De Hollandsche Lelie. Jaargang 20

Causerie uit Den Haag.

Hoe moeielijk het is een ideaal te bereiken en, eenmaal bereikt, dat behouden, zullen wij weer, voor de zóó en zóóveelste maal in ons leven moeten ondervinden.

Wij hadden na lang klagen en sukkelen, een ideaal-tram: vliegensvlug (al was 't dan ook ten koste van ènkele menschen en vèle hondenlevens), goed ingericht en goedkoop. Zoo dachten de passagiers er over; het personeel, dat ons vervoert, was niet zoo blij gestemd; van hen véél klachten: te lange dagtaak, sterke inspanning door groote verantwoordelijkheid, weinig fooien. Een en ander dreigt uit te loopen op een werkstaking; ergo, verlies van ons ideaal!

Tot op zekere hoogte door eigen schuld; want waarom worden er belangrijk minder fooien gegeven in de om zijn goedkoop tarief hemelhoog geprezen electrische, dan in wijlen de schandelijke dure paardentram! Een zonderling verschijnsel, alleen te verklaren uit de nieuwe wijze van betaling; men neemt nu op goed geluk af een retourtje, in plaats van door een eindje terugloopen de hard werkende conducteurs dat klein bedrag te laten behouden. Inhaligheid dus; men wil liefst alles zooveel mogelijk voor eigen genot en gemak besteden.

Mocht dus een eventueele werkstaking ons noodzaken een tijd lang per voet naar Bosch of Scheveningen te trekken, dan kunnen wij in de lommerrijke daarheen leidende dreven op ons gemak over die ondeugd philosopheeren en, naar wij van het Haagsche menschdom hopen, ons zelven in dat opzicht beterschap beloven.

Het gevlieg naar Scheveningen is met dit mooie weer in vollen gang; al komt de stroom van badgasten eerst tegen half Juli. Nù zien wij meest Haagsche gezichten aan strand en in Kurzaal.

En toch, wìe gaat nu eigenlijk naar het Kurhaus? 't Is in de laatste twee jaren onder het uitgaand publiek gebruikelijk over die uitspanningsplaats met geringschatting te spreken: ‘altijd dat Kurhaus! altijd die drukte! dat zitten in een zaal met dit mooie weer! 't is geen Sommervergnügen, neen, ik ga er bijna nooit heen!’ Zóó wordt er algemeen gesproken. Komt men in de Kurzaal, met mooi weer, vooral Vrijdags... geen plaatsje onbezet; den Haag au grand complet!! ‘La parole est donnée à l'homme’... enz. En, wij weten het, ook in pràten over uitgaan is mode.

Verleden Zaterdag was het tjokvol in de Kurzaal, niettegenstaande de driemaal verhoogde entrées. De directie heeft het recht drie keer in het seizoen de prijzen te verhoogen. Nù had zij daarvan gebruik gemaakt bij het optreden van Anton van Rooy, den beroemden Wagner-zanger.

Al verliest Wagner altijd enorm door zelfs een superieure uitvoering in concertvorm, wie van Rooy kent b.v. uit zijn Hans Sachsinterpretatie, kan niet nalaten diep in de beurs te tasten, zelfs als men van hem alleen Wagner-fragmenten te hooren krijgt. En wat het zien betreft, geen actie natuurlijk; maar het zièn van een artist, die bij den ramp te San Fransisco niet verpletterd, verbrand of in den grond gezonken is, geeft werkelijk een haut goût, iets zeer pikants aan zijn heerlijke déclamatie van, Wahn, Wahn!

In onzen Dierentuin is een pikant genot van geheel anderen aard te smaken. Men is sedert eenige dagen daar bezig te worstelen; niet, als in de Romeinsche arena's, met wilde dieren, maar menschen onderling tegen elkaar. Men heeft wel is waar, bij zulk een moderne worsteling minder kans op heftige emoties, aangezien onze medemenschen daarbij niet geheel verscheurd of verslonden worden,

[p. 78]

maar 't moet toch zeer spannend zijn te zien wie der gespierde mannen na een lange worsteling gelegd wordt, met bebloed gezicht of tijdelijk buiten kennis. Houdt men rekening met de ‘vorderingen der beschaving’ sedert de tijden van het oude Rome, dan komt de worsteling van ònze dagen als bruut genot al aardig nabij die Romeinsche pretjes. Dit amusement is werkelijk niet misplaatst in een Dierentuin, en kan gelden als vergoeding voor het gemis van dieren in dit bloem- en plantrijk lustoord.

De directie van onzen Dierentuin wendt, om het kwijnend leven dezer instelling op te wekken, allerlei middeltjes aan van meer zachtzinniger, aard dan worstelstrijdperken: een speeltuin voor de kinderen; een doolhof waarin men altijd, als in de beroemde maze van Hampton Court, vreeselijk hoort gillen, maar gillen van louter pret. Verder een voorjaarskermis, die verleden jaar zóó in den smaak viel, dat de opbrengst het deficit nagenoeg dekte.

Voor de ouderen had dit druk bezochte lentefeest al het aantrekkelijke van herinneringen aan de jeugd: aan die heerlijke kermis met haar genotvolle pantoffel-parade enz. enz. Onze grootmoeders spreken nog dikwijls met verrukking over die kermisweek, wanneer zij in dunne, nieuwe zomertoiletten liepen te rillen van kou; vooral op den Donderdag middag, als ‘het hof’ zoo maar onder de gewone stervelingen paradeerde in het Voorhout.

Van ouds her schijnt de Haagsche kermis bijzonder aantrekkelijk te zijn geweest voor hoog en laag. De hooggeplaatste personaadjes... men zegt dat Johan de Witt bij een kermis wafel het Eeuwig Edict vergat. 't Is bekend, dat Willem III (de uitmuntende opvoering van Schimmel's ‘Kind van Staat’ gaf een aardige bijdrage voor zijn standbeeld) als koning van Engeland in Londen gedurende onze kermisweek, tegen zijn vriend Bentinck zuchtend zei: ‘Ik had er dadelijk een ton voor over om op dit oogenblik in den Haag te zijn!’ Een amusement dus, speciaal geschikt voor het vergeten van staatszorgen.

Naar het vroolijk rumoer in den Dierentuin te oordeelen, scheen men op onze tegenwoordige kermis in klein bestek ook andere zorgen tamelijk wel op zij te zetten. En... de zorgen van het bestuur werden er merkelijk door verlicht.

Het nieuwste nieuwtje in toilet? Veeren boa's. Op zich zelf niets nieuws; maar men heeft ze nu in verschillende kleuren, zelfs de meest vreemde tinten; bij elk toilet een veeren boa precies in de kleur, is de eisch voor een dame die aspireert naar den titel van toonaangeefster. Een kostbare liefhebberij natuurlijk; maar in alle betrekkingen, in alle vakken, in elken tak van kunst of wetenschap moet men heel wat produceeren eer men kan zeggen den toon aan te geven; in modezaken kan men daarvoor volstaan met het bezit van... een ruim kleedgeld.

X.