De Hollandsche Lelie. Jaargang 17

De Doodendans.
Naar het Deensch van Sophus Michaëlis.
Vertaling van mevr. Logeman - van der Willigen.

IV. De Ridder.
I.

Het was op den vestingwal, een vroege Lentedag.

De poort stond open en de hellingen aan den Zuidkant glinsterden van het linnen, dat te bleeken lag. Het licht van de aarde werd afgewisseld door het licht van zilveren wolken die langs den hemel gleden. De zon scheen een ontwijkend oog. Men zag haar blik in vele, vluchtige, grillige scheuten tusschen de wolken en in gouden vlekken op verren afstand, die als stralen van een reusachtigen dag-vuurtoren van de hoogten gleden. En onder die lichtvlagen werd hel-groen het gras en glinsterden als glas de rivier en de beken.

De lucht, doordrongen van den zoeten geur der kleine, wilde violieren, trilde over den vestingwal en streek langs de door den regen glimmende kalkmuren naar boven, waar de hagedissen door de reten zich even buiten waagden en stijve, bronzen ornamenten geleken, alleen met dit verschil, dat zij levende longen hadden.

Het gras geurde zóó sterk, dat men het ver achter muur en wand rook. Hengsten en merries hinnikten er naar en de menschen verlangden, misschien even hard als zij, om zich op de zachte weide in de zon te koesteren.

De ridder zelf met zijn vrouw en zoontje gaven gehoor aan het vereenigd roepen van de Lente en van het bloed. Onder de zware vlierboomen, die van den muur wild neer over den vestingwal groeiden, strekten zij zich uit in hun stijve, zware drachten, die zij tot den vollen midzomerdag plachten te dragen, met bont en poeffen en verschillende plissés en zware gouden kettingen versierd, zooals hun waardigheid het vereischte, als zij buitenshuis hun adellijken stand wilden ophouden.

Doch hier buiten, in lommer en vrede, waar niemand hen zag als hun kleine jongen, die rondliep en in het gras speelde, was het alsof het groote echtelijke ledikant gelucht werd en op de bleek lag. De ridder sloeg zijn zwaren, met bont omzoomden overmantel over de schouders, zoodat zijn wambuis van lichtblauw damast te zien kwam en de fijn geplooide linnen hemdsboord. De zware, hoogroode fluweelen baret was op het gras geworpen, zoodat het volle gekrulde hoofdhaar zichtbaar was. Ook de vrouw van den ridder had haar stijve kleederenomhulsel wat los gemaakt. Zij had den zwaren overrok aan den zilverkleurigen brocaatzijden bovenrok vastgehecht en den veter van haar keurslijf losgemaakt, zoodat haar borst zich vrij kon uitzetten. Haar met paarlen versierd mutsje was van het in een krans opgestoken haar neergegleden. Beiden lagen met halfgesloten oogen en open mond, ademden den zonnedauw in en hoorden de wonderlijke, suizende windstootjes in het gras en het onrustig op en neer draven van den kleinen jongen.

De ridder droomde over zijn jonggezellenleven aan het hof van den ouden markgraaf. Over al de geheime, zoete liefde, die hij

[p. 726]

genoten had. Over de verliefde blufferij van zijn vrienden, over de vurig verwachte nachtelijke rendez-vous. En over de fijne courtoisie overdag tegenover de schoone, deugdzame dames, wier handen de gelukkige jonkers kussen mochten en aan wie zij hun nieuwe zijden broeken zonden om ze daarna zelf met diepen eerbied en welbehagen te dragen.

De riddervrouwe had dikker bloed en minder dwepende herinneringen. Want zij had aan geen hoven geleefd, maar op het stille landgoed van haar vader, waar zij haar tijd verdeelde tusschen den weefstoel en de linnenkast. Zij kende slechts één man en diens steunende gezonde liefde. En zij ademde veilig hier aan zijn zijde.

Het voorjaar om hen heen was tot berstens toe vol van liefde en verlangen. Boven hunne hoofden wipten de vogels verliefd-bekoorlijk heen en weer. Snel als elkaar volgende liefdekussen kwamen zij naar elkaar toe en scheidden en minden weer. En beneden aan de helling weerklonk op de zachte bedding der rivier de liefdegalop van hengsten en merries.

