De Hollandsche Lelie. Jaargang 17

Op de wandeling.

Ze waren samen op reis, m'n oudste broer en ik en maakten 'n verrukkelijk fietstochtje langs den Rijn, eindigend te Wiesbaden, waar wij thans vertoefden.

Mijn knappe broer, ongetrouwd, genoot als jong mederedacteur van een veelgelezen courant een ruim traktement en kon zich dus de weelde veroorloven mij tot dit uitstapje te inviteeren. Maar - niet alle broers, wien dit convenieert, vragen hun zusters mee op reis. Of ik dus veel van den mijnen hield!

Als oudste dochter van een vrij talrijk gezin met beperkte middelen, had ik thuis nogal een zware taak, hetgeen mij dubbel mijn vacantie deed genieten.

Op een mooien, zonnigen herfstmiddag in de tweede helft van September verlieten we, direct na de table d'hôte, het hotel Alleesaal in de Taunusstrasze, waar we eenvoudig logeerden, voor een grooten wandeltocht.

Hoe nameloos blij lachte de natuur ons tegen!

Beiden waren we jong, veerkrachtig en gezond, vol levenslust en illusies en nog niet door strijd en stormen geknakt, met fiere, juichende zekerheid geloovende in God, in het leven en de menschen.

Vooral op dien prachtigen herfstdag, vol opwekkende, frissche lucht en gouden zonneschijn, vol zoete geuren, scheen alles ons goed en mooi en heerlijk.

We liepen een eindje door de Taunusstrasze, sloegen rechts, tegenover het kleine wandelpark met de Kochbrunnen, de Geisbergstrasze in en daarna links de Kapellenstrasze. Beide klommen.

Spoedig kwamen we in het nieuw aangelegd, zoo idyllisch Dambachthal. Aan beide kanten verhieven zich pas gebouwde of nog in aanbouw zijnde villa's en in het midden stroomde de onnoozel kleine Dambach, door fluweel-groen, kort afgeknipt grasveld omgeven.

Steeds langzaam klimmend bereikten we weldra links een donker bosch, dat we ingingen, het dal verlatend. Het pad bleef aan den zoom van 't woud. Links de berg, rechts een groene Wiese, die we na een poosje dwars overstaken. We liepen toen aan op het ‘evangelische Rettungshaus für Kinder’, een allerliefst, veelkleurig villatje, aan den rand opnieuw 'n bosch. Het huis rechts latende

[p. 641]

liggen, gingen we midden door het woud en kwamen op een mullen zijweg uit. Linksom slaand volgden we hem. Hij ging langzaam in de hoogte. Rechts passeerden we de restauratie Bahnholz, op de helling van den berg gelegen.

Altijd dieper drongen we in het bosch, langs denzelfden weg, die gewoonlijk steeg, doch nu en dan effen werd en soms zelfs even daalde. Vroolijk, luchtig schreden we voort, volop genietend en diep ademhalend.

Alles om ons heen was stil. Wandelaars kwamen wij niet meer tegen, vogels hoorden we niet. Slechts de boomen ritselden en suisden zacht.

Steeds hooger, hooger klommen wij, altoos meer naderend ons doel: de Platte.

Wij spraken weinig, want het verhevenste gevoel wordt door woorden banaal. Zwijgend genoten wij, slechts bij uitzondering even een opmerking makend over den weg, de mooie natuur of de gouden herfsttinten.

Doch we begrepen wat beiden voelden en dachten. Ideaal gelijk-gestemde naturen wisten we ons, rein genietend alles, wat schoon is en goed.

Immer hooger stegen wij, thans langs een voetpad door een duister woud.

En eensklaps, steil klimmend, veranderden de boomen in een groen grasveld en dook als 'n tooverpaleis het witte, vierkante jachtslot de Platte voor ons op.

Wij staken de breede chaussée over, die het hertogelijk Nassauer kasteel scheidt van het hotel en traden dit binnen. Volgens Duitsche gewoonte zetten we ons aan een tafeltje, waar reeds een heer zijn glas bier zat te nuttigen.

