De Hollandsche Lelie. Jaargang 17

De Handschoenen.
Uit het Spaansch van Miguel Ramos Carrión vertaald door Anita.

Inan en Pedro, zoons van een eenvoudig fabrikant, wijdden zich van jongsaf aan 't zelfde beroep als hun vader, maar met een geheel verschillenden uitslag, want, terwijl Inan alles meeliep, bracht Pedro niets tot stand. Hij gaf er 't noodlot de schuld van, benijdde zijn broer, en weet alleen aan diens gelukkig gesternte dat al zijne zaken goed uitkwamen. Inan kreeg eindelijk medelijden met den voortdurenden tegenspoed van Pedro, en op zekeren dag zei hij: ‘Ik denk er over eene verre reis te gaan maken voor zaken, waarvan ik niets als goeds voorzie. En daar ik geen egoist ben, en je alles goeds toewensch, wil ik jou er deelgenoot van maken.’ ‘Hartelijk dank, ja, dat is mijn wensch: naast jou werken en in je geluk deelen.’ ‘Dat in geen geval. Onze karakters zijn te verschillend: ik ben altijd vroolijk en tevreden, en jij treurig en boos; ik zegen mijn lot en jij vervloekt 't. Wij zouden meer kibbelen en onze zaken zouden te niet gaan. Laat

[p. 396]

ons wel 't werk gelijk op touw zetten, maar elk voor zich zelf; op die manier kun je je nooit beklagen wanneer 't ongeluk wil dat je minder verdient dan ik.’ ‘Ik vind 't goed; laten we doen zooals jij wilt. En leg mij nu eens uit wat 't eigenlijk is.’

‘Luister dan; je weet dat de handschoenenfabriek van Dedil & Co. opgeheven wordt?’ ‘Ja, dat weet ik.’ ‘Zij hebben vele en goede artikelen, en verkoopen die tot een zeer lagen prijs; nu heb ik besloten die te koopen. Zij vragen er zóó weinig voor, dat, al is de reis, die wij moeten maken om ze te verkoopen, ook nog zoo kostbaar, ik toch schitterende verwachtingen van de zaak heb.’ ‘Alles zal gebeuren zooals jij 't wilt: ik zal je in alles volgen.’ ‘Daar ben ik blij om, want op die manier kun je niet anders dan winnen.’

II.

Eenige dagen later namen de beide broers afscheid van elkaar en vertrokken elk in eene andere richting, na afgesproken te hebben, dat zij op een bepaalden datum thuis zouden wezen om elkaar 't resultaat van hunne handelsonderneming mee te deelen. De twee plaatsen, die zij er voor uitgekozen hadden, boden dezelfde voordeelen aan, en in beide waren er juist groote feesten, een geschikt tijdstip dus om met den verkoop van handschoenen te beginnen.

Glimlachend en hoopvol omarmde Inan zijn broer. Deze, treurig en somber als altijd, sloot hem even hartelijk in zijne armen. ‘Wij zullen een boel geld verdienen, wees maar niet ongerust.’ ‘God geve het!’ Hierop scheidden zij. Inan keek naar de heldere, blauwe lucht, die eene goede reis voorspelde; alleen één klein, donker wolkje was zichtbaar aan den horizon. En dat was juist 't eenige punt waar Pedro de oogen op gericht hield.

Hoewel zijne onrust den heelen overtocht duurde, kwam Pedro toch zonder ongevallen aan en vond de stad in volle feestvreugde. Er waren ontzettend veel menschen op de been, en er heerschte groote levendigheid, zoodat alles er toe scheen mee te werken om de verkoopers goede zaken te laten doen. Pedro kreeg wat meer moed bij 't zien der algemeene vreugde; nadat hij met blijdschap gezien had dat er geen enkele handschoenenwinkel was, huurde hij een huis en begon de groote kisten waarin zijne koopwaar geborgen was, uit te pakken. Toen hij de eerste kist geopend had, bleef hij als versteend staan. 't Waren allen handschoenen voor de linkerhand! Hij had nog hoop dat de rechterhandschoenen uit de andere kisten te voorschijn zouden komen, maar toen hij ze in koortsachtige haast geopend had, zag hij dat zijn ongeluk maar al te waar was. Door eene moeilijk te verklaren vergissing waren de rechterhandschoenen in de kisten van Inan, en de linker in die van Pedro terechtgekomen. ‘Ach!’ riep hij in wanhoop uit, ‘'t is mijne schuld; ik ben verantwoordelijk voor 't ongeluk van mijn armen broer, 't Feit alleen, dat ik met hem samen zaken zou doen, is voldoende om hem in mijn ongeluk te laten deelen. Nu zal hij wel overtuigd zijn van mijn ongeluk, en toegeven dat ik niet zonder reden klaag. Maar toch ben ik altijd nog ongelukkiger dan hij: want de linkerhandschoenen zijn 't zinnebeeld van den tegenspoed!’ Hij werd ziek van verdriet, en in zijne koortsvisioenen zag hij niets als wuivende handschoenen, die hem om de ooren sloegen. Toen hij weer beter was, ondernam hij, hoewel nog zwak, de terugreis; arm en wanhopig keerde hij naar zijn land terug, waar hij niet anders dacht dan zijn broer Inan in denzelfden toestand te zullen vinden.

V.

De lezer kan zich dus de verbazing van Pedro voorstellen, toen hij thuiskomende, Inan met uitgebreide armen en glimlachend op zich zag toetreden. ‘Welkom thuis! ik begon al bang te worden toen 't zoo lang duurde eer je terugkwam, dat er een ongeluk gebeurd was.’

‘Ach, Inan, dat had niet veel gescheeld! maar hoe is 't met jou?’ ‘Met mij? best, ik ben meer dan tevreden.’ ‘Hoe is 't mogelijk! niettegenstaande 't ongeluk?’ ‘Welk ongeluk!’ ‘Wel dat met de handschoenen!’ ‘O ja die vergissing? maar dat was toch geen ongeluk.’ ‘Wat?!’ ‘Voor mij tenminste niet.’ ‘Ik begrijp er niets meer van! heb je ze dan verkocht?’ ‘Ja, allemaal, en jij?’ ‘Ik - geen een. Ik heb ze meegebracht, om ze bij die van jou te voegen en ze dan te kunnen verkoopen.’ ‘Maar dat kan niet, want ik ben de mijne allemaal kwijt.’ ‘Dat is 't toppunt van geluk! kan je nu nog loochenen dat je een echt Zondagskind bent? In 't land waar jij was, waren de menschen dus éénhandig?!’

[p. 397]

‘Domoor! ik laat mij niet neerdrukken door een tegenvaller, maar tracht er partij van te trekken.’ ‘Leg me dan eens uit wat je gedaan hebt.’

VI.

‘Toen ik op mijne plaats van bestemming gekomen was, en met den verkoop wilde beginnen, zag ik de onverwachte vergissing en was versteend van schrik!’ ‘Net als ik!’ ‘Ik had veel geld uitgegeven om mijne zaak te beginnen.’ ‘Net als ik!’ ‘Wat nu te doen? hoe moest ik mij hieruit redden? in 't eerst zag ik geen uitweg.’ ‘Net als ik.’ ‘Maar ik begreep dat ik daarmee niet verder zou komen; ik ging dus naar bed en sliep.’ ‘Ik ging ook naar bed, maar deed geen oog dicht.’ ‘Den volgenden morgen werd ik met een grootsch denkbeeld wakker: de slaap had mij, als altijd goeden raad gegeven. Dien eigen middag waren overal in de stad groote aanplakbiljetten te zien, waarop stond: ‘Handschoenenfabrikant uit Parijs, Haute Nouveauté! Laatste mode. Handschoenen alleen voor de rechterhand!’

‘En toen?’ ‘De menschen stroomden van alle kanten toe; iedereen wilde met de Parijsche mode meedoen, en na een paar dagen had ik geen enkelen handschoen meer. Voor elken aparