De Hollandsche Lelie. Jaargang 19

'n Logeetje door Mevrouw Ovink-Soer.

'T gezin zat aan de ontbijttafel, toen 't logeetje haar komst aankondigde. De poststempel van den brief, aan mama's adres, had de nieuwsgierigheid van Kees en de meisjes al gaande gemaakt. Wie kon moeder nu uit Dalfsen schrijven? Daar kende ze immers niemand?

En nu zat moeder, met haar bijziende oogen, al minuten lang over de dicht beschreven velletjes heengebogen, en vertelde niets. Cor, die intusschen vaders ontbijt had boven gebracht, kon zich, bij haar terugkomst niet langer bedwingen.

‘Van wie, ma?’ vroeg ze ongeduldig.

‘Wel heb ik van mijn leven!’ riep moeder, eindelijk uit haar brief opkijkend ‘hoe komt 't mensch er toe? Verbeeldt jelui, daar vraagt Mevrouw van Gelder, maar zoo op eens, of Noortje een paar maanden bij ons mag komen logeeren.’

‘Neen maar, is ze wel wijs?’ informeerde Sophie, en Cor verklaarde vinnig: ‘'t Zit er

[p. 509]

nog al bij ons aan om weken lang een logé over den vloer te hebben. Je dient voor je fatsoen toch wel eens met haar naar comedie of opera te gaan en....’

‘Dat zou nu juist geen bezwaar zijn,’ vertelde mama. ‘Mevrouw van Gelder schrijft, dat 't haar te doen is om Noortje een poosje van 't stadsleven te laten genieten. In Dalfsen heeft 't wurm natuurlijk niets. Nu zou ze met een gefortuneerden oom en tante, die hier wonen, veel kunnen uitgaan, maar daár logeeren kan ze niet, want die menschen hebben tot vast principe: nooit logé's over den vloer’.

‘Een uitstekend principe,’ vond Cor.

‘Noortje zou dus hier alleen maar slapen, en verder bijna den heelen dag uit zijn. Wij behoefden geen pretjes voor haar te verzinnen....’

‘Wat een mal voorstel, ik heb nog nooit zoo iets dols gehoord,’ viel Cor in, ‘dat zou ik maar dadelijk afcaveeren, ma’.

‘Zeg Cor, ma weet zelve wel wat ze doen of laten moet,’ oordeelde Kees. ‘Die Noortje had als kind een drommels-aardig snoetje; ze is zeker een mooi meisje geworden, ik zou haar wel eens terug willen zien. Hoe oud zou ze zijn, moeder?’

‘Laat zien, een jaar of achttien? 'k Zal de zaak straks met vader overleggen kinderen. Als ik 't voor 't zeggen heb, blijft Noortje kalm in Dalfsen.’

Gelukkig voor Noortje had mama 't niet alleen voor 't zeggen. Vader was van oordeel, dat 't moeilijk aanging het verzoek van Mevrouw van Gelder te weigeren. De familie had hen, toen ze vroeger op dezelfde plaats woonden, menige vriendelijke attentie bewezen. Ze waren steeds zeer bevriend geweest al was dit nu al zoo lang geleden, dat mama en de meisjes het glad vergeten schenen te zijn. Nu Mevrouw bovendien uitdrukkelijk schreef, dat 't haar alleen te doen was om een onderdak voor Noortje te hebben, en zij volstrekt niet verwachtte, dat de familie Weyler het meisje van de Haagsche amusementen zou laten genieten, was er wel een mouw aan de zaak te passen en moest Noortje dan maar komen.

