De Hollandsche Lelie. Jaargang 17

Ingezonden stukken.
Buiten verantwoordelijkheid der Redactie.

I. Amsterdam 28-4-1904.

Zeer Geachte Freule,

Na het stukje over ‘Reformkleeding,’ van Frieda Neumann, in de Hollandsche Lelie gelezen te hebben, voel ik mij gedrongen, het volgende mede te deelen, en wel dat ook ik met de sleur van ‘reform’ draagsters mee ben gegaan, deels ook omdat ik een hekel aan 't corset had en mij de reformkleeding eene ware verlossing toescheen. Het corset werd in een hoek gesmeten, maar...., al heel gauw (vooral des winters met de zware kleeding), zocht ik mijn corset weer op, daar ik behoefte had aan een steun. Mijne schouders begonnen pijn te doen, een vreeselijke moeheid kwam, na eene wandeling, over mij en ik kreeg een ontzettende pijn in rug en lenden, wat ik voor dien tijd nooit gekend had; en, had ik mijn corset weer eenige dagen aan, dan verdwenen die lenden- en rugpijn weer. (Schouderpijn behield ik, daar ik de reformkleeding nog droeg).

Dat ik weer tot de gewone kleeding overga is natuurlijk, en ik geloof dat vele dames het met mij zullen doen. Het was mode, èn,... modes maken dwazen; ik wàs helaas één van die velen.

Dat ik reform leelijk vind? O, neen! maar dat het zéér nadeelig voor de gezondheid is: O, ja!

Eene ex-reformdraagster,

Lezeres der Holl. Lelie.

P.S.

Na dit schrijven valt mijn oog zoo juist op een ingez. stukje van J. Haaxman.

Ik moet die dame mededeelen, dat mijne reformkleeding wel degelijk op heup en schouders rustte, en dus niet snitloos was, of een ‘hobbezak’.

II. Over het Bovenzinnelijke.

In den laatsten tijd is er in de Holl. Lelie veel over deze zaak te berde gebracht. Er is waarschijnlijk geen onderwerp, dat de menschen meer in beweging brengt gedurende hun leven dan juist dit. Want toch ieder stelt zich vroeg of laat de vraag: Vanwaar ben ik en waarheen? Wat is de reden van mijn bestaan?

Het boek van onze Redactrice: ‘Vragensmoede’ maakte m.i. óók dáárom zooveel opgang, omdat een ieder bijna, die het las, er min of meer de geschiedenis in terug vond van eigen gedachtenstrijd en nadenken. Niet allen evenwel kwamen tot dezelfde resultaten als de schrijfster. En waarom? Eenvoudig omdat we niet allen gelijke ervaringen hadden in ons leven en ze niet op allen denzelfden indruk maken. Reeds bij onze geboorte brengen we van onze ouders mede een zekeren aanleg, een aard. Daaronder echter stroomt het leven, het menschelijk bestaan, zooals het bij ieder is. Maar tengevolge van den aard, van ons temperament, zullen we niet allen tegelijk tot dezelfde resultaten komen. Wie nu zoo diep ondervindt, dat hij getroffen wordt tot op het Leven, dat in alle menschen onder de oppervlakte van hun gewone Zijn stroomt, die ziet daarin het Eeuwige en erkent er in de bewuste werking van den Eeuwige.

Dan ook begrijpt hij beter hoe en waarom de Christus kon zeggen: Ik ben de Weg, de Waarheid en het Leven. Alleen door lijden kan die beteekenis worden verstaan.

Er is, ik zou haast zeggen, in alle menschen bij tijden een begeerte naar een volmaakt geluk, naar iets beters dan wat deze wereld biedt. Er is bij velen vaak een afschuw van het gemeene in deze wereld. Het besef van dit in te zien is reeds een bewijs voor het bestaan van eene Bovenzinnelijke wereld.

Zie, hierover gaat de vraag altijd. Is er een

[p. 766]

hiernamaals? Zijn we echt dood, als we zijn gestorven? Is 't graf 't laatste? Wie oppervlakkig toeziet, zegt ja. Maar onze rede zegt, neen. We zijn immers overtuigd van 't bovenzinnelijke. We merken in onszelf op de zedewet. We hebben 2^o geen vrede met eene vernietiging. 3^o. Komt onder alle volken eene begeerte en een geloof aan een later leven voor.

En ten slotte komt de absolute scheiding tusschen wie alleen zijn natuurlijke rede erkent en klakkeloos eene bovenzinnelijke, en inwendige Openbaring ontkent. Wie de laatste erkent, wordt verruimd in zijn bewustzijn en kan slechts op die wijze overtuigd worden van een hiernamaals.

Ik geloof wel, dat het Spiritisme velen tot die overtuiging kan brengen. Evenwel blijft daarbij altijd de twijfel aan suggestie van 't medium bestaan. M.i. kon op dit gebied de Materialisatie, de Stoffelijk-wording van den geest beter iets bewijzen. Nog eens, een geloovige heeft dit laatste niet direct noodig.

Voor hem ligt het gewicht in de verruiming van eigen bewustzijn, wat weer iets anders en diepers is dan Zijn verbeelding. 't Is 't verborgen leven Gods, dat net zoo goed gewerkt en gevormd wordt als de schoonste levensvormen in de natuur.

Dat velen niet tot geloof komen, is ook wel tengevolge van het feit, dat ze min of meer door eigen schuld niet goed zochten, niet in allen deele oprecht waren. Ook op dit gebied geldt de Latijnsche spreuk: Magna est vis veritas, et praevalebit: Groot is de macht der Waarheid en zij zal zeker zegevieren.

Er is veel raadsel, veel mysterie in de wereld. Men mag dit niet op lichtzinnige wijze met het geloof aan een hiernamaals enz. vermengen. Dan doet men ook niet goed.

Zeker is, dat langzamerhand ook op dit gebied meer klaarheid in een en ander zal komen, evengoed als dat we meer van de Natuur af weten dan vroeger.

Dit nu is eene inwendige, bovenzinnelijke Natuur, waarvan ons inwendig zieleleven eene afspiegeling is, en waarvan Christus getuigd heeft en waarvan die in Hem gelooven steeds eene getuigenis, zelfs in stervenstijd hebben afgelegd. Waarom zou Christus niet kunnen zijn opgestaan, als Hij toch God zelf is geweest in het vleesch, in gestalte van mensch? 't Lijden is er eenmaal, de zonde ook, ze zijn dus noodig geweest in 't Wereldplaan, en niet te vergeten is er de Goddelijke Verlosser, de Zaligmaker van Zielen, Die verzoening heeft gedaan voor alles en tot eene betere wereld opvoert. Wie dit gelooft is gelukkig. Mochten we allen daar heengaan om Jezus wil. Het zij zoo! -

J.B. NAAKTGEBOREN.