kon soms zulke leuke dingen zeggen.

Zóó werd er over Nel gesproken in hare tegenwoordigheid, zoo goed als in hare afwezigheid. Och, wat had Nel zich vaak in slaap gehuild van verdriet, om de onrechtvaardigheid van hare ouders.

Was zij niet even goed als Lien en Jeanne?

Waarom hadden zij als oudsten zooveel meer rechten dan zij, die 3 jaren later werd geboren?

O, zij wist het best, dat de twee grootmama's, die door de geboorte van de tweelingen beiden, tegelijkertijd benoemd werden, er het meest toe bijdroegen om Jeanne en Lien op te hemelen en te verwennen.

Zij wist het maar al te goed, dat bij háre geboorte geen vroolijkheid maar wel groote teleurstelling geheerscht had, omdat men zoo op een ‘jongen’ had gehoopt, en het wéér een meisje was.

Zij kon niet altijd berusten, zacht zijn en flink eene jaloersche opwelling bedwingen, als zij zag hoe broer, die vier jaren na haar was geboren, door moeder en vader om het hardst vertroeteld en verwend werd, dat wist zij zelf wel heel goed. Och, zij leed zoo, die arme kleine Nel.

In stilte vond zij hare ouders slecht, die haar, omdat zij de middelste was, onthielden wat haar evengoed als de drie anderen toekwam.

En niemand, die de ouders er op wees, hoe de kleine meid zichtbaar leed door dat ingehouden hartstochtelijk verlangen om ook eens geliefkoosd te worden, ook eens van hare moeder te krijgen in eene spontane opwelling van teederheid, een hartelijken zoen, een liefkozend woord, een warme blik.

Toen kwam de schooltijd, die haar alles vergoedde.

De onderwijzeressen vonden Nel een vreemd droomerig kind, met een warm liefdevol hart.

Zij hielden allen van Nel, de meisjes van hare klasse evengoed als de klasse-onderwijzeressen.

[p. 76]

Op school was Nel een heel ander kind dan thuis.

Thuis was ze stil en schuw, omdat zij zich er als eene vreemde voelde, die er in het minst niet bij hoorde.

Men interesseerde zich noch voor Nel's schoolgaan, noch voor hare vorderingen, noch voor haar vlijt.

Niemand, die er aan dacht te vragen wat er gebeurd was, als Nel eens buitengewoon opgeruimd, of onnatuurlijk stil was.

Nel kreeg, als zij jarig was, of met Sint-Nicolaas precies zulke mooie cadeautjes als de tweelingen.

Lekkernijen werden steeds eerlijk tusschen de vier kinderen gedeeld.

Bij tafel kreeg Nel van alle extratjes precies zooveel als de anderen.

Geen wonder dat hare moeder zich voor een toonbeeld van rechtvaardigheid en stiptheid hield.

Nel kwam nooit te kort, dat kan zij iedereen zeggen die haar zou komen vertellen, dat Nel zich zoo ongelukkig, zoo achterafgezet voelde!

Maar de school was Nel's wereld, de school was haar leven!

Thuis was een bange droom, die 's morgens eindigde als zij blij en tevreden om half negen met de meisjes naar school ging, en begon als ze stoeiend en lachend door het clubje vriendinnen, die in hare buurt woonden, om half vijf thuis werd gebracht.

Zoo was Nel ouder geworden, en in weerwil van den prettigen schooltijd, in weerwil van al de vriendschap der schoolmeisjes en de hartelijkheid der onderwijzeressen, leed Nel's gevoelig hartje meer dan iemand vermoedde.

Soms, snikte ze zich, in hartstochtelijke behoefte om hare droefheid te uiten, in slaap, soms ook lag zij uren wakker, vurig smeekend tot God haar in een en droom te doen begrijpen, waarmêe zij de liefde van hare ouders kon winnen.

Toen was het haar op eenen morgen plotseling te binnen geschoten, toen zij wakker te bed lag, peinzend of zij wel ooit van hare ouders kon worden wat de drie anderen voor hen waren.

Nu wist zij het dan eindelijk!

Als zij maar knap was, even zoo knap als de tweelingen!

't Was als een lichtstraal in haar leven, nu zij den sleutel gevonden had, waarmêe zij het hart harer ouders kon ontsluiten. Heel het jaar wilde zij zoo vlijtig en oplettend zijn, zoo hard werken en zoo goed oppassen, dat zij aan het eind van het schooljaar als No. 1 van de heele klasse overging.

