De Hollandsche Lelie. Jaargang 18

Eene Misdaad voorkomen.

‘Eddy zet dat nare dier toch neer. Je schijnt eene ware vereering voor dieren te hebben,’ zeide Bertha Dennison tot haren verloofde.

‘Als liefkoozen vereeren beteekent: ja, dan mag je me een vereerder van dieren noemen en als -’

Zij viel hem echter vrij scherp in de rede: ‘Ik zou er heusch niet om geven, als 't een mooi poesje was, maar zoo'n leelijke gestreepte kat!’

‘Lieveling,’ zeide Edward Drayton ernstig, ‘ik wou je juist zeggen, als je de reden wist waarom ik zoo vriendelijk ben tegen die kat en ten opzichte van al God's redelooze schepselen, die mijn levenspad kruisen, dan zou je me geen verwijtingen doen. Ik zal je iets vertellen, Bertha. Wil je luisteren?’

Een pruilend gezicht was het eenige antwoord.

‘Mijne moeder, zooals je wel weet, was eene uitstekende huisvrouw. Zij had haar huishouden altijd in de beste orde en zwaaide den schepter over alles wat leefde en niet leefde, uitgezonderd éen ding - eene jonge oproerige kat, die de plaag van haar leven was door op de theetafel te springen, de boter op te likken, de provisiekamer binnen te sluipen, den room op te snoepen en allerlei kleine ongerechtigheden te begaan, een doorn in 't oog van nette huismoeders. Het was maar een onbedachtzaam jong katje, dat misschien mettertijd wijzer zou worden. Maar mijne moeder verklaarde dat haar geduld ten einde was.

Op een donkeren Decemberdag kwam ik uit school thuis en vond moeder in onze nette keuken, waar wij 's winters gewoonlijk aten. Zij was bezig de tafel voor de thee te dekken, maar ik merkte dadelijk, dat zij boos was. Al gauw zag ik de reden. De roomkan was omvergegooid, gebroken, en de room vermorst. Natuurlijk was ons poesje de schuldige, hoewel zij nergens te zien was.

Eenklaps zeide moeder: “Eddy je krijgt vijftig cent als je die kat meeneemt en haar verdrinkt. Ik kan niet even de kamer uitgaan of zij springt op de tafel. En nu heeft ze mijn beste roomkan - gebroken. Je krijgt vijftig cent als je haar een steen om den nek bindt en verdrinkt.”

Vijftig cent! Ik ging den tuin in om haar te zoeken en vond haar boven op het kippenhok, bezig zich te likken en mooi te maken - want ze was een klein ijdel schepseltje - in totale onwetendheid van hare schuld en het haar boven 't hoofd hangende vonnis. Ik riep haar: poesje, poesje. Ik nam haar in mijn armen en ze begroette me met haar zacht onduidelijk stemmetje terwijl ze haar kopje tegen mijn wang en kin wreef. Toen trof mij toch even de gedachte, wat ik met haar voorhad. Maar ik zette mij er hard tegen in en liep met haar naar de rivier, ging op de brug staan en zocht een goed plekje uit voor mijn plan.

Op dat oogenblik verliet mijn goede genius mij want ik nam het touw en den steen uit mijnen zak en terwijl ze al spinnend met het touw speelde, bond ik grimmig het eene eind om haren hals en het andere om den steen. “Het zal gauw afgeloopen zijn en 't

[p. 222]

is ook maar een kat,” zeide ik tot mij zelf. En ik hield haar over de brug om haar in de rivier te werpen. Toen begon zij zich aan me vast te klemmen en keek angstig en wild om zich heen. Voor het eerst scheen ze te begrijpen, dat ze in gevaar was. Ze worstelde en hield zich met hare klauwen aan mijn jas vast. Maar ik stootte haar met kracht van mij en wierp haar in de rivier. Ik hoorde den val en zag 't water zich over haar heensluiten. Ik rende weg met het ziekelijke gevoel in me dat ik een moord begaan had.

