De Hollandsche Lelie. Jaargang 20

Brief uit Londen.

Juni.

Wat is dat toch een merkwaardige gewoonte, die ons weer zoo bijzonder opvalt in dezen tijd van 't jaar - namelijk, dat de groote instellingen, hospitalen, asylums, instituten voor doofstommen, en andere publieke philantropische vereenigingen hun ‘dinners’ geven in de ‘Season’ van Londen.

Zoo b.v. kwamen mij dezer dagen een invitatiekaart onder de oogen voor het jaardiner van ‘the Earlsword Asylum’. Earls- word ligt in Surrey, en is een enorme instelling voor achterlijken, idioten, of zedelijk gedegenereerden in alle graden.

Er worden daar niet meer of minder dan 500 patiënten verpleegd, van vijf jaar tot 70 jaar. Jongens en meisjes; ze leeren zoo mogelijk een vak, en allerhande nuttige en aangename bezigheid - ze zijn geheel onder medisch toezicht en de bekwaamste doctoren geven hun hulp en raad.

Van de 500 verpleegden zijn er een 300 betalende patiënten, de overige 200 worden geheel gratis door de vereeniging verzorgd - maar het mooie is - dat er niets geen verschil wordt gemaakt tusschen betalende en niet-betalende kinderen. Zij weten zelf niet en de nurses meestal niet, tot welke categorie de verpleegde behoort. Dat is nu nog eens het ideaal van broeder-gelijkheid nabij! Want de jaarlijksche onkosten beloopen voor de betalenden toch van f 800 tot f 5000!

Er moet dus heel wat door particulieren worden bijeengebracht om die 200 ‘vrije’ kinderen te kunnen binnen laten. Welnu, daar is het deftige diner dan ook juist geschikt voor! Een lijst geeft te weinig, en circulaires zijn ook niet toovermiddelen om de cheques te doen loskomen - maar aan een dinner! Dan komen de subscripties los! Aan zoo'n tafel presideert b.v. ‘the Lord Mayor and his Sherifs’. Een 250 gasten worden geïnviteerd - groote onkosten worden niet ontzien - maar de winst is ook niet klein. Waarlijk, eenige duizende ponden stroom en op zoo'n avond den penningmeester toe. Eigenaardige, merkwaardige gewoonte! Wij zouden meer houden van die stille gevers, die er geen diner voor wenschen - maar 's lands wijs 's lands eer - en misschien wijzigt zich zoo'n-aan-den-weg-timmerende-gewoonte ook nog wel eens, naarmate de eenvoud der hoogere kringen, der upperten, zich meer en meer gaat onderscheiden van den op bluf-belusten parvenu-rijkdom der schijn-aristocratie.

Natuurlijk worden er heel wat speechen aan zoo'n ‘dinner’ afgestoken, door de eerste en voornaamste autoriteiten op medisch en politiek terrein, de aristocratie van geest en verstand en hart krijgt men te zien en te hooren, zoodat het zeer interessant is voor een belangstellenden leek een dergelijke gebeurtenis eens bij te wonen.

Diezelfde aristocraten naar den geest - en naar geboorte - waren ook eenige dagen geleden bijeen in het Mansion House, op vereerende uitnoodiging van ‘the Mayor en the Lady Mayores.’ Het was om een meeting te houden in 't belang van de ‘Society for the prevention of Cruelty to children’. Zoo een vereeniging zich hier in Londen mag verheugen in de warme belangstelling van het publiek, dan is het zeer zeker deze. 22 jaar bestaat ze, en door Queen Victoria, koninklijk goedgekeurd met een charter.

Het was zeer belangwekkend om de openingsrede van ‘the Earl of Crewe’ te lezen, en hem te hooren zeggen, ‘What is now feared is not too much public criticism, but too general public acceptance.’ Dat klinkt heel wonderlijk, nietwaar? Wat, te groote, te warme belangstelling van de zijde van het publiek - wordt eenigszins geschuwd? En toch begrijpen we de spreker, als hij zijn vrees bloot legt. Nu en dan vertellen de nieuwsbladen met schrille kleuren van een barbaarsche moeder, van dierlijke behandeling, van den tijger - die in den mensch opspringt - en zich werpt op 't onschuldige kind. Dát doet opzien met angst, dàt zoo iets kàn gebeuren? En de subscripties volgen. Heel noodig dat geld - maar een der-

[p. 26]

gelijke ‘advertentie’ mag niet tot reclame dienen van het werk, dat door de vereeniging wordt gedaan.

Wat wel een advertentie raag zijn - dat is dit: te weten, dàt, terwijl er zoo meer gevallen werden onderzocht door de inspecteurs van den bond - dan verleden jaar - er 200 minder vervolgingen plaats hadden. Het ‘waarschuwingswerk’ - dàt is het stille, mooie werk - dàt moèt dienen tot basis van goede propaganda. Want de vereeniging moet zich mettertijd als 't ware overbodig maken. De inspecteurs moeten door hun zedelijken invloed den geest in de huisgezinnen weten te wijzigen. Zoodat de ouders beter hun plichten gaan begrijpen en hun kinderen een waar ‘tehuis’ gaan geven.

Hoe eenvoudig klinkt dat nietwaar? De afdeelingen hebben namelijk ieder een inspecteur, die gesalarieerd, wordt, en in uniform loopt. Deze inspecteur gaat de huizen binnen, waar hij meent te moeten optreden, onderzoekt de gevallen, is in verbinding met de politie en door den tact van den inspecteur moet deze arbeid met succes bekroond worden. Nu wil de vereeniging steeds meer inspecteurs, o.a. vraagt ze één alleen voor de city - maar iedere inspecteur kost £ 200, zoodat er dus heel wat moet worden bijeengebracht.