In een kalm gesteld briefje, schreef mama dus, dat Noortje voor een poosje welkom zou wezen en voegde er in een P.S. aan toe: hoe ze hoopte, dat Noortje veel uitgevraagd zou worden, daar ze anders niet veel meer afleiding zou hebben in den Haag dan in Dalfsen, want zij zelven gingen zelden of nooit uit, daar het hun niet convenïeerde. -

‘'k Herinner mij Mevrouw van Gelder als een mal overdreven mensch,’ zei Cor tot Sophie, toen, zij op hare kamer 't geval nog eens bepraatten,

‘'k Kan me niet voorstellen, dat Noortje, onder hare leiding, een aardig, eenvoudig meisje zal geworden zijn. Vader is altijd veel te goedig. Ik had er mij lekkertjes afgemaakt. 't Is me nog al een pleziertje zoo'n vervelende bakvisch maanden lang over huis. Nou, ik ga naar school, jij kunt met haar optrekken,’

Sophie haalde haar schouders eens op. ‘Och 't kan net zoo goed een leuk, gezellig kind zijn. 'k Vind, net als vader, dat pa en ma moeilijk weigeren konden Noortje te ontvangen. En wie weet hoe ze ons meevalt.’

Sophie hield er een wijsgeerige levensbeschouwing op na: ze nam de dingen zooals ze waren. Juist 't omgekeerde van Cor, die menschen en omstandigheden steeds naar haar zin zocht te dwingen en te vormen. Maar Cor was ook krachtig en flink. Zij durfde 't leven aan.

Sophie, pas twintig geworden, scheelde veel met haar in leeftijd, ze was wel acht jaar jonger. Een zwakke gezondheid had haar verhinderd, als Cor, te studeeren. Ze hielp moeder in 't huishouden en werkte in haar vrijen tijd voor: ‘Arbeid adelt.’ om haar schraal kleedgeld wat te vermeerderen.

Vader had een vrij goed pensioen en Cor bracht al wat in. Toch moesten ze zuinig leven nu Kees, die voor dokter studeerde, nog lang niet klaar was. Ook terwille van vaders zwakke gezondheid, zag de familie geen menschen; Cor had 't altijd druk met haar lessen en boeken. 't Leek Sophie wel een aardig verzetje, een jong, levenslustig kameraadje te krijgen.

Een week later deed 't logeetje haar intocht in de hofstad.

Sophie ging haar van den trein halen met een vigilante met impériale, want Noortje zou natuurlijk een koffer meebrengen, gevuld met mooie toiletten voor al de festiviteiten, die zij met haar rijke familie zou bijwonen. Nu, de imperiale bleek hoognoodig. Cor schrikte van Noortje's bagage: een valies, een reistasch en een waren reuzenkoffer.

‘Lieve Hemel! hoe moet die de trap op van ons bovenhuis,’ dacht Cor. ‘Wat onbescheiden om met zulk een meubel te komen aanzetten.’ In den eersten schrik ontviel haar: ‘Maar Noortje, wat een koffer breng je mee!’

[p. 510]

Noortje trok zich deze opmerking in het geheel niet aan. Blozend en glimlachend, met een van blijdschap stralend gezichtje, reikte zij Sophie haar bloot, mollig handje en betuigde, dat ze 't zalig, dolletjes vond om in den Haag te komen logeeren.

‘Wat een snoepertje,’ dacht Sophie bij zich zelve. ‘Die Kees had maar wat goed geprofeteerd: Noortje was een beeld mooi meisje. Alle trekken in dit zachtroze gezichtje waren volmaakt mooi besneden: de groote fluweel bruine oogen onder de lange, zwarte wimpers, de fijne neus, het boogvormig mondje, de zachtgeronde perzik wangen. Sophie kon haar blik bijna niet afwenden van het bekoorlijke geheel.

Noortje hield zich alsof zij niets merkte van Sophie's naïve bewondering. Zij praatte druk en opgewekt, drong zich tegen Sophie aan en stelde deze voor, recht prettig en knusjes met elkaar om te gaan.

‘'k Ben thuis zoo heel alleen,’ klaagde ze. ‘Heerlijk om eens in een groot gezin te zijn; Moes en ik vonden 't erg lief van je pa en ma mij te logeeren te vragen.’