Ik zag haar in gedachten op den bodem van de Potomac en ik zeide maar telkens in me zelf: “Maar 't is gauw afgeloopen. En 't is toch maar een kat. En moeder vroeg toch haar te verdrinken?” Toch kalmeerde dit me niet en mijn hart was loodzwaar. Doe nooit eene moord, Bertha. Een moordenaar alleen weet, hoe men geestelijk terneer gedrukt is.

Het regende hard toen ik thuiskwam. Ik vond moeder op dezelfde plaats waar ik haar gelaten had, in de keuken. Zij stond voor de tafel, brood te snijden voor de thee.

“Wel moeder, ik heb de kat verdronken,” zeide ik, de regendroppels van mijn pet slaande. “Wat,” riep zij uit, het werk stakend, het mes in de eene, het brood in de andere hand, terwijl ze me aanstaarde.

“Ja, ik heb de kat verdronken en nu krijg ik zeker vijftig cent.”

“Je hebt 't dus gedaan!” zeide zij met een blik waarin verbazing, droefheid en verwijt.

“Ja, ik bond haar een steen om den nek en wierp haar in de rivier. Maar u hebt me vijftig cent beloofd als ik 't gedaan had,” antwoordde ik gemelijk, want ik voelde me beleedigd door hare houding. Zonder een woord te zeggen, stak zij hare hand in den zak, haalde er vijftig cent uit en gaf ze mij, haar hoofd afwendend. Ik voelde mij nog meer beleedigd dan de eerste maal. Wat had moeder toch! Ik had toch gedaan wat zij mij zeide. Maar daar ik naar een concert zou gaan dien avond, beproefde ik alle onpleizierige gedachten van mij te zetten. Ik kleedde me aan en kwam beneden voor de thee, zonder dat ik veel trek had; bovendien miste ik iets - ik miste de kleine poes die altijd naast mijn stoel zat en me nu en dan met haar pootje aanraakte om een hapje mee te krijgen. Ik dronk mijne thee haastig en spoedde me naar 't concertgebouw om de muziek te gaan hooren. En werkelijk vergat ik dien avond, onder 't genieten der prachtige muziek, voor een deel 't gebeurde van dien dag. En ik noemde me zelf een ziekelijk, sentimenteel schepsel, om zooveel lawaai te maken over het verdrinken van een kat.

Na afloop der voorstelling kwam ik thuis. Het was niet erg laat maar de familie was al naar bed gegaan. Ik nam den sleutel van de trap, het gewone plaatsje, als een van de familieleden laat uit was, opende de keukendeur en ging naar binnen. De kachel was warm en een nachtlichtje brandde op tafel. Alles was gemakkelijk voor me gemaakt en ik ging bij 't vuur zitten, om mijne kleeren te drogen. Maar hoe wanhopig leeg en verlaten was 't hier toch. Ik miste iets. Het was de kat, die 's nachts altijd op het kleedje voor de kachel sliep en me altijd verwelkomde als ik 's nachts thuis kwam, door op te staan en langs mijne schenen te wrijven en te spinnen van genoegen omdat ze mij zag. En nu lag ze op den bodem van de Potomac met een steen om den hals en ik had er haar ingegooid. En voor die onnoozele vijftig cent! Ik stond op, nam het licht en ging de trap op, naar boven. Maar ik kon niet slapen. Hoe de wind den regen tegen de ruiten zwiepte! Wat moest ik aan die arme poes denken op den bodem der rivier. “Zij had haar kleine leventje maar en ik ontnam 't haar voor die verachtelijke vijftig cent,” zeide ik gedurig tot mezelve. O, ik zou met pleizier al mijne jongensschatten gegeven hebben, had ik haar daarmee in 't leven kunnen terugroepen. En zoo lag ik daar neer in 't donker en gooide me om en om, luisterend naar 't loeien van den storm, er aan denkend welk een laag, wreed wezen ik geweest was.

“Hoor! wat was dat?”

