De Hollandsche Lelie. Jaargang 17

Uit het Noorsch van Harold Kidde.
De eerste Steen.

Wacht u voor de besmetting der zonde.

Jezus stond in het heiligdom, boven op de trap naar den voorhof der vrouwen, en hij leerde de jongelieden uit Jeruzalem.

Het was de tijd van het derde hanengekraai en de bazuinen hadden zooeven weerklonken, maar nog was het hier leeg en stil.

Een straal van de vroege morgenzon scheen naar binnen, tusschen de schaduwbeelden der beide zuilen aan den ingang door, en viel als een warme gouden streep over al de donkere en blonde kroesharige hoofden en al de slanke blanke halzen, die zich keerden naar den Meester.

Zij zaten in een kring, op de marmeren treden van de breede trap, oplettend te luisteren; zij waren tusschen de elf en vijftien jaar oud.

Bovenaan in het volle zonlicht stond hij, rank en slank als een jongeling in zijn witten rijkgeplooiden chiton. Zijn rossig haar gloeide als goud in het felle licht, als groote witte vleugels lagen de vouwen van den chiton om zijne schouders. De rechterhand was opgeheven met een gebaar dat den nadruk versterkte van wat hij juist zeide.

Meer naar achteren, geheel in de koele schaduw der tempelgangen stonden zijne discipelen, de handen steunend op hun langen

[p. 676]

staf, of leunend tegen de pilaren met gebogen hoofd te luisteren naar wat hun Heer tot de jongelieden sprak.

Verder naar binnen verloren zich de zuilenrijen in de geheimzinnige duisternis des tempels, die nog de vochtigheid van den nacht uitademde.

Maar achter de kinderen langs daalden de trappen af tot in den voorhof der heidenen met den bonten steenen vloer, en langs de uiterste zuilenrij gonsde het verwijderd gedruisch van de groote stad die ontwaakte, en zich opmaakte tot viering van het Paaschfeest.

Rechts schemerden de met bosschen begroeide hellingen van den Olijfberg, met in de zon schitterende tuinmuren, tusschen de pilaren door. Daar buiten brandde de zon al heet, maar hier binnen was het koel en frisch.

Een paar witte duiven vlogen met kleppenden vleugelslag onder de vergulde vakken van de cederhouten zoldering, ver weg in het zuilenwoud van het heiligdom klonk voortdurend het helder borrelend geluid der tempelbron en uit de Levietenkamer boven hoorde men de stemmen van een paar oude priesters, die samen spraken.

Jezus volgde met de oogen de fladderende duiven; klaar en helder klonk zijn stem in de ochtendstilte.

Hij sprak over het Paaschfeest: over het blijde feest, dat gevierd werd als de sombere dagen van den regentijd voorbij waren, - en over de lente, die nu ontwaakte, daar buiten, op het land onder Jeruzalems hooge ringmuren, over de bosschen daarginds op den Olijfberg, waar het gezang der vogelen van morgen tot avond jubelend blonk, over de purperen bloemenpracht in Josaphats dal en over het groene tapijt van jonge tarwehalmen op de zwarte geploegde velden - over al het jonge kiemende leven van den veelbelovenden lentetijd.

En hij zeide tot de luisterende kinderschaar, dat zij waren als de lente, een rijke belofte van naderenden zomer voor heel het land van Palestina. En hij prees hen gelukzalig, omdat ze rein waren als de bloemen aan Kedron's beek.

‘Zalig, zalig zijt gij, het zout der aarde wil ik u noemen: want gij zijt het, die de levenskracht in stand houdt. De ware meesters der aarde zijt gij in het blank gewaad uwer onschuld, Avant gij zijt rein voor God. Maar wacht u voor de besmetting der zonde.’

Jezus zweeg en haalde diep adem; een oogenblik rustte zijn blik in den hoogen lentehemel, die verblindend blauw zich welfde over de wit-marmeren rijen der kolonnaden.

Toen zag hij neer op de kleinen, wier aangezicht gloeide van innige blijdschap en trots, en een glimlach van geluk gleed over zijn smal gelaat.

Het was hem, terwijl hij daar zoo stond en zijn blik liet rusten op die effene voorhoofden, die heldere oogen en reine monden, als zag hij het zaad opkomen, dat hij had gezaaid, als voelde hij de aanwezigheid van een ander en gelukkiger geslacht hier in het land van Israël, een geslacht zooals hij het zich had gedacht in zijn meest verheven uren, fier en goed, eindelijk ontsmet van Adams oude zonde, met open hand en het hart vol liefde, een geslacht, rechtvaardig en wijs, omdat zijn gedachten rein en zondeloos waren.