't Was een heel besluit voor Nel, die altijd voorheen verboden moest worden, omdat zij onder de les praatte of lachte, vaak strafwerk had gekregen voor slecht afgeleverd huiswerk, - of afkeuringen voor onoplettendheid.

Some had Nel van die buien, dat zij haar best niet wilde doen.

Voor wie ook?

Niemand vroeg immers of zij hare lessen kende, en werktuigelijk werd elke maand haar schoolrapport geteekend, zonder een woord van verwijt of goedkeuring.

Och wat had zij de meisjes benijd, die huilend op school kwamen omdat hare moeder zoo bedroefd was geweest of hare vader een standje had gemaakt bij het inzien van een slecht rapport!

Liever honderd ‘standjes’ en harde woorden, dan die alles-doodende onverschilligheid van hare ouders.

Maar nu zou er een eind aan komen.

Zij moest, zij zóu No. 1 zijn.

Werken zou zij zooveel zij kon, en dat deed zij het heele jaar door, met eene toewijding, en eenen ijver, die ieder op school in haar verbaasde!

Al sneller en sneller liep Nel over de straten. Hare wangen gloeiden, hare oogen schitterden van opgewondenheid.

Menschen, die zij anders groette, liep zij nu voorbij zonder hen zelfs te zien.

In hare ooren klonk het telkens en telkens weer de heerlijke muziek, de hartelijke stem van de directrice, die haar de zoo vurig gewenschte woorden toevoegde, toen zij luid voor de klasse de rapporten voorlezende en de eindcijfers van het jaar opnoemend:

‘Zoodat No. 1 is, met een maximum punten van (- hoeveel het er precies waren had Nel onmiddelijk weer vergeten).... Nelly van Kesteren, wat mij bizonder veel genoegen doet, omdat zij het heele jaar zoo ernstig heeft gewerkt, en zoo flink haar best heeft gedaan.’

Nel had het wel uit willen snikken van vreugde en geluk, maar ze zei niets en keek de directrice, met een kleur als vuur aan, als begreep zij niet dat die woorden tot haar waren gericht.

De meisjes feliciteerden haar en gunden het haar van harte. Zij waren allen even blij voor Nel, omdat zij wisten hoe vurig Nel altijd gewenscht had óók eens No. 1 te zijn, - uit eerzucht dachten zij.

Dicht bij huis gekomen, begon Nel wat langzamer te loopen.

Haar hart klopte haar in de keel, en ze moest eerst wat tot kalmte komen.

Maar hoe kòn zij nu kalm zijn?

Hoe kòn zij?

Binnen eenige oogenblikken zou heel haar verder leven beslist zijn.

[p. 77]

Nu zouden zij thuis zien, dat zij even knap was als de tweelingen, nu zou zij ook mogen leeren waarvoor zij wilde, het allerliefst zou zij later voor middelbaar Geschiedenis verder studeeren. Dat zou zij maar dadelijk zeggen ook, want zij vond Geschiedenis het heerlijkste vak wat er bestond.

O, en zij zouden nu thuis ook trotsch op haar zijn en dan zouden zij wel van haar gaan houden ook, al was het alleen maar, dat zij nu bewezen had, even goed te kunnen leeren als Lien en Jeanne!

Aan de koffie-tafel zat de familie Van Kesteren, toen Nel, gloeiend van opgewondenheid, de woonkamer binnenstormde.

Zwaaiend met het gele couvert waarin het rapport lag, stootte zij hijgend uit - niet in staat zijnde kalm te spreken:

‘Ik ben No. 1, - heusch waar, ik ben No. 1.

Zij bleven allen kalm dooreten, Jeanne alleen keek verbaasd op en zei; ‘hè?’

‘Hoor u 't niet pa?’ klonk Nel's stem geprikkeld.

‘Zeker, kind.’

Een oogenblik heerschte stilte, toen vroeg Nel's pa na een poosje: ‘En hoeveel kinderen zijn er wel in de klas, Nel?’

‘Hoeveel? - Wel, 26. Verbeeldt u, No. 1 van de 26’, juichte Nel, met een stralend gezichtje!

‘Dan moeten die 25 meisjes, wel héél, héél dom zijn, die nog lager zitten dan jij,’ klonk het minachtend van moeder's lippen.

Arme Nel!

Dordrecht, Juni.