De Hollandsche Lelie. Jaargang 19

Correspondentie van de redactie met de abonnés

De redactrice van de Holl: Lelie brengt ter kennis van de lezers van dit Blad, dat zij géén manuscripten, of brieven, haar naar aanleiding der redactie-aangelegenheden toegezonden door niet-abonnés, kan beantwoorden langs particulieren weg. De correspondentie in dit Blad dient zoowel tot de beantwoording van brieven, als tot de mededeelingen betreffende aangenomen en geweigerde bijdragen, en zij, die zelve geen abonné of abonnée zijn, kunnen dus niet verwachten langs een anderen dan de correspondentie-weg te worden beantwoord. Wanneer zij door leesgezelschapkring, of samen-lezen, of op welke wijze dan ook, gelegenheid kunnen vinden de correspondentie-rubriek te volgen, dan is de redactrice bereid hen dáárin te beantwoorden.

Op dezen regel wordt voortaan géén uitzondering meer gemaakt, en afzonderlijke nommers, correspondentie-antwoorden aan niet-abonné's behelzend, worden niet meer toegezonden.

Redactrice.

P.S. Het spreekt van zelf, dat deze regel alleen geldt voor eerstbeginnenden, èn voor briefschrijvers die in de corr: rubriek thuishooren.

Dosia. - Ja nu herinner ik me heel goed Uw ingez: stuk. - Och waarom zoudt gij niet, als gij er lust in hebt, Uw meening evengoed zeggen over een of ander onderwerp, als zoo menig ander dat doet. Daarvoor, voor gedachtenwisseling, is die rubriek. - 't Gedichtje op Fr: Doktor is zonder twijfel moeilijker te vertalen, dan de parodie op Schiller; maar eigenlijk was dat ook een te gemakkelijke opgave.

Ja natuurlijk zou ik er niet aan denken te verhuizen, zonder mijn honden mee te nemen. - Ik behoor niet tot het soort menschen, die de huisdieren maar weer aan den kant zetten, zoodra ze hen in hun bewegingen of plannen

[p. 416]

bemoeilijken. Tegenover een dier heb je evengoed verplichtingen als tegenover een mensch, misschien nog wel méér, omdat het van je afhangt, en niet zijn eigen wegkan vinden.

Het is een verachtelijke gewoonte van de meeste rijke menschen, om een of ander dier aan te schaffen voor hun eigen genot, er mee te pronken, het dientengevolge een heel verwend leventje te geven, van lekkereten en drinken, en zachte mandjes, enz., enz., en het dan wreedaardig weg te doen, zoodra zij er genoeg van krijgen, om wat voor reden dan ook, verhuizen, op reis gaan, omdat het beest leelijk wordt, enz. enz. Wat er dan wordt van het dier, dat, na het eerst buitengewoon goed te hebben gehad, ineens zijn fortuin moet zoeken, of valt in ruwe handen, of het bij armere menschen uit den aard der zaak materieel véél minder goed krijgt, daarom bekommeren ze zich niet in hun egoisme. Aan de Riviera is het een bekende gewoonte van de brave, vroom naar de ‘English Church’ snellende Engelsche dames, om zich gedurende hun verblijf aldaar luxe hondjes aan te schallen, waarmee zij pronken en coquetteeren gedurende de maanden van hun hôtel-leven, om daarna de arme diertjes meedoogenloos de straat op te jagen bij hun huisreis naar Engeland; (want het is daar namelijk zeer lastig een hond mee te brengen van het vaste land; volgens de wet in Engeland moet èlke hond zes maanden in quarantaine blijven met het oog op hondsdolheid). Daar de lieve dames zich al die onkosten niet willen getroosten, maar ook niet zich willen ontzeggen het liefgedoe met 'n hondje, nemen ze zoo'n ongelukkig schepsel slechts voor de enkele maanden van hun verblijf aan de Riviera, en laten het onverzorgd achter als ze wegggaan, zonder er zich om te bekommeren dat het dier, na al die luxe en rijkdom bij hen, zich in zijn verlatenheid dubbel ellendig en hongerig zal voelen. De Fransche en de Italiaansche Riviera wemelen aan het eind van elk seizoen van zulke rondzwervende luxe-hondjes; die worden dan door kooplui opgevangen, en, als het nieuwe seizoen begint, aan de bovenvermelde categorie van ‘hondenliefhebbers’ voor een kleinigheid verkocht. Op die manier pronken deze voor weinig geld met 'n mooien rashond, en kunnen zich eenige maanden lang den schijn veroorloven van ‘zooveel van een hond te houden.’ - Neen, als je eenmaal een dier tot je neemt, dan heb je er een verantwoording aan; dat is mijn opinie. -

