De Hollandsche Lelie. Jaargang 19

Correspondentie van de redactie met de abonnés

De redactrice van de Holl: Lelie brengt ter kennis van de lezers van dit Blad, dat zij géén manuscripten, of brieven, haar naar aanleiding der redactie-aangelegenheden toegezonden door niet-abonnés, kan beantwoorden langs particulieren weg. De correspondentie in dit Blad dient zoowel tot de beantwoording van brieven, als tot de mededeelingen betreffende aangenomen en geweigerde bijdragen, en zij, die zelve geen abonné of abonnée zijn, kunnen dus niet verwachten langs een anderen dan den correspondentie-weg te worden beantwoord. Wanneer zij door leesgezelschapkring, of samen-lezen, of op welke wijze dan ook, gelegenheid kunnen vinden de correspondentie-rubriek te volgen, dan is de redactrice bereid hen dáárin te beantwoorden.

Op dezen regel wordt voortaan géén uitzondering meer gemaakt, en afzonderlijke nommers, correspondentie-antwoorden aan niet-abonné's behelzend, worden niet meer toegezonden.

Redactrice.

P.S. Het spreekt van zelf, dat deze regel alleen geldt voor eerstbeginnenden, èn voor briefschrijvers die in de corr: rubriek thuishooren.

Middagwandeling door Schr. - Uw anonyme inzending wordt niet beoordeeld, omdat gij geen naam opgeeft.

Monica. - Mijn vorig antwoord aan U was juist afgedrukt, toen ik Uw schrijven ontving, om mij te verwelkomen bij mijn terugkomst uit Wiesbaden. Ik dank U zeer hartelijk voor die attentie. - Ja zeker, het weerzien van Onze Marie en van onze honden is een ding, waarop wij ons al de geheele reis over verheugen. Ik kan mij niet begrijpen hoe men het uithoudt, thuis te komen zonder te vinden een vriendelijk gelaat, te hooren een vriendelijke stem, of, als dat uitgesloten is, althans een hartelijk honden-gelik en geblaf tot begroeting. Ik verzeker U, dat het bij ons 'n luidruchtig half uurtje is bij die gelegenheden, en dat Onze Marie geduldig moet wachten met haar berichten en meedeelingen tot het honden-gezelsehap zichzelf heeft uitgeraasd in liefkozingen, en eindelijk, moe van de vreugde, op onzen schoot tot kalmte is gekomen. - Zij, Onze Marie, beweert ook, dat zij er altijd bij inschiet bij zulke gelegenheden wat het krijgen van 'n hand van mij betreft, omdat ik dadelijk mijn beide armen vol heb met de honden met wien zij aan het rijtuig staat, en haar dan heelemaal voorbij zie. Maar ik beweer, dat ze dan ten slotte een dubbele beurt krijgt, omdat wij haar altijd hebben te bedanken voor allerlei attenties in onze afwezigheid, en niet het minst óók voor hare liefde en zorgen voor onze honden-schatten, die we alleen aan haar durven toevertrouwen. - Nu, van den zomer gaan ze weer allemaal mee, Marie, honden, en Kaatje, de papegaai! (Een nieuwe huisgenoot sinds eenige maanden.) Lieve mevrouw, ik hoop dat U het goedkeurt, indien ik de geschiedenis van Uw hond hier overneem. Ik erger me altijd zoo vreeselijk, wanneer de menschen in hun verwatenheid spreken op 'n minachtende manier van hondentrouw en van hondenliefde. Hoeveel menschen, zelfs onze naasten, bloedverwanten, vrouw of man of kinderen, treuren over ons zóó, als die hond van Uw zoon:

‘Een hond is ook zoo gevoelig; - dit toonde de lievelings keeshond van mijn zoon, die tijdens zijn ziekte steeds op zijn bed lag, zijn troost was als ik een enkel uur niet bij het ziekbed was, en ook na het overlijden niet week uit de kamer, en na het wegdragen uit een openstaande kast, de zijden halsdoek die mijn kind soms nog droeg in zijn hok medenam. Het arme beest dat ik met mij nam kreeg toen een zenuwziekte, wist te ontsnappen, en wij vonden hem dood op het graf van zijn meester, in wiens graf hij

[p. 784]

is bijgezet; de veearts verklaarde dat de trouwe hond erg had geleden, en dol had kunnen worden van verdriet.’

- Heerlijk dat die correspondentie van U zijn nut heeft. En dat U daaraan zich zoo belangeloos wijden wilt. - The heir of Redclyffe is in mijn meisjes-jaren mijn lijfboek geweest, kan ik wel zeggen. De hedendaagsche jonge meisjes hebben 'n méér bedorven smaak; die lezen liever Kamertjes-zonde en schauwe ‘reinheids’-boekjes. -

Nogmaals hartelijk dank voor Uw welkom en sympathiek schrijven. Hartelijk gegroet.

Jeannette. - Zie, lieve mevrouw, daarop ben ik nu trotsch, dat Uw honden 't aan mijn uitvoerige inlichtingen hebben te danken, dat U hen alle vier meeneemt naar Europa, inplaats van twee hunner achter te laten. Het is juist zooals U zegt, met vier kinderen reizen heeft misschien nog veel méér bezwaren, en toch komt men met wat goeden wil ook daar wel doorheen. Ik kan U niet zeggen hoe gelukkig mij Uw briefje maakte èn voor Uw vier hondenzelf én omdat het zoo heerlijk is, bij al de egoiste en op het punt dieren zoo wreed-ongevoelige menschen, ook hier en daar uitzonderingen aan te treffen, die toonen dat ze 't hart op de rechte plaats hebben en hondentrouw begrijpen. (Zie corr. in dit nommer aan Monica.)