Mijn broer bestelde koffie en zag op zijn horloge. ‘We moeten ons haasten,’ zei hij, ‘als we den trein aan de “Eiserne Hand” willen halen. Bijna halfvijf.’

‘Hoe laat gaat ie?’

‘Kwart voor zes.’

‘Hoever is 't?’

‘Ongeveer 'n uur. Precies weet ik niet. We zullen vragen.’

‘Hoe laat gaat de volgende?’ vroeg ik weer.

‘Na een uur.’

‘Kunnen we daar dan niet mee gaan? 'n Beetje laat aan het souper kan wel.’

‘Kunnen wel. Maar dan is het donker. En de weg is zoo mooi.’

‘Dan maar haasten. Waar blijft de koffie?’

Broerlief trommelde ongeduldig op de tafel. Plotseling wendde hij zich tot onzen dischgenoot en vroeg in 't Duitsch: ‘Weet u ook hoever 't is naar de Eiserne Hand?’

Onwillekeurig keek ik den ondervraagde mede aan. Dadelijk trof mij zijn koud, prozaïsch, eenigszins norsch en ontevreden gezicht. Hij was van middelbaren leeftijd, zag geelbleek en had een kleine snor.

Hij beantwoordde de vraag met een licht onverschillig schouderophalen.

‘Ik weet niet. Ben hier niet bekend.’ Snel liet hij er op volgen, kort: ‘Waarom wil u er heen? Er is niets te zien.’

‘De wandeling is zoo mooi,’ antwoordde mijn broer, verwonderd dat hij dit niet begreep.

Hij keek ons aan met groote oogen. Het was duidelijk dat hij totaal niet vatte waarom men voor een wandeling zich zooveel moeite getroostte.... Ongetwijfeld behoorde hij tot dat koudbloedig, prozaïsch soort van reizigers, die een plaats slechts bezoeken om haar te hebben gezien, om er over mee te kunnen praten. Het groot, intens genot van reizen, wandelen, het genieten en bewonderen der schoone natuur kennen die stumpers niet.

‘We wilden aan het station “Eiserne Hand” op den trein gaan,’ legde mijn broer nader uit. ‘En zoo naar Wiesbaden terug.’

Opnieuw zag de Duitscher ons verbaasd aan, zelfs eenigszins ongeduldig thans.

‘Waarom gaat u niet liever te voet den gewonen weg terug? Een voetpad door het bosch, of de Platter chaussée.... Dat lijkt me wel zoo eenvoudig en verder zal het niet zijn.’

‘Maar al die wegen kennen we,’ verklaarde broerlief geduldig. ‘Die naar de Eiserne Hand is nieuw voor ons. We houden zooveel van wandelen.’

Onze buurman zweeg, kijkend alsof dit heusch te hoog ging voor zijn verstand. Onverschillig ledigde hij zijn glas bier.

We zagen elkaar eens aan, m'n broer en ik. In zijn lachende oogen las ik duidelijk: ‘Die stakker, hé?’

Eindelijk arriveerde toen de zoolang en met zooveel hunkerende smart verbeide koffie. Aan de vriendelijke hospita, die haar bracht, herhaalde mijn broer zijn vraag.

‘'n Uur,’ klonk het antwoord.

Onze tafelbuur ving aan te lachen. ‘En dan nog 'n kwartier met den trein? Wel, ik ben straks in vijf kwartier bóven gekomen!’

[p. 642]

In de oogen van mijn broer zag ik 'n ondeugende flikkering, die door mij wel werd begrepen, doch onmogelijk door den vreemdeling kon worden verstaan.

De laatste keek alsof hij thans ernstig begon te betwijfelen of het ons niet in onze bovenverdiepingen haperde. Waarom zou men anders zoo'n hoogst omslachtige terugreis kiezen, terwijl de eenvoudige zoo voor de hand lag? Hij vatte dit niet en bovengemeld excuus was de eenige reden, die hij kon bedenken.

Hij stond op, groette koel en verdween.

Mijn reiscompagnon zag mij spotlachend aan. ‘Hoe vindt je hem?’

Ik trok de schouders op. ‘Als zoovelen. Totaal niet begrijpend het genot van 't leven.’

Wij dronken thans vlug onze koffie en vertrokken. Den tuin op zij en achter het hotel liepen we door en zagen hier een handwijzer, waarop stond: ‘Eiserne Hand 1¼ St.’

‘O jé,’ riep ik uit. ‘We komen er niet.’

Mijn wandelgenoot verhaastte zijn tred en liep met groote passen voor mij uit.

‘Dank je wel,’ dacht ik laconiek. ‘Ik ben overtuigd dat we 'r toch niet komen en bederf dus niet mijn wandelgenot door te groote haast.’

We waren weer in het bosch en volgden opnieuw een mullen zijweg, die langzaam daalde.

Broerlief rende vooruit; ik volgde dood op mijn gemak, genietende en rondziend, met volle teugen inademend de heerlijke lucht.

Eindelijk zag mijn kameraad eens om, vertraagde zijn pas en stond na een poos stil.

‘Zeg 's,’ riep ik hem al uit de verte lachend toe. ‘Je lijkt wel dien mijnheer. Wandel jij maar om er te komen? Zie toch eens rond en geniet.’

‘We halen den trein niet.’

‘Wat doet dat er toe? We nemen den volgenden en gaan een anderen keer vroeger van huis. Bederven we niet ons genot. We komen er toch niet.’

Mijn broer berustte en liep kalm naast mij voort.

Wij sloegen linksom en daalden steiler.

Een enkele maal steeg de weg. Eindelijk, breeder, daalde hij door een donker woud.

‘Wat is 't hier stil en eenzaam, zei mijn broer. ‘Precies 'n natuur voor herten.’

‘Laten we kijken,’ stelde ik voor. ‘Jij rechts, ik links.’

Ieder liep aan 'n kant van den weg, behoedzaam turend en glurend. Op eens stond mijn makker stil en wenkte mij met den vinger op den mond. Met kloppend hart vol verwachting trad ik voorzichtig nader. Mijn broer wees mij iets. Ik zag en staarde, doch ontdekte niets. ‘Daar,’ fluisterde hij. ‘In die richting....’

Zijn aanwijzing volgend werd ik eindelijk inderdaad een lichtbruin hert gewaar, liggend tusschen wat laag struikgewas....

Mijn reisgenoot klapte zacht in de handen. Verschrikt sprong 't hert op en keek schuw naar alle kanten. Toen, met elegante, vlugge sprongen, rende het 't bosch dieper in.

Wij zagen het niet meer en vervolgden onze wandeling. Vóór ons, in de diepte, verscheen het dal. Mijn broer tuurde en keek. ‘Verbeeldt jij je óók al rails te zien?’ vroeg hij eindelijk.

‘Ja, dat heb ik ook al gedacht,’ was mijn antwoord. ‘Dan moeten we zeker een heel eind het dal nog door. Hoe laat is 't?’

Hij keek op zijn horloge. ‘Halfzes.’

Doch in het dal zagen we tot onze verbazing, links, vlak bij reeds het station.

‘We komen er nog,’ juichte mijn lotgenoot en keek opnieuw op zijn horloge.

Onwillekeurig verhaastte thans ik mijn tred. ‘Gauw maar.’

Mijn broer bleef staan. ‘Prozaïsch wezen,’ plaagde hij op zijn beurt. ‘Geen tijd om de natuur te bewonderen? Hoe vin' je 't hier?’

Ik stond ook. ‘Hebben we heusch nog tijd?’

‘We zijn er en de trein komt over 'n kwartier....’

‘Zoo'n laatst eindje valt gewoonlijk niet mee. Even dan.’

Het was de moeite waard. Een beeldig dal strekte zich voor ons uit, omringd door bergen en bosschen. Het klein, idyllisch stationnetje met de rails verhoogde slechts het liefelijk geheel.

‘Onze vrind heeft gelijk,’ spotte ik lachend. ‘Er is niets te zien. Alleen natuur.’

‘Prachtig,’ bewonderde mijn metgezel verrukt. Ernstig vervolgde hij: ‘Ik vind iemand, die daar geen oog voor heeft, te beklagen.’

‘Ja,’ stemde ik toe, uit den grond van mijn hart. ‘Diep....’

S.S. VAN BEIJMA.