De halve sluimering van den ridder was spoedig uit. Hij richtte zich op de ellebogen op en zag den gloed op Mevrouw Veronica's wangen - hij raakte haar ronden, witten arm aan, die half in de wijde poefmouwen begraven was en hij voelde haar borst onder zijn hand uitzetten. Als een warme, blozende violier lag zij te midden der kleine, wilde zusterbloempjes der aarde. En de ridder kreeg een aanval van diezelfde aardvreugde om haar hier op het grasveld op klaarlichten dag onder de zilveren hemelwolken in zijn armen te nemen, terwijl de zwaluwen als verliefde engelen op en onder het groene laken der vlierboomen heen en weder sprongen....

II.

Zij werden door een doordringenden kinderkreet gewekt. De ridder hief nog juist in tijd het hoofd op om zijn kleine jongen onder de hoeven van een paard te zien komen, dat juist den hoek moest omgedraaid zijn en nu in razenden galop voorbijsnelde. De wegdravende paardebeenen schenen het lichaam van den jongen niet aan te raken, doch na dien kreet bleef het kind toch roerloos liggen. Een oogenblik later werd het paard door een geweldigen ruk ingehouden en een vorstelijk gekleede dame liet zich uit den zadel glijden.

Mevrouw Veronica lag snikkend over het vermorzelde lijk van haar zoon. Zijn kleine gezichtje was door de paardehoeven gekneusd en de kreet was door een bloedgolf onderbroken.

Ook de ridder knielde neer over zijn zoon.

Geen van beiden bemerkte dat de vreemde amazone toegetreden was, vóór zij met haar uitgestrekte, in handschoen gestoken hand een rijzweep door het als zijde glinsterende gouden haar van den jongen haalde. ‘Raak hem niet aan!’ riep de moeder zonder op te zien, terwijl zij met haar gebalde vuist de zweep op zijde duwde.

‘Waarom paste u niet op uw jongen?’ klonk het fluisterend van de vreemde.

‘Waarom paste u niet op uw paard?’ sprak de ridder, terwijl hij zich oprichtte, doodsbleek en van woede trillend. ‘En wat wilde u op mijne velden?’

Eerst nu keek hij de vreemde dame aan. Met de eene hand hield zij het paard beet, dat proestend en hijgend op zijn bit beet. Met de andere nam zij haren scharlaken rooden zwaren sleep op. Haar hoofd was gebogen, hij zag slechts den grooten hoed, die een mand van witte, gekrulde veeren geleek.

‘Ik pleeg te rijden waar ik wil,’ zeide zij toonloos als te voren.

‘Ook midden door het lentezaad van anderen?’ vroeg de ridder en boog zich een weinig om onder den hoed te kunnen zien.

‘Het zaad, dat ik neergereden heb, kunt u bij mijn heer terug eischen.’

‘Ditmaal zal de eisch grooter zijn,’ antwoordde de ridder, terwijl hij het zware wambuis over zijn borst dichtknoopte.

Hij zag slechts, dat zij jong en schoon was en dat wangen en kin roodkleurig waren. Met neergeslagen oogleden bleef zij staan, alsof zij in haar eigen binnenste trachtte te zien en niet naar de jammerende moeder aan haar voeten. Toen boog zij nog eens en terwijl haar hand sleep en zweep losliet fluisterde zij:

‘God geve dat ge mij vergeven kunt!’

Doch de moeder, die het bloedende kind aan haar borst gedrukt hield, jammerde slechts te luider als een gewond dier dat aangeraakt werd en klaagde boos: ‘Raak me niet aan! Raak me niet aan!’

‘Dan worde schade en schande uw deel!’

De vreemde richtte zich met een ruk op.

‘Voor een ongeluk kan niemand zich wachten. En tweemaal smeekte ik nog niemand om vergiffenis.’

[p. 727]

Zij keerde zich naar haar paard.

‘Haal dien buikriem voor me aan!’ beval zij met veranderde stem.

De ridder aarzelde.

‘Haal hem aan!’ herhaalde zij. En zij sloeg de oogleden op en keek hem aan. Haar blik glinsterde als het blank van een zwaard hem in de oogen. ‘Durft u het niet voor uw vrouw, dan doe ik het zelf.’

Hij gaf toe. En hij hielp haar in den zadel. Hij rilde, toen hij zijn handen met bloed bevlekt zag. En van zijn handen gleed zijn blik naar den jongen.

Toen hij den zwaren sleep om den stijgbeugel terecht legde, bemerkte hij, dat haar hiel droop van bloed. Een lange mansspoor was er omheen gebogen. En de heupen van het paard dropen eveneens van versch bloed.

‘Als u iets van mij wenscht, u kent den weg naar het slot van den markgraaf,’ zeide zij, terwijl zij het paard de sporen gaf.

De ridder bleef haar nazien. Hij meende een roode bloedstreep over het gras te zien glijden...

(Wordt vervolgd.)