Ik schrikte en ging in bed opzitten. Zoo waarachtig als ik leefde hoorde ik krabben en miauwen aan de buitendeur. Geluiden zoo bekend voor mij, als voor eene moeder de stemmen van hare kinderen: geluiden die ik nooit gedacht had meer te zullen hooren. Wel, ik heb Thalberg en Ole Bull hooren spelen, ik heb Lind en Nelson hooren zingen, ik heb de etensbel gehoord, maar van alle instrumentale en vocale geluiden die ik ooit gehoord heb, deed geen mijne ziel zoo trillen als die vertooning aan de buitendeur.

In minder dan geen tijd was ik uit mijn bed en zonder iets aan te trekken rende ik

[p. 223]

naar beneden in de koude keuken en trok de deur open. Daar stond mijn poesje, kletsnat, met het touw om haar hals bengelend en den strik los. Ik zag dadelijk wat er gebeurd was. Toen zij over de brug was geworpen, was de steen uit de lus geglipt, en het arme dier was naar den oever gezwommen en had den weg naar huis teruggevonden door den nacht en den storm. Zoo gauw ze me zag, sprong ze naar binnen en wreef tegen mijn been met haar arm, vertrouwelijk gemiauw, juist alsof ik nooit getracht had haar te verdrinken. Ik nam haar in mijn armen, zoo nat als ze was. Ik omhelsde haar, kuste haar en troostte haar op eene manier, die onder andere omstandigheden, erg vreemd zou geschenen hebben. Ik nam haar met mij naar boven, droogde haar, zoo goed als ik kon met mijnen handdoek en zoo vuil en nat als ze was, nam ik haar in mijn bed.

O! wat voelde ik me nu verlicht. Hoe slim van poesje om uit de rivier te komen en naar huis te loopen. Ik praatte met haar en liefkoosde haar den halven nacht. Ik vertelde haar, hoe bedroefd ik geweest was en dat ik 't nooit meer zou doen. Maar zij scheen totaal onverschilig ten opzichte van mijne schuld en berouw, en kroop alleen op mijn borst en spon tevreden, totdat we beiden in slaap vielen. 's Morgens, toen ik naar beneden ging om te ontbijten, droeg ik de kat in mijne armen en ging met haar aan tafel zitten.

“Wat! ik dacht dat je de kat verdronken had Eddy!” zeide moeder met een blik waarin blijdschap en droefheid vermengd waren, blijde dat de kat nog leefde en bedroefd, omdat haar jongen haar bedrogen en onder valsche voorwendselen geld verkregen had. “Ik zeg je, ik dacht, dat je de poes verdronken hadt, Eddy,” herhaalde zij, alsof zij eene uitlegging wenschte.

“Wel, ik verdronk haar ook,” zeide ik pruilend, “tenminste ik trachtte het te doen. Ik bond haar een steen om den hals om haar te doen zinken en wierp haar in de Potomac. Maar zij kwam er op de eene of andere manier weer uit en kwam vannacht thuis. Ik denk dat de steen uit de lus geglipt is en zij naar den kant is gezwommen. Alle katten zwemmen immers. En moet ik 't nu nog eens probeeren?”

“Neen,” zeide moeder en dit was alles wat er ooit weer over dit onderwerp gesproken werd.

Maar van dien tijd af at poes van mijn brood, dronk uit mijn kopje en sliep 's nachts bij me in bed, totdat de oorlog uitbrak.

Ik genas haar van hare neiging om room te stelen.

Als er iemand ooit hard tegen de kat was, - dan had hij met mij te doen.

De oorlog scheidde ons een tijd lang, zooals hij het vele goede vrienden deed, maar de vrede vereenigde ons weer en ik heb de kat medegenomen in mijn nieuwe huis. En nu lieve Bertha, begrijp je misschien, waarom ik zoo'n “leelijke” kat liefkoos?’

En het dier voorzichtig opnemend, liefkoosde hij het: ‘Je vergeeft me, ondanks dat ik getracht heb je te vermoorden, niet poesje? En niet veel menschelijke wezens zouden dat doen!’

Vertaald door ‘JARU’.

Naar 't Engelsch.