't Lag Sophie op den tong te zeggen: ‘Maar wij hebben je niet geinviteerd, je ma heeft belet voor je gevraagd, doch ze zweeg, geheel ingepakt door Noortje's aardige manieren.

Nu, de eerste dagen waren alle leden van 't gezin Weyler, de meid incluis, niet minder verrukt dan Sophie over het aardig logeetje. Zelfs Cor gaf toe, dat Noortje een buitengewoon innemend meisje was, even hulpvaardig als eenvoudig, in 't geheel niet ijdel of ingenomen met haar eigen toch zoo bekoorlijk persoontje. Kees zou zeker in vuur en vlam zijn geraakt voor mooi Noortje, doch hij was op 't oogenblik te Leiden, en kwam niet voor het einde der week tehuis. Noortje was Maandag gekomen. Den Woensdag daarop stelde Sophie 't logeetje voor samen de schilderijen in het Mauritshuis te gaan bezichtigen. Hiermede werd 't goedkoope met 't aangename vereenigd, want de entreê was vrij in dit museum, en Noortje had verklaard, dat ze dol was op schilderijen zien.

Papa stopte Sophie bij 't weggaan wat geld in de hand. ‘Ga daarvoor samen taartjes eten,’ sprak hij goedig, ‘dan hebben jullie een prettigen middag.’

Opgewekt stapten de meisjes er op uit. Noortje stak dadelijk haar arm onder dien van Sophie en babbelde honderd uit. De koude wind, die Sophie de tranen in de oogen dreef, en haar kleinen wipneus rood verfde, maakte Noortje nog mooier als 't kon. Sophie merkte op hoe 't Noortje volstrekt niet ongevallig was, dat haar frissche blos en schitterende oogen buitengewoon de aandacht trokken op straat.

Sophie werd kribbig onder het brutaal aanstaren en nàkijken van de menschen en zocht stille straten om dat hinderlijk de opmerkzaamheid trekken te ontgaan. Maar Noortje troonde haar jolig mede. ‘Kom Phie, wat kan 't je schelen? De menschen mogen mooie meisjes wel eens aankijken, daar steekt toch geen kwaad in? Zeg Phietje, we zijn immers goede vriendinnen? Je mag mij niet uitlachen hoor!... 'k Wou je eens wat vragen... Ben je wel eens verliefd geweest Phie?’

Sophie keek Noortje verbluft aan.

Neen maar, wat bezielde dat kind op de openbare straat naar hare hartsgeheimen te informeeren, terwijl ze elkaar amper twee dagen kenden?

‘Hoe kom je daar zoo op Noortje?’ vroeg ze kortaf. ‘Zóó kennen we elkander toch niet dàt dat je belang kan inboezemen.’

‘Och zie je,’ aarzelde Noortje een beetje verlegen, ‘ik dacht zóó, dat je me beter begrijpen zou als je wist wat 't beteekent je hart te hebben verloren....

‘'k Wil je een groot geheim vertellen,’ vervolgde ze, ‘maar je moet mij op je woord van eer beloven er met niemand over te spreken.’

‘Betreft dat geheim alleen je zelve?’ vroeg Sophie achterdochtig. ‘Ja? Heusch? Nu, dan wil ik wel beloven dat fameuse geheim te bewaren. - ‘Och, spot nu niet Phie,’ en zich vertrouwelijk tot haar overbuigend, fluisterde Noortje: ‘Weet je, ik ben stil verloofd met een echten baron, maar zijn familie is er erg op tegen, omdat ik niet van adel ben, en daarom kunnen we elkaar in Dalfsen nooit eens rustig ontmoeten. Nu is hij hier op 't oogenblik en daarom vond ik het zoo dol om naar Den Haag te gaan, want nu kunnen we elkaar op straat spreken en samen wandelen. Als we Vincent, zoo heet hij, nu straks tegenkomen, dan vindt je 't zeker wel goed, dat hij een eindje met ons oploopt?’

(Wordt vervolgd.)