De Hollandsche Lelie. Jaargang 17

Haar tweede Bal.

Of ze dansen zou vanavond? Ze had er niet veel moed op. 't Was haar tweede bal en op het eerste had ze geen schitterende ervaringen opgedaan. Zoo om de vier dansen er eens ééntje meedoen, dat was niet het ware. Ze wilde het evenwel nog éénmaal probeeren en viel het dan weer niet mee, dan ging ze nooit weer.

Deze gedachten gingen haar door het hoofd, toen ze bezig was haar toilet te maken voor den gewichtigen avond. Ze was een echt eenvoudig natuurkind, dat zich geheel gaf, zooals ze was, het tegendeel van haar oudere zuster, een coquet nufje, dat al een paar jaar van school was en het zich heel wat meer zou aangetrokken hebben dan zij, als ze op een bal eens eenige keeren gezeten had. ‘Els,’ zei de laatste, ‘ga eens op zij, dat ik ook wat zien kan in den grooten spiegel’ en brommend werd er bijgevoegd: ‘niets leuk, om alweer die zelfde blauwe aan te moeten doen; de meesten hebben wat anders aan, dan de vorige keer.’

‘Gunst Mien, wat geef je daar nu om; ze dansen toch niet om je jurk met je?’ klonk het heel leuk terug.

‘Dat is weer net een opmerking voor jou, kind; ik hoop ondertusschen, dat je gelukkiger met je dansen zult zijn dan de vorige maal.’

‘Als ik dat niet ben,’ zei Elsa terug, ‘dan heb je me voor 't laatst in de balzaal gezien en groet ik de heeren zwartjassen.’ Meteen draaide ze zich op de hak van haar balschoentje in de rondte en wipte de kamer uit, haar zuster nog toeroepend: ‘ik ga gauw nog wat lezen, dan heb jij meteen het rijk voor den spiegel alleen.’

Een kwartiertje later kwamen Mien en haar moeder beneden.

Elsa stond bij de tafel, vlak onder het gas te lezen. Ze was niet durven gaan zitten, omdat ze wel wist, dat ze dan dadelijk de opmerking te hooren kreeg: ‘Kind, pas toch op je jurk: dat neteldoek kreukelt zoo gauw!’

Vervelend, dat ze daar al waren! Ze had zoo graag het boek nog uitgelezen; wat was het toch mooi, juist omdat het geschiedkundig was, trok het haar zoo aan. Ze had op school ook altijd zooveel van geschiedenis gehouden en 't was ook haar stellige plan in dat vak door te studeeren.

Wie zou zich toch als schrijver van dit boek achter het pseudoniem ‘Historicus’ verschuilen? Dat was ze nog nooit gewaar geworden.

Daar ging de bel!

‘Els, doe nu toch eindelijk je boek dicht, dat eeuwige gelees van jou; het rijtuig staat al vóór en je hebt nog niet eens je handschoenen aan.’

‘O ja, dat is waar ook, die moet ik nog aanwringen,’ klonk het doodleuk terug en dan met een guitig lachje: ‘ik bleef veel liever thuis bij mijn lievelingsschrijver, dan naar dat bal te gaan.’

Een minachtend schouderophalen was Mien's antwoord.

‘De pretjes zijn aan jou niet besteed,’ zei moeder en meteen ging het drietal achter elkaar de gang door het rijtuig in, waar Elsa vanwege de beperkte ruimte nu wel zitten moest.

Tien minuten later bevonden ze zich in de schitterend verlichte balzaal, waar al verscheidene gasten aanwezig waren.

Een sierlijk balboekje werd hun bij den ingang overhandigd. Elsa glimlachte even, toen ze het aannam; ze dacht aan dat andere boek, dat daar thuis nu zoo eenzaam lag en dat ze zoo graag gezelschap had gehouden.

Mien's boekje ging van hand tot hand en in een ommezientje was het vol.

[p. 842]

De blauwe jurk schijnt dus niet te hinderen, dacht Elsa.

Ze zat naast haar moeder zonder eenige agitatie af te wachten, of er ook heeren zouden komen, die de leege plekjes in haar boekje wilden vullen.