Wat den Haag en Amsterdam betreft, och ik geloof niet dat de menschen in de eene stad zooveel anders zijn dan in 'n andere. Gelooft gij b.v. heusch, dat men in Uw vorige woonplaats zooveel degelijker was dan in den Haag, waarheen gij thans zijt verhuisd, en dat de groote massa dáár meer ‘levensdoel’ voelde dan de Durchschnitt-Hagenaar!? Neen, als geheel genomen is de menschheid zoowat overal 't zelfde, in oppervlakkigheid, leeghoofdigheid, en egoisme. Maar wel heeft 'n stad wel eens door bijkomende omstandigheden een bijzonder cachet, dat zich dan min of meer afdrukt op den inwoner. En in sterke mate is dat het geval met den Haag. Amsterdam is een werk-stad; men lééft daar; terwijl men in het rentenierende, nietsuitvoerende den Haag vegeteert. Want den Haag is het toevluchtsoord voor alle gepensionneerden, alle met hun leven-verlegen losloopende, manlooze, juffers, alle afgeleefden, alle Indische oud-ambtenaaen, alle luxe-menschen. Dientengevolge slentert en seult alles in den Haag met, n slakkegangetje van; Kom ik er van daag niet, dan kom ik er morgen, van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat door de paar winkel-straten, bij gebrek aan iets méér interessants elkáár aangapende. -

Een ander kenmerk ook van den Haag is het typisch zich zonnen in den glans, die afstraalt van 't gewoonlijk niet eenmaal bewoonde Paleis in 't Noord-einde. Je kunt geen Haagsche courant opendoen, of je leest onder het plechtig: ‘Hofberichten’, welke meneeren en mevrouwen zoo gelukkig zijn geweest, op die en die dagen, een maal eten te hebben mogen halen bij de Koningin, of bij Haar Moeder, of wel, je wordt onderricht van het zonder twijfel voor 's lands belang hoogst gelukkig feit, dat De Prins weer eens met dien of dien meneer op de jacht is geweest, of ook zich heeft verwaardigd die of die Societeit met z'n lidmaatschap te vereeren. -

Van zulke weeïge berichten lééft de Hagenaar, terwijl de Amsterdammer gelukkig iets meer en anders te doen heeft, dan dááraan te denken. -

ANNA DE SAVORNIN LOHMAN.

Nagekomen Correspondentie.

N.M. de J. - Uw stukje ontvangen. In de opgave van aangenomen en geweigerde bijdragen hoort gij daarvan nader. Die komt denkelijk begin Januari.

Schrijf mij zoo lang en zoo vertrouwelijk als gij wilt. Ik ben recht blij dat gij daartoe behoefte gevoelt na 't inzien van de Lelies. Dat zij U een vertrouwde vriendin moge worden, zooals vroeger onder mijn voorgangster, dat hoop ik van harte. En óók dat gij mij Uw leed zult vertellen. Ik kan mij zoo begrijpen, dat gij U heel anders zult gevoelen nu, dan in de dagen toen gij als jong-meisje hebt gecorrespondeerd met mevr: Van W.; want het spreekt van zelf, dat het leven aan geen onzer voorbijgaat zonder pijnlijke wonden te slaan; (er is een categorie die niet gauw pijn voelt, uit koudheid en gevoelloosheid, maar ik begrijp wel uit Uw schrijven dat gij niet tot die soort behoort.) En wie voelt, die wordt niet ouder zonder lijden te leeren kennen, lijden waarvan ook de wereld soms weet, of lijden, dat we alleen zelf moeten dragen in stilte, maar lijden altijd.

M. - Hartelijk dank voor Uw portret. Den brief beantwoord ik nog.

Nily. - Eveneens véél dank voor het ‘Toynbee-clubje’. -

G. - Hartelijk dank voor het portret. Gij ziet, men heeft mij deze week vriendelijk bedacht.

ANNA DE SAVORNIN LOHMAN.