Onlangs woonde ik een vergadering van onze afdeeling bij, en hoorde het bespreken van de gevallen van die maand, en zag ik den inspecteur van ons district. Een flink gebouwde krachtige man, die alleen reeds door zijn optreden indruk moet maken. Een predikant uit ons district, leidde de besprekingen, verschillende dames, waaronder vrouwen van doctoren, waren tegenwoordig, en konden menige opheldering geven over het interne van enkele gezinnen, doordat de doctor er mee in aanraking was geweest. Ik kreeg den indruk, van een ontzaggelijke noodzakelijkheid van dit moeielijke werk... want moeielijk is het, om in de huisgezinnen binnen te treden en in te grijpen - een Engelsch gezegde: ‘my home is my castle’, toont genoegzaam aan - dat men niet zonder ‘pas’ dat home ongevraagd kan binnen treden, en goed gemotiveerd moet het ‘binnengaan’ van den inspecteur dan ook wel zijn. -

Hoe meer betrouwbare inspecteurs er komen in alle deelen van Engeland - des te beter, zal Engeland op zijn toekomstig, nu - opgroeiend geslacht kunnen bouwen.

200 inspecteurs zouden we nog moeten hebben, zei lady Somerset - en - een ‘minister for the child’. - Waarom wel een minister voor landbouw - en geen minister voor de bescherming van kinderen?

In afwachting hiervan, heeft de vereeniging, de Lord Mayor met den eeretitel van ‘The Child'ren's’ Lord Mayor ‘bezwaard’... want heel wat titels zal hij dragen! Deze echter zal hem zeker het minste drukken, want wie voor ‘'t kind’ werkt, werkt met hoop volle verjongde krachten.

Of zoo'n Lord Mayor tusschen al zijn officieele dinners en meetings in nog tijd zou hebben, om, zooals de gefortuneerde en niet-gefortuneerde, Engelschen doen - voor ‘the week-end’ naar ‘the River’ of liever ‘op’ de River gaan? Want dat is wel zoo wat fashion. Een ‘houseboat’ te hebben, en in zoo'n aardig aangekleed, vaak met planten versierd, en met bont zeildoek overdekte boot op ‘the River’ te liggen. De dames in hoogst elegante kleurige toiletjes, de heeren in een flannel ‘suit’. Bij Hamptoncourt, en Maidenhaid en Sarbiton liggen ze de ‘Week- Enders’, genietende van lucht en zon en frisschen wind. Het warme, duffe city-kantoor vergetend.

En voor wie motorcars bezitten, is zoo'n uitstapje van Zaterdag tot Maandag, eveneens een vast nummer op 't program? Is het wonder, dat de kerken leeg, verlaten schijnen - ‘Als 't ouderhuis waaruit de kinderen zijn weggegaan’. Als het hoogere zieleleven dan ook maar gevoed wordt met ‘Gods gedachten’ in Zijn Tempel ‘de natuur’, want dat de ‘business-man’ hier aan 't einde van zijn week van draven, hollen, zwoegen, hopen en trachten, naar rust hijgt en naar ‘stille wateren’ - wie, die Londen kent, en de motorbussen hoort snorren, die Londen's-wegen nog onveiliger maken voor den vreemdeling, en het gewoel van ‘ongedekte’ klerken en stockbrokers voor the Bank of England gadeslaat - zal er zich niet in verheugen! En dat die ‘trips’ door spoorwegmaatschappijen en stoombootvaartcompanies worden vergemakkelijkt en aangemoedigd, is een weldaad. Zelfs een Londenaar zou bekrompen worden - als er geen holidays voor hem waren weggelegd!

En voor de kinderen beginnen de gulden dagen ook al aan te lichten. Want welk kind gaat niet mee op een ‘outrig’.

Verleden week had ik het halve genoegen ook mee te mogen gaan - en wel naar het magnifique estate van Sir John Lubbock,

[p. 27]

als geleerde ook in Holland bekend - nu Lord Avebury. -

In Kent ligt zijn bezitting, en ónze pic-nic zou gehouden worden op een van zijn velden, met zijn toestemming natuurlijk. Heerlijk, had het kunnen zijn - als de regen niet alles bedorven had! Enfin, zijn huis zagen we tenminste van buiten in 't verrukkelijke park, en hoorde ik, hoe Lord Avebury voor 36 jaar aan het Parlement had voorgedragen om the Bank of England 4 maal 'sjaars te sluiten - om zoodoende de bank-clerks een holiday te geven. Waardoor de nu populaire ‘Bank-Holiday’, vacantiedag voor ieder, in de wereld kwam. -

Dicht bij Lord Avebury's estate staat ‘Darwins huis’, een 20 minuten gaans ervan verwijderd. Nu nog in familiebezit - en zijn familiegraf is op 't kerkhof, er bij, te Down, maar Darwin zelf is in Westminster Abbey begraven. Geen kleinigheid.

Darwin met zijn evolutietheoriën, door de Staat op staatskosten naar de statige Abbey overgebracht! Voorzeker een getuigenis van verdraagzaamheid! Sir John Lubbock, zijn vriend en buur was een der ‘pall-bearers’.

Wel een diepen indruk maakt de Westminster Abbey op den vreemdeling.

Hoeveel standbeelden - hoeveel namen eerbiedig gespeld! Wel veel ‘eerste’ mannen heeft Engeland bezeten - en dan hoe weet ze die mannen te eeren! -

Mevrouw H.B. DE LA FAILLE.