Daar kwamen er zoowaar twee tegelijk aan, beide gymnasiumjongens uit de hoogste klas, maar, dacht Els, 't was toch beter dan niets.

Ze schreven ieder twee dansen op, dus dat vulde. Met een stijve buiging verdwenen ze weer en Elsa wachtte maar weer af.

Daar kwam de zoon van hun buren aan, een jong officiertje, kersversch van de academie!

Of hij de eerste wals mocht hebben?

Even aarzelde ze. Zou ze 't aandurven?

Kom, vooruit maar; 't was op de dansles toch immers ook altijd goed gegaan en ze reikte hem haar boekje met een vriendelijk: ‘heel graag,’ over.

Met een sierlijk saluut maakte toen ook deze cavalier rechtsomkeerd.

Daar klonken de eerste tonen van de polonaise. Die had ze nog steeds niet en dat vond ze, eerlijk gezegd, wel vervelend. 't Stond zoo onnoozel den eersten dans al te zitten, dan keken ze allen zoo medelijdend naar haar.

De paren begonnen zich al te rangschikken.

Wel zaten er gelukkig nog meer dames tegen den muur, dus dat troostte.

Juist toen Elsa eens wilde gaan tellen, hoeveel heeren er wel te kort waren, zag ze een groote, deftige grijze heer op haar afkomen.

Hij stelde zich zelf voor, maar zijn naam verstond ze in de consternatie heelemaal niet; toen volgde op vriendelijken toon het verzoek, of ze hem de groote eer wilde bewijzen dezen wandeldans met hem te doen?

‘Zot,’ waren haar eerste gedachten, ‘met zoo'n ouden man! zeker uit meêlij'!’ maar toen, toch moetend beslissen, stond ze op en zei eenvoudig: ‘heel graag mijnheer.... Ik ben Elsa Van Marken.’

Wat voelde ze zich klein aan den arm van dien reus! De menschen keken nu natuurlijk ook, maar wanneer keken die niet? dacht Elsa.

‘Zeker een dolle liefhebster van dansen juffrouw Elsa?’ begon hij.

‘Och mijnheer.... matig: mijn zuster verstaat de kunst beter,’ en toen een beetje schuchter: ‘hield u er vroeger veel van?’

‘Als ik eerlijk ben juffrouw Elsa, ook matig, maar wel heb ik altijd heel veel gehouden van de praatdansen, zooals dezen, en nu heb ik vanavond den grooten lust in mij voelen opkomen, om nog éénmaal te doen, of ik jong was en daarom zocht ik voor deze zeldzame gelegenheid ook een heel jong meisje uit.’

Elsa lachte. ‘Een typische man,’ vond ze, maar toch wel aardig!

Nu moest zij wel eens over een onderwerp beginnen, anders was het net, of ze niets durfde zeggen.

Ze liepen bijna achteraan, dus ze hadden den stroom maar te volgen.

‘Woont u hier in de stad?’ informeerde ze.

‘Pardon juffrouw, ik ben hier een paar dagen bij kennissen gelogeerd om een vergadering op letterkundig gebied bij te wonen’

‘O, dus u doet zeker veel aan letterkunde?’

‘Dat is te zeggen juffrouw, ik houd er veel van, maar mijn eigenlijk vak, waar ik nog steeds een studie van maak is de geschiedenis.’

‘Geschiedenis mijnheer....? dat is ook mijn liefste vak,’ en toen kwam er zachtjes achter: ‘ik wilde daar ook in gaan studeeren!’

‘Dat is kranig juffrouw Elsa, kranig! volvoert u dat plan; 't zal u niet berouwen!’

Wat een prettig mensch om mee te praten, dacht Elsa. Ze zou maar weer eens wat vragen.

‘Schrijft u zelf wel eens boeken?’

‘Nu vraagt u zooveel juffrouw,’ antwoordde hij lachend. ‘Nu, ik zal het dan maar zeggen, omdat u het zoo vriendelijk vraagt. Ja, enkele geschiedkundige werken zijn er van mijn hand verschenen, maar onder welken naam ik schrijf, dat vertel ik u nu eens niet.’

