De Hollandsche Lelie. Jaargang 20

‘De Bruidsstoet trekt voorbij.’ Een reisherinnering uit Noorwegen.

Het was in Noorwegen - hoog in het Noorden tusschen de bergen! Het stroomen van de rivier klonk als een ver verwijderd, dreunend donderen. De hooge dennen suisden steeds hun zelfde lied. Het bosch was zoo groen langs de steile paadjes. Er groeiden waaiervormige varens, en lichte, welriekende boschbloemetjes. Bijen stieten in hun vaart tegen fijne, kleine klokjes aan, zoodat ze zachtjes heen en weer bengelden, tot zij plotseling met een lichte, nauw merkbare trilling ophielden en onbewegelijk bleven staan. Er zat een jonge tourist op een steen aan den weg te lezen. Een uur geleden was hij vergenoegd met zijn langen alpenstok den berg opgeklommen. Toen was hij in het boek gaan bladeren, dat hij in zijn reistasch had. En van dat oogenblik af was hij ernstig. Niemand zou aan zijn gebogen hoofd en zijn krommen rug gezien hebben dat hij een jonge student was, die voor de eerste maal zijn reistasch omgeworpen had en een voetreis was gaan maken. Hij was de dennegeuren en de bloempjes vergeten, waar hij eerst zoo enthousiast over was. Iedermaal dat hij met een somber gezicht de bladen van zijn boek omsloeg, en zijn neus dichter in de bladen begroef, legde hij zelfs onbarmhartig den arm op de geurende bloemen en het zachte mos.

Het vinkje in den ahornboom boven hem vond het hoogst merkwaardig dat iemand zoo zwijgend en ernstig wezen kon te midden van die heerlijke natuur en in die reine, klare berglucht. En het besloot hem wat op te vroolijken. Het begon met iets dat klonk als een kleine, verschrikte kreet, maar toen dit geen uitwerking had, zong het door met volle kracht. Het bracht zooveel nieuwe tonen uit, dat het er zelf verbaasd over was en vormde ze tot een melodie met allerlei variaties.

Maar niets hielp. De student zat nog steeds te lezen en vergat den lichten kant van het leven voor den donkeren. Het ergerde het vinkje, dat men geen acht sloeg op zijn lied en het eindigde met een boosaardigen kreet tot slot-accoord. Het jongemensch keek plotseling met een matten blik op; toen keerde hij het blad van zijn boek om en las door. Maar het vinkje keek met

[p. 59]

zijn kleine, zwarte oogjes onder den rand van zijn hoed en toen het daar geen greintje sympathie ontdekte, vloog het verontwaardigd weg, het kreupelhout in naar zijn wijfje. De student zag het en keek het vogeltje even na, terwijl het zijn schreeuwende jongen voedde. Maar er was geen vertrouwen in zijn blik. ‘Alles is leugen, geluk zoowel als liefde’, mompelde hij, terwijl hij een nieuw blad omsloeg. Boven aan den berg - op het smalle pad dat zich door het bosch kronkelt, langs kleine watervallen en groote steenklompen - klonken ondertusschen blijde feesttonen, die denken deden aan een vroolijk volksliedje. En de kerkklokken van het naburige dorpje antwoordden. De tonen kwamen naderbij en werden duidelijker. De violen noodigden ten dans en de schelle hoorns vielen op het juiste oogenblik in.

Toen volgde er een getrappel van paardenhoeven en een gedruisch van vroolijke stemmen op de hoogte, en in den zonneglans op een open plek in het bosch kwam er een feestelijke bruidsstoet van Noorsche boeren en boerinnen in het gezicht. De meesten waren te paard: vooraan de bruid met haar schitterenden bruidskrans op haar sluier en naast haar de bruigom - daarachter de geheele bruidsstoet in veelkleurig nationaal kostuum met muziek voorop.

De tourist was opgesprongen en de vink haastte zich om mee te doen aan de muziek. Toen trok de stoet voorbij! De waterval bruiste, de bloemen geurden, de ahorn neeg groetend zijn fijne takken en het vinkje zong! En ditmaal was het niet voor niets, want de bruid zond het een zwijgende blik uit haar heldere oogen: ‘O, wat zing je mooi!’

En toen volgde het vogeltje haar van tak tot tak den berg af. Af en toe klonk zijn stem tusschen de viooltonen door, verdween onder de hoornmuziek en werd in de stilte weer hoorbaar - tot zijn gezang ook eindelijk verloren ging en wegstierf in het bosch, waar de echo van gelach en spel nog lang in de verte weerklonk.

De tourist had het boek uit de handen laten glijden en dacht aan geen lezen meer. Als een geit sprong hij den berg op naar den open plek in het bosch en rolde in het zachte gras rond, zonder dat hij zelf eigenlijk wist waarom.

‘Waarachtig 't is alles geen leugen, jij bent het die liegt!’ mompelde hij met een minachtenden blik op het boek.

Toen keerde hij het gezicht naar den bergkant en luisterde glimlachend naar de tonen daar beneden.

Toen sprong hij plotseling op en begon te zingen:

De frissche wind en de zachte lucht
Wekten weer al mijn moed!
Vervulden mijn hart met lentegeur
Verlichtten mijn moeden voet!

Als een levend bewijs hiervan holde hij zingend den berg af zonder een enkel maal zijn alpenstok te gebruiken. Alle levensmoede gedachten en alle treurigheid waren verdreven, terwijl het refrein van het volksliedje daarbeneden zoo verrukkelijk jong en blij klonk:

‘een reizende Noorsche student.’

Toen hij op de plaats kwam waar hij zooeven gelegen had, zat de vink weer op zijn tak te zingen en begreep volstrekt niet wie daar zoo luid liep te jubelen. De vogel had een bloempje in den bek en was op weg naar zijn wijfje, maar moest toch eerst eens zien wat het jongemensch deed. Toen zette hij zijn veeren op tot hij zoo rond en dik werd als een kogel, sloeg de vleugels uit en sprong op den ahorn rond. Maar daar bleef hij op een vooruitspringenden tak zitten en keek nieuwsgierig den jongen man na, tot hij geheel uit het gezicht was.

J. BLICHER - CLAUSEN.