De Hollandsche Lelie. Jaargang 17

De geschiedenis van de dochter van Victor Hugo.
(Naar Ludwig Wurzburg, door Snowa).

I.

Het grootste gedeelte der levensbeschrijvers van Victor Hugo en zijn familie bepaalt zich bij drie zijner kinderen n.l. Léopoldine, Charles en François.

Léopoldine huwde in 1843 op twintigjarigen leeftijd met Charles Vaequerie, die door een ongeluk eenige maanden later te zamen verdronken.

De beide zoons, Charles en François stierven op den jeugdigen leeftijd van zeventien jaar. Er was echter een tweede dochter, het vierde en jongste kind, Adèle genaamd, wier leven zulk een wonderlijken roman samenvat, dat haar verdwijning uit Europa onder bijzondere omstandigheden en het incognito, dat zij aannam in het land waar zij heenging, er het hunne toe hebben bijgedragen, om haar geheel uit het oog te doen verliezen.

Haar levensgeschiedenis werd mij medegedeeld door haar advocaat, die klaarblijkelijk de eenige persoon was, die haar volle vertrouwen bezat.

Twintig jaar zijn sinds voorbijgegaan en onlangs de aanteekeningen naziende, die ik toen maakte, herinnerde ik mij zijn toestem-

[p. 844]

ming die te publiceeren, als ik daar lust in had.

Mevrouw Victor Hugo stierf in het jaar 1868, Victor Hugo zelf in 1885 en Adèle heeft evenals de andere familieleden ook reeds het wereldtooneel verlaten.

Daarom geloof ik niet, dat ik onbescheiden ben, als ik nu die vertelling doe, die hoewel reeds belangrijk op zichzelf, nog meer waarde krijgt door de persoon van de heldin en door haar berusten op feiten.

Onmiddellijk na den coup d'état van Napoleon (le Petit) vluchtte Victor Hugo, voor wiens lichaam dood of levend een som van 5000 francs door de regeering was uitgeloofd, naar Brussel. Hij vertoefde slechts korten tijd in de hoofdplaats van België, die hij na ongeveer een half jaar verliet om met zijn familie, bestaande uit zijn vrouw, twee zoons en Adèle, in Jersey te gaan wonen.

Hoewel zij op een eiland en dus ver van de wereld verwijderd leefden, was de familie van den dichter bekend met Albert Andrew Pinsen, zoon van een dominee der Engelsche kerk.

Adèle, die toen nauwelijks twintig jaar was, werd doodelijk van den jongen Engelschman, die een goede opvoeding genoten had en vloeiend Fransch sprak.

Albert, die verscheidene jaren ouder was, scheen wederkeerig genegenheid voor haar te hebben opgevat, maar zijn vader was niet gunstig gestemd voor een huwelijk met deze jonge dame. Als een trouw dienaar van de protestantsche kerk, verzette hij er zich tegen, op godsdienstige gronden.

Niettemin zette Pinsen zijn bezoeken op de Channel eilanden voort en bleef met Adèle correspondeeren. Gedurende de jaren 1853 tot het begin van 1861 bleef deze verstandhouding tusschen de geliefden voortduren, waarop Albert beloofde al het mogelijke te zullen doen, om de bezwaren van zijn vader uit den weg te ruimen, daar zijn verdere loopbaan van dezen afhing.

Victor Hugo, hoewel niet bijzonder verlangend Pinsen tot schoonzoon te krijgen, bracht echter zijn eigen meening tot zwijgen om te voldoen aan den vurigen wensch van zijn dochter, die reeds tegen de dertig liep en drong er daarom bij Pinsen op aan haar te huwen, hetgeen dezen in een moeielijk parket bracht.

Adèle had zich intusschen ontwikkeld tot een bijzonder mooie vrouw, zij was geestig en onderhoudend. Buitendien bezat haar vader een aanzienlijk vermogen en deze omstandigheden gevoegd bij het feit, dat Victor Hugo hem wees op zijn plicht als man van eer, deden Pinsen besluiten het huwelijks-contract te teekenen.

Victor Hugo wilde, dat de voltrekking in de kerk zou plaats hebben en dat Albert, die onmiddellijk na teekening van het contract naar Engeland was vertrokken, voor dit doel zou overkomen.

Pinsen echter verzette zich hiertegen, zocht allerlei uitvluchten en schreef eindelijk, dat hij dienst genomen had bij het Engelsche leger, zoodat hij wilde, dat het huwelijk in Londen zou voltrokken worden.

