De Hollandsche Lelie. Jaargang 17

Varia.

In de Holl: Lelie van 30 Dec: jl: vestigde ik de aandacht op een correspondentie in De Nieuwe Courant, (mij toegezonden door onbekende hand), waarin de meening van niet-Hollanders over ‘Reformkleeding en nog wat,’ werd meegedeeld op voor ons allesbehalve vleiende wijze. - Voor hen die de ‘Reformkleeding und kein Ende’-questie interesseert, druk ik de bedoelde correspondentie gedeeltelijk af. Tot troost van reform-dragende dames tevens. Want zij kunnen erin lezen, dat men ons in 't buitenland, allen te zaam, mannen èn vrouwen, reform- èn niet-reformdraagsters, één pot-nat van ‘hobbezak-achtigheid’ vindt....

En wie in 't buitenland veel gereisd heeft, en bekend is met andere zeden en gewoonten dan de onze, kan niet ontkennen dat er waarheid schuilt in de onderstaande bemerkingen

ANNA DE SAVORNIN LOHMAN.

Uit een Causerie uit Smyrna.
(Overgenomen uit de Nieuwe Courant).

‘Vindt u niet’, vroeg zij, ‘dat de Hollandsche vrouwen over 't algemeen slecht gekleed gaan? Soms, wanneer ik in Amsterdam, Den Haag, of Rotterdam ben, geneer ik mij op straat voor mijn vriendinnen; ik zou me in geen ander land haast met ze durven vertoonen. Zij zien er uit als kinderjuffrouwen, zelfs zij die van zeer-goede en welgestelde familie zijn. Een “matelootje” op het hoofd, een mantel, meestal zonder fatsoen, schoenen zoo plomp als zolderschuiten. En dan die leelijke reformjaponnen.’ -

‘Dat is hygiënisch’.

‘Dat is mogelijk, hoewel ik niet zie waar het hygiënische van slechtgemaakte kleeren kan schuilen; maar wàt is 't hygiënische van een japon, die zit als een zak; van een hoed zonder bloempje of kleurtje; van laarzen die te groot zijn? En wanneer 't nog maar goedkoop was, maar die slechtgemaakte kleeren kosten even duur als kleeren die goed-gemaakt zijn; wijl, dat geef ik toe, de kwaliteit van de stof gewoonlijk heel goed is. Zooveel te langer duurt dan ook zoo'n monster van een japon. En dan die ernst van Hollandsche vrouwen! Zij zijn bijna monumentaal: Wanneer ik met ze in gezelschap ben, durf ik haast nooit kleine, alledaagsche onderwerpen van gesprek aanroeren: de kinder-

[p. 548]

kamer, de keuken, de meiden. Lieve hemel, wat een ernst!’

‘De mannen zijn niet beter gekleed,’ merkte de ander op.

‘Niet beter gekleed? De “heeren” in de Hollandsche groote steden zien er, jong of oud, uit als dorpsnotabelen: plompe schoenen, ook zij! De Hollanders hebben een voorkeur voor plompe schoenen; wat niet verhindert, dat ze evenveel aan likdoorns lijden als anderen.’

‘Misschien meer nog,’ merkte de dokter op.

‘Jassen zonder model, liefst een jacquetje, dat bij andere volken slechts door werklieden op hun Zondagsch wordt gedragen. Staande boordjes van voor dertig jaar; zwarte dasjes zoo klein en zoo stijf mogelijk; broeken zonder snit. Wat heb jelui in Holland voor kleermakers?’