De Hollandsche Lelie. Jaargang 17

De Doodendans.
Naar het Deensch van Sophus Michaëlis.
Vertaling van mevr. Logeman - van der Willigen.

III. De Koning.

Hij was koning over stad en land.

Maar buiten de stad was hij niet op zijn gemak. Buiten te zijn stond gelijk met op het slagveld te wezen. Hij reed slechts in volle wapenrusting de stadspoorten uit, met de witte kies van de moeder Gods op de borst, een reliquie die eeuwen geleden één van zijn voorvaderen behouden uit het heilige land teruggebracht had, terwijl zijn strijdgenooten gevallen waren door pest of door de handen der vijanden.

Want als een open wildernis strekte het land zich om de stad uit, met bedrieglijke bochten in de wegen, moerassen waarin de paarden bleven vastzitten, en bosschen, die dreigende, sombere, groene groeven geleken. De burchten zelf lagen geheel op den achtergrond.

Iedere vazal waarop hij rekenen kon, dacht er over hem afvallig te worden. Niemand in wapenrusting, dien hij buiten zijn eigen muren ontmoette, ontblootte het hoofd voor hem als den meerdere. Zij wisselden slechts gepantserde handdrukken en een blik door het ijzeren vizier.

Daarom als het leger hem riep of het bestuur, toog hij slechts uit stevig in het zadel gezeten en met een flinke wacht om zich heen.

Daarom waagde hij zich slechts onder zijn vazallen als een leeuwentemmer onder zijn leeuwen - geen oogenblik verliest hij één van hen uit het gezicht.

Doch als hij naar zijn eigen stadsgrenzen terugkeerde en reeds van verre de zware, dik gebouwde torens op zag duiken als geweldige steenen wachten over een vreedzamen haard - dan kalmeerde zijn hart en glimlachten de oogen weer onder de rustige, gezonkene wenkbrauwen, als hij op verren afstand over torens en daken de feestelijke lucht waarnam uit tuin en keuken.

De signalen werden van den eenen toren naar den anderen beantwoord. Zij omringden de stad als een klank van koper. Achter de muren werd men de dames gewaar; zij geleken blozende tulpen op kalen steengrond. De banieren wapperden hoog in de lucht. En de mannen die op den uitkijk stonden kletterden met hun hellebaarden en schilden.

Over de dubbele gracht kromden de ophaalbruggen zich als gehoorzame ruggen. De slot-commandant haalde aan de laatste poort zijn grooten, rinkelenden sleutelbos voor den dag. En naast hem stond zijn koningin, die den gouden beker hoog in de zon ophief.

Maar terwijl de koning den welkomstbeker aan den mond zette en dien tot den bodem ledigde, hief hij de oogen hoog naar boven over de uitbouwsels der poort naar de oude Keizerlinde ver achter den boog van den laatsten toren achter den muur. En zijn blik lichtte als een bliksemstraal toen hij een purperen sluier hoog uit den top zag waaien, alsof de wind dien er heen gevoerd had en hij in de takken der linde was blijven hangen. Binnen zijn muren, herademde de keizer en knipte de gespen van zijn harnas los.

Op de naakte rotsen stond het noordelijkst en het hoogst van al, de koninklijke burcht, als een helm boven ijzeren schouders met oogen in den nek, oogen aan alle kanten, in den vorm van kleine, hoekige insnijdingen die een hagel van kogels uit konden spuwen zonder zelf door het minste regentje bespat

[p. 527]

te worden. Aan den uitersten kant van muur en rots verhief zich een ijzeren galg als een bedreiging van het recht van den sterkste en der rechtvaardigheid voor het geheele land. Als de knokkels der veroordeelden van hier naar beneden stortten, waren de onzalige overblijfselen tegelijkertijd den burcht en de stad uit.

De koning had zijn stad met haar burgers zeer lief. Hij bewoog zich onder hen, als een van hun gelijken; bezocht hun tuinen, die als een bloemenkrans zich dicht tegen den muur aandrongen en bezag van de wallen der stad hun korenvelden, die als breede, gele gordels er zich omheen uitstrekten. Aan den Zuidkant waren al de oude huizen met wijn begroeid en de zware druiventrossen geleken volle, gulden ornamenten hoog boven aan de uiterste spits van gevels en muren. In de oude, groote hoeven rook het naar mest en melk als iederen avond de koeien van de groote weiden daarbuiten de poorten werden ingedreven.

Als de zon over de stad onderging, glinsterden de honderden torens, spitsen en windwijzers. De bloemen van de kruizen der kerktorens werden duidelijk zichtbaar en schenen werkelijk levende, gele bloemkelken. Alle klokken lieten in koor hun veelvuldige, diepe, weeke zilvertonen hooren. De fonteinen sprongen op alle markten. Het vee dronk. De kinderen trachtten de dunne stralen in hun handen te vangen. Aan de randen van de bron zaten mannen met de gespierde, behaarde armen gekruist en maakten gekheid met de luid sprekende vrouwen. En de koning bewoog zich onder dit alles als iemand die het al kent en die een door allen geliefde gast is.

Hij kneep de moeders in de van melk gezwollen borsten, terwijl hij het kind op den eenen arm tilde en de kleine vingertjes een oogenblik de moederborst loslieten en met zijn dikken, bruinen baard speelden.

En door menig gaatje stak hij het hoofd om de lucht van versch gebakken brood, gebraden vleesch of warm bier op te snuiven en tegelijkertijd de drukke huismoeder eens toe te knikken. Hij kuste de roode wangen der jonge meisjes tot ze er nog rooder van werden, trok de jongens aan hun ooren om dadelijk er op den meester eens flink aan te spreken als hij niet naar zijn zin gewerkt had. Waar hij liep of ging overal had hij met arbeiders te doen, hetzij hun raad te geven, hetzij hen te berispen.

Het was of hij op die manier de geheele stad goedennacht zeide voordat hij den zigzagweg besteeg, die naar zijn slot voerde, dat zich dreigend tegen den onrustigen, roodbevlekten avondhemel verhief met opstaande kammen en gebalde torenvuisten. Maar naar de stad toe waren alle deuren en ramen vriendschappelijk geopend en niet voordat de koning binnen was werden bouten en grendels voorgeschoven.

Dan ging de koning naar zijn schrijfkamer, waar een schrijver half slaperig het vorstelijk signet in de was drukte, nadat de koning zijn hoogen, stijven naam op het perkament gezet had. Daarna begaf de vorst zich naar het hoogste balkon van het slot om te staren naar de ingedommelde stad, waar geen licht brandde en geen woord, dan in den slaap, gesproken werd. De schrijver, die tevens dienst deed als lakei, droeg de fakkel door de lange gangen en schopte onderwijl de ingeslapen pages wakker. Ze ontdeden den koning van buis en broek, besproeiden zijn hals en borst met rozenwater en hielden diep buigend de deur naar het slaapvertrek voor hem open.

(Wordt vervolgd).