Zou ze hem eens vragen, of hij het boek kende, dat zij zoo noode verlaten had? Och ja, waarom niet?

Even zwegen beiden.

Toen plotseling: ‘kent u: (toen volgde de titel van het boek) geschreven door ‘Historicus?’

Hij bedacht zich. ‘Ik heb zooveel gelezen weet u, maar toch.... ja ik herinner het mij nu, dat boek ken ik; 't leest niet onaardig!’

Hij scheen er dus niet zoo verrukt van te zijn, als zij.

‘Dames en heeren, scheiden!’ klonk daar opeens de stem van den ceremoniemeester, die de polonaise leidde, en machinaal liet Elsa den arm van haar geleider los en volgde de reeks dames, die haar vooraf gingen.

[p. 843]

Toen werden er dubbele paren gevormd en dergelijke variaties meer, zoodat het praten niet meer mogelijk was. Nu werd nog het bekende poortje gevormd en toen was de wandeldans ten einde.

't Speet Elsa ontzettend, dat moest ze bekennen. Met een hartelijken handdruk nam haar cavalier afscheid, haar vriendelijk dankend voor de hem bewezen eer. ‘Danst u nu verder maar dapper met de jonge luitjes en... in de toekomst het beste met uw studie juffrouw Elsa.’

‘Dag mijnheer....;’ nu wist ze warempel nog zijn naam niet en voor ze 't nog eens vragen kon, was hij verdwenen in de nevenzaal, waar door de oudere heeren een kaartje gelegd werd.

Elsa zocht nu haar moeder en zuster op en ging bij hen zitten.

‘Wie was dat, waar je mee danste?’ vroeg Mien onmiddellijk met een beetje sarcasme in haar stem.

‘Ik weet het niet,’ was het korte antwoord ‘maar 't was een aardige man, dat weet ik wel.’

‘Heb je nog veel dansen?’

‘Neen, maar vijf, en dan heb ik er ook meer dan genoeg van. Ik ben nu eenmaal geen liefhebster.’

De muziek begon voor den volgenden dans. Mien was spoedig weer verdwenen en nu zat Elsa stil te kijken naar al het gedwarrel om haar heen, onderwijl denkend aan haar vriendelijken danseur. Ze vond het heerlijk nu zoo rustig te kunnen blijven zitten. Die vijf dansen moest ze nog wel meemaken, maar ze zouden toch allemaal bij den eersten afvallen.

Hoe hield die Mien dat toch zoo lang achtereen uit? Het scheen haar heelemaal niet te vermoeien. Zoolang de muziek speelde, danste zij.

't Was nu over twaalf. Elsa snakte naar huis. Ze was het nu met zich zelf eens; naar zoo'n formeel bal ging ze niet meer.

Eindelijk begon men de rijtuigen af te roepen en gelukkig vrij spoedig klonk de naam van Mevrouw Van Marken door de zaal.

Mien moest nu wel mee, of ze wilde of niet.

‘Aan alles komt een einde,’ zei haar moeder lachend: ze was toch trotsch op haar gevierd dochtertje.

In de kleedkamer zocht ieder naar zijn sortie.

Elsa, die de hare niet vinden kon, hoorde plotseling achter zich: ‘is het deze ook juffrouw Elsa?’

Ze keek verschrikt om bij het hooren van die welbekende stem.

‘O, dank u wel; ik had niet gedacht u nog eens te zien,’ en toen hij haar galant de sortie omsloeg, nam ze de gelegenheid waar en vroeg: ‘hoe is uw naam toch ook weer?’

Even keek hij haar aan, toen zei hij lachend:

‘Ik ben “Historicus,” maar mijn naam, die zeg ik u niet weer.’

't Duurde een poosje eer Elsa van den schrik bekomen was. Ze wist zelf niet, hoe ze in 't rijtuig gekomen was. Hij was dus ‘Historicus?’ ze kon het nog maar niet gelooven. Geen wonder, dat ze zich zoo tot hem aangetrokken voelde, nu hij de schrijver van dat boek was, maar zijn ware naam? dien kwam ze nooit te weten.

CORA.