De Hollandsche Lelie. Jaargang 17

Van 't Leven.

Zooals naar 't kleine vogelijn, de kat
Begeerig spiedt, - zoo stil, als waar' ze dood,
Maar onverwacht de zacht-fluweelen poot
Werpt naar de prooi; - berekend - toen ze zat,

Zooals bij 't kleine vogelijn, - de slang
Zich houdt voor dood, - en slechts de vuur'ge oogen
Hun macht laat doen, - tot 't diertje schijnbedrogen,
De vlerkjes slap, - wacht op zijn dood - zoo bang,

Zoo komt er soms in 't raadselvolle leven
Tot U of mij - een bede om medelij,
Zóó zacht, zóó droef, - vol tranen en gevlei,
Dat ge, onzelfzuchtig, U geheel woudt geven.

En toch was 't zachte, wreed; - als poesjes poot;
Die tranen valsch, - ze meenden uwen dood.

ANNIE NAUTA.