De kinderen verroerden zich niet, maar glimlachten hem toe, als wachtten ze op nog meer. De stemmen der oude Levieten verloren zich in de verte. De tempelbron ruischte zacht.

Daar opeens werd de morgenstilte verbroken, door luidstemmig rumoer, door heftig getwist, waarbij ieder den ander trachtte te overschreeuwen, door haastige voetstappen, door ruw gelach en toornige uitvallen.

Het rumoer kwam van den kant van cefel en sloeg, als een zeegolf bij vloed, de trappen op naar den voorhof der heidenen.

De kleinen zagen nieuwsgierig en angstig om, Jezus kwam een stap naar voren, terwijl zijne discipelen zich vlug om hem heen schaarden. Simon Petrus trok zijn ineengegroeide donkere wenkbrauwen op, terwijl hij scherp rondzag en klemde de hand vaster om den zwaren staf.

Nu doken hoofden op boven de traptreden en de golf stroomde binnen over den voorhof. In een oogwenk was de ruime hal gevuld met een bonte menschenmassa, die elkaar stootte en drong om vooruit te komen, terwijl stemmen dooreenschreeuwden en vuisten neerkwamen in woest gevecht. Het rumoer werd weerkaatst door de hooge donkere cederhouten zolderingen, de plechtige rust van den tempel was met éen slag verbroken.

Vóór de menigte uit kwamen twee Farizeërs aansnellen, die een vrouw tusschen zich voortsleepten, in hun haast struikelend over hunne lange gewaden.

De eene Farizeër was lang en mager, zijn

[p. 677]

kostbare, wijde mantel fladderde om hem heen, een tulban was strak getrokken om zijn geel voorhoofd, waaronder twee woeste zwarte oogen opvlamden, zijn baardelooze open mond liet zijn witte tanden zien en zijn beenige hand hield den éenen arm van de vrouw stevig vast, terwijl de andere omklemd werd door de korte vleezige vuist van zijn makker, die klein en dik was, met zwarte stekende oogen onder de vettige wenkbrauwen, en een vochtigen mond met gulzige lippen.

In snellen loop sleurden zij de vrouw mede tot aan de trap, daar zonk ze ineen als bewusteloos. Men zag niets van haar dan de lange zwarte haren en de blanke bloote armen. Achter haar verdrong zich de menigte, nu geheel stil, gretig luisterend.

‘Meester,’ barstte de lange Farizeër los met krijschende stem en hij kwam een trede de trap op, terwijl hij de vrouw meesleepte, ‘wat zullen wij doen met deze vrouw? Wij betrapten haar zooeven op openlijke echtbreuk wij vonden haar met haar minnaar in de kamer van haar echtgenoot, op haar huwelijksbed, - meester, wat zullen wij met haar doen? Wij brachten haar hier, opdat uwe rechtvaardigheid haar vonnis moge vellen.’

Zijn dweepzieke, van haat fonkelende blik liet Jezus geen oogenblik los.

Jezus was een schrede achteruitgeweken, hij drukte zijn handen tegen de koele steenen der pilaren - het was of een vuile damp hem tegenwoei, die als een golf van slijk neersloeg op de zuiverwitte treden der marmeren trappen. Bezorgd zocht zijn oog de kinderen, die verschrikt en verslagen gevlucht waren tusschen de discipelen.

Maar daarbeneden, vóór de trap, lag de vrouw, neergebogen op den groenen mozaiekvloer, gehuld in haar lange, dichte haren, uit wier wilde zwarte massa een heete zware geur van muskus en myrrhe opsteeg - een mooi wild dier, gevangen in de strikken door listige menschen gespannen.

Jezus zag haar. En hij zag ook de twee Farizeën, het ascetische, bloeddorstige gelaat van den magere, en de hand van den dikke, die zich wellustig klemde om den gevulden blooten arm der zondares.

Zijn blik gleed verder heen over de menigte die zich daarachter verdrong, hoofd aan hoofd, en hij zag ze allen - de kale hoofden der ouden naar voren gestrekt met begeerige blikken, hun magere handen woelend in den langen grijzen baard; mannen met vertoornde angstige gezichten, blijkbaar getrouwden; ook jongelingen met blozende voorhoofden en jonge meisjes met hooggekleurde wangen en verlegen blik - hij zag de machtelooze begeerigheid der ouden en de heimelijke, verschrikte blikken, die de jongen wisselden.

