De Hollandsche Lelie. Jaargang 17

Wereldmacht.
door Jeanne C. van Leyden.

'n Droomloos zachte slaap gleed mij van de oogen.
Reeds klaarde hel 't eerste uchtendlicht
der frissche, jonge lentemorgen,
juublend in blond en blauwend zonnelicht.

De laatste nevels vluchten zilvrend henen,
de gouden spranken schittren overal
en wekken kleur en geur àl om mij henen;
blij klinkt der vooglen zorgloos vreugdgeschal.

Wel vederlicht voel ik mij opgeheven
een stofatoom, kleurschitterend in de zon,
wegdrijvend in dien blauwen gloed van ether,
den weg niet kennend, waar ik dien begon.

Vèr om mij wijken horizonnen
en wijken bij mijn nadering immer weer.
Kon arendsvlucht mij sneller voort doen ijlen,
de grenslijn van 't heelal, bereikte ik nimmer méér.

Hoe voel ik nu mijn Liefde eindloos machtig,
die schooner nog, het scheppingsmooi verklaart;
en in één enkle, innige omarming
heur wereld, van geluk bewaart.