C.G. Het is U misschien niet aangenaam, dat ik nader inga op het onderwerp. Laat mij U daarom alleen zeggen hoe innig ik met U meegevoel. Zoo iets is zoo vreeselijk, dat elk antwoord overbodig wordt. Men moet het met zichzelf uit-maken. Met U vind ik de gedachten aan, de hóóp op 'n andere wereld na deze, het éénige wat eigenlijk kan helpen dit leven als niet geheel waardeloos te beschouwen.

- Ik dank U, dat gij niet hebt getwijfeld aan mijn belangstelling; inderdaad, met zulke dingen leef ik mee, ook al ken ik mijn correspondenten niet persoonlijk.

Drenthina. - Hoe aardig, een briefje te ontvangen met een naam eronder, dien ik me wèl herinner uit, mijn geboorteplaats. Alleen, er waren vele familieën met Uw ‘van’, zoodat ik niet weet wie gij zijt. - Het doet mij genoegen dat gij er dan toch maar toe gekomen zijt mij eens te schrijven. Want, al zijt gij het ook eens met anderen die hetzelfde mij hebben gezegd, dat behoeft U toch niet te weerhouden mij ook Uw instemming mee te deelen. Het is mij nooit te veel brieven te ontvangen of te beantwoorden. - Het woordje ‘appeljood’ heeft meer aanstoot gegeven dan de schrijfster van dat stukje kon vermoeden. Gaarne neem ik nota van Uw verklaring, dat het ook U hinderde.

Ik hoop nu maar, dat gij U een volgenden keer niet zult laten terughouden over andere onderwerpen te schrijven, als gij daartoe lust gevoelt. Doe het gerust. - Dat mijn boekbeschouwing over dat vuile Geertje-product van de Meester U naar den zin was, doet mij genoegen, omdat het de zooveelste verklaring is van dien aard die ik ontving: en hoe méér hoe beter in dit geval.

Mevr: C. te G. - Als gij het toestaat, wil ik Uw brief naar aanleiding van Mignon's beschouwing gaarne afdrukken, en dan meteen beantwoorden. Meldt mij nog even of gij daarin toestemt? - Wat U kan doen herkennen, zal ik schrappen.

M. van H. en R. van P. - Ik zal U die stukjes terugzenden. Zulke terugzendingen geschieden op geregelde tijden. Het is onmogelijk, altijd alles van dien aard ‘dadelijk’ te doen. Gij moet Uw beurt afwachten.

Lotos. - Dank voor Uw ‘hulde’ aan het Telegraafartikel over ‘Hilligenlei’ en de vrouw. Ja natuurlijk, het moet een andere maatschappij worden, die de vrouw in dat bepaalde opzicht anders zal beoordeelen dan nu. Dat juist betuigt pastor Frenssen ook.

Ik antwoordde niet op, Uw vraag over dat tooneelstukje, omdat het zoo moeilijk is daarin ‘raad’ te geven. Probeeren hij den een en dan bij den ander, is het eenige wat er aan is te doen. M.i. is het niet geschikt voor opvoering. Of Eigen Haard het zal aannemen, kan ik niet weten. Het inzenden aan de redactie is het eenige wat gij kunt probeeren. Over La Rebelle wil ik wel 'n boekbeschouwing plaatsen. De drukproeven zond ik steeds naar de drukkerij. Zendt ze echter voortaan dáârheen, niet aan mij. Ik heb in de recensie over Coquelin zoowat hetzelfde gezegd wat gij mij zoo enthousiast schreeft, maar ik zag hem al meermalen. - Ik vond deze Roxane in de slot-scène ook niet zoo heel goed, maar zij is wat uiterlijk en toiletjes betreft een der bevalligste ‘Roxanes’ die ik zag. Wat het ‘sympathieke’ van Cyrano betreft, Kainz is mij steeds sympathieker geweest in die rol dan Coquelin; de laatste speelt subliem, maar de eerste pakte je in, met al zijn leelijkheid, door 'n charme van weemoed, dat Coquelin niet zóó sterk heeft, vind ik.

ANNA DE SAVORNIN LOHMAN.

Nagekomen Correspondentie.

Sympathie. - Hartelijk dank voor Uw tweeden brief. Ik heb er natuurlijk niet aan gedacht het eerste kwalijk te nemen, vond het integendeel een zeer prettig en openhartig schrijven, en wilde het particulier beantwoorden, omdat het onderwerp niet geschikt is tot behandeling in het openbaar. Gij begrijpt wat ik bedoel. Ziedaar de eenige reden van mijn zwijgen. Want, zooals het gewoonlijk gaat met mijn particuliere correspondentie, ik stel dan dikwijls langer uit dan mij lief is, uit tijdgebrek. - Nooit zou ik trouwens vermoed hebben dat gij een Lelie-antwoord hadt verwacht. Nu zend ik U voorloopig dit, met de toestemming er bij mij als lid op te geven voor die vereeniging. Het andere particulier. Nogmaals veel dank voor beide brieven.. Gedachtenwisseling is mij altijd aangenaam.

ANNA DE SAVORNIN LOHMAN.