Het was geheel stil geworden; de zon scheen en in de diepe stilzwijgendheid van den tempel hoorde men niets dan de snelle ademhaling der menigte en den vleugelslag der verschrikte duiven. Muskusgeur zweefde in de verhitte lucht. Van den Olijfberg aan de overzijde klonk het knorrig gebalk van een ezel en het geluid van stemmen in de verte.

Jezus had zich laten neerglijden aan den voet van een zuil, hij zat voorovergebogen en teekende met bevende vingeren in het stof op de steenen; zijn schouders schokten alsof hij weende.

De mond van den dikken Farizeër vertrok zich tot een teleurgesteld-hoonenden grijnslach, terwijl hij den arm der zondares vaster omklemde; maar zijn makker, die voor een oogenblik als verlamd had geschenen door de stilte, richtte zich nu weer op en barstte opnieuw los met zijn schelle stem:

‘Meester, meester, antwoord ons dan toch - wat moeten wij met haar doen? antwoord, wij kennen Mozes' wet, moet die op haar worden toegepast?’

‘Ja, ja,’ schreeuwde de menigte en drong meer vooruit, terwijl men hoorde vloeken en schreeuwen, terwijl vuisten zich balden en voeten struikelden, ‘Mozes' wet, Mozes' wet! Steenigt haar! Steenigt haar!’

Jezus hief zijn bleek gelaat op, dat als door hevige smart was vertrokken; snel en zacht, maar voor allen verstaanbaar, sprak hij:

‘Hij die rein is, werpe den eersten steen.’

En weer boog hij het hoofd en schreef in het stof.

‘Hij die -’.

De Farizeër week een schrede terug, zijn geel gelaat werd vaalgrauw: plotseling wendde hij zich om en verdween haastig onder de menigte.

De dikke liet den arm los van de vrouw, die zwaar en krachteloos neerviel op de steenen - een oogenblik later was ook hij weg.

De ouden trokken ontsteld hunne hoofden terug en gluurden naar elkander, de oogen der jonge knapen en meisjes ontmoetten elkaar en een heete bloedgolf overgoot hun gelaat. De geheele schare weifelde, terwijl

[p. 678]

aller blik vragende Jezus zocht, die ineengedoken bij zijn zuil bleef zitten.

De vrouw verroerde zich niet van haar plaats, maar van uit het zwarte haar glinsterden twee groote wijdopengesperde oogen, verduisterd door angst en tranen, en rustten op Jezus' gebogen gedaante; een kleine, volle hand tastte langzaam naar voren over den mozaïekvloer.

Daar suisde iets langs Jezus' oor - een kreet van schrik weerklonk, de menigte verdrong elkander, toen werd alles weer stil - men hoorde alleen nog een kermend gejammer en de zondares wrong zich van pijn voor aan de trap, beide handen tegen het hoofd drukkend; een bloedstraal drong tusschen haar krampachtig trekkende vingers door.

Jezus was in een oogenblik overeind - als een stalen veer zoo snel - met oogen vol ontzetting.

Tegelijkertijd richtte de vrouw zich op hare knieën op en voor de eerste maal zag hij haar gelaat: klein en ovaal, doodsbleek met opengesperde zwavelblauwe oogen en rooden mond - een wilde, wanhopige blik waarin een aanklacht lag - toen viel ze neer langs de trap, gleed eenige treden af en strekte zich uit, snakkend naar lucht. Het bloed bleef voortsijperen onder het loshangende haar.

‘Wie? wie?’ stamelde Jezus.

Niemand antwoordde, de menigte trok langzaam af, schuw omziende naar het offer en naar Jezus, die beefde van toorn.

Maar vooraan op de trap stond zij, die den steen had geworpen, klein en fijn in haar tot op de voeten afhangend wit kleed, met nog een zwaren grijzen steen tegen haar teere borst gedrukt, die ze met inspanning torste tusschen haar magere uitgespreide vingers en haar schrale blanke armen.

Haar lippen beefden, maar helder en trotsch rustten haar oogen op Jezus, fier-recht stond haar hals met al de rankheid harer vijftien jaren. Van onder den zoom van haar kleed schopte een kleine, met een sandaal versierde voet naar het lijk harer zondige zuster.

‘Ik, heer, heb den steen geworpen - ik was rein.’

Jezus staarde haar aan, - hij herkende haar: zij had bovenaan op de trap gezeten, toen hij tot de kleinen sprak over de onschuld en de rijke beloften der lente.

LUCIE MIEDEMA.