Een luitenants-commando was niet binnen zijn bereik en daar het regiment waarbij hij ingedeeld was, bestemming had voor Halifax, Nova Scotia, besloot de oude Mr. Pinsen de geliefden te scheiden en het commando voor zijn zoon te koopen. Deze plotselinge ommekeer in de plannen van Pinsen wordt toegeschreven aan zekere bepalingen in het huwelijks-contract, waarmee hij niet instemde.

Door de aanhoudende smeekbeden van Adèle overgehaald, stemden haar ouders er ten laatste in toe, dat zij door haar moeder vergezeld naar Londen vertrok, teneinde zich daar in het huwelijk te begeven.

In de hoofdstad aangekomen, vernamen zij echter, dat Luit. Pinsen met zijn regiment reeds op weg was naar Halifax.

Hoe groot deze teleurstelling voor Adèle ook was, gaf zij den moed niet op. Bij haar moeder teruggekomen, vertelde zij, dat zij besloten was Pinsen te volgen, daar hij beloofd had haar tot zijn vrouw te maken. Haar ouders verzetten zich er tegen, doch dit baatte niets en zoo verliet zij 's nachts haar ouderlijk huis, voorzien van geld voor haar uitzet.

Zij ging met een Channel-boot naar Liverpool, waar zij passage nam met de ‘Great Eastern’, die bestemd was voor New-York. Van hier vertrok zij naar Halifax Nova Scotia en liet zich daar in het Halifax-hotel inschrijven onder den naam van ‘Miss Lewly’. Zij kende zeer weinig Engelsch, doch dit werd gaandeweg beter.

Toen ter tijd woonden in bovengemeld hotel verscheidene uitgewekenen uit het zuiden, voor wie een Fransche kok was aangesteld en deze werd de tolk van ‘Miss Lewly.’

[p. 845]

Door zijn tusschenkomst kreeg ‘de française,’ zooals zij genoemd werd, een kamer bij zekeren Richard Saunders, die tijdens de morgenuren boodschaplooper was voor de Union Bank of Halifax en 's middags en 's avonds portier.

Mejuffrouw Hugo huurde éen gemeubileerde kamer bij dien Saunders, waar nooit iemand toegelaten mocht worden. Zij bleef er acht maanden en leefde gedurende dien tijd volkomen afgezonderd en in den grootsten eenvoud.

Haar maaltijden bestonden uit eieren, sandwiches en chocolade en doordat ze slechts éen vertrek had, lag daar steeds alles in een schilderachtige wanorde door elkaar. Haar garderobe was eigenaardig en uitgebreid. Zij bestond uit eenige zeer elegante avondjaponnen, die echter beter dagen gekend hadden, verscheidene fraaie wandeltoiletten en eenige heerenkleedingstukken.

Onmiddellijk na haar aankomst schreef Adèle aan L^nt Pinsen om hem van haar komst te verwittigen. Deze was allesbehalve verheugd over dit nieuws en bracht haar gedurende haar verblijf bij de Saunders slechts enkele korte bezoeken.

Hij was een der vroolijkste officieren van het garnizoen, wiens succes bij de dames zeer groot was. Hij dacht er geen oogenblik meer over Adèle tot zijn vrouw te maken, hoewel hij haar vertelde, dat zijn liefde voor haar inniger was dan ooit en dat alleen omstandigheden, waaraan hij geen schuld had, hem noopten hun huwelijk uit te stellen.

Het geld, dat Adèle van huis had meegekregen, strekte niet lang en toen het begon op te raken, voorzag zij eenigen tijd in haar ouderhoud door letterkundigen arbeid, waarmee zij een aardig sommetje verdiende. Zij schreef veel en haar hospita vertelde, dat er stapels papier in haar kamer lagen. Dit was waar en op zekeren dag gaf zij er een groot gedeelte van aan den advocaat, dien zij raadpleegde, in verband met haar toestand.

Deze heer, de latere Mr. Robert Motton Q.C. van Halifax, Nova Scotia, vertelde mij, dat alles wat zij geschreven had fictie was, waarom hij weigerde het aan te nemen, hetgeen hem later zeer speet.

Adèle maakte o.a. ook een beschrijving van haar leven, deze droeg zij altijd bij zich en nooit stond zij toe, dat iemand haar las.

Eens vertelde zij aan Mr. Motton, dat haar pennevruchten opgang zouden maken, als zij ze uitgaf, want dat haar vader gezegd had dat zij talent had en dat haar stijl buitengewoon mooi was.

Victor Hugo, van wien Adèle, evenals de andere kinderen, dolveel hield, correspondeerde met haar en dacht dat zij òf met Pinsen gehuwd was, òf dat haar letterkundige arbeid haar genoeg opleverde om fatsoenlijk te kunnen leven. Dat haar familie geen flauw vermoeden had van het lijden van de arme ziel, is bewezen door verscheidene gebeurtenissen, die toevallig aan het licht kwamen.

Generaal Doyle was bevelhebber over het leger in Britsch Noord-Amerika.

Hij was vrijgezel en stond in Halifax bekend om zijn vroolijkheid, zijn liefde voor het schoone geslacht en zijn fijne diners.

Zijn fijne schotels waren toevertrouwd aan een Franschen kok, die wanneer bij een bijzondere gelegenheid het dienstpersoneel versterkt moest worden, de hulp inriep van Richard Saunders, Adèle's hospes.

Het was bij een van deze gelegenheden, dat hij bij Saunders kwam en terwijl hij met Mrs. Saunders stond te praten, zag hij op de tafel in de hal een brief liggen aan: Monsieur le Vicomte Victor Hugo, Guernsey, Great Britain, die daar door Mis Lewly was neergelegd, om op de bus gedaan te worden.

Toen de goede Parijzenaar dezen naam las, raakte hij in vuur.

‘Weet u wel wie dat is?’ riep hij uit. Mrs. Saunders wist het niet, waarop de Franschman het haar vertelde.

Na nog eenige inlichtingen ingewonnen te hebben, maakte Mrs. Saunders met haar man uit, dat ‘Miss Lewly’ de dochter was van Victor Hugo.

Daarop schreef Saunders dezen een brief waarin hij meldde, dat er reeds geruimen tijd een dame bij hem op kamers woonde en dat hij geloofde, dat deze de dochter van Victor Hugo was. Hij beschreef haar eigenaardige levenswijze, haar wonderlijke garderobe, en de inlichtingen, die hij gaf, bevestigden de waarheid van zijn mededeeling.

Per keerende mail ontving Saunders een brief, waarin hij hartelijk bedankt werd voor zijn bezorgdheid en waarin hem opgedragen werd aan zijn vrouw te vragen voor Mrs. Pinsen te koopen wat zij noodig had en alles te doen om het haar zoo aangenaam moge-

[p. 846]

lijk te maken, alles zou betaald worden na ontvangst van de rekeningen.

Saunders kwam dit verzoek trouw na en ontving prompt de betaling der quitanties.

Hij had reeds zes brieven, die zooals hij dacht van Victor Hugo kwamen. Dit was echter niet het geval, zij waren alle geschreven en geteekend door Adèle's broeder, F. Victor Hugo.

Adèle ontving van dien tijd af aan geregeld elke maand een wissel van haar vader. Deze, die somtijds een bedrag van 25 pond sterling uitmaakte, waren betaalbaar aan de ‘Bank of British North America’ tegen een bewijs van M^rs Pinsen, die het geld steeds persoonlijk aan het kantoor van de bank in Hollis Street ontving.

Deze ruime toelage zou haar in staat gesteld hebben weelderig te leven in een stadje als Halifax, had haar ongelukkige vergoding voor Pinsen dit niet belet. Deze verkeerde namelijk steeds in geldverlegenheid en besteedde groote sommen aan zijn kleeren en genoegens van verschillenden aard. Alle aardige bakvischjes schenen souvenirs van L^nt Pinsen te hebben en als zijn verloofde niet herhaalde malen zijn steeds kwijnende schatkist voorzien had, zou hij dikwijls slechte tijden beleefd hebben.

Adèle's liefde voor Pinsen ontaardde allengs in aanbidding. Pinsen was voor haar het middelpunt waaromheen zich al haar gedachten groepeerden.

Wanneer Saunders terugkwam van een partij, waar hij zijn diensten had verleend, wachtte Adèle hem altijd op, hoe laat het ook mocht worden, met het eenige oogmerk te vernemen, of Pinsen ook tot de gasten had behoord. Als Saunders zijn naam dan noemde, stroomde het bloed haar naar de wangen en dan informeerde zij hoe hij gekleed was, wat hij gezegd had, met wien hij gesproken had, kortom zij legde de grootste belangstelling aan den dag bij de kleinste bijzonderheid hem betreffende.

(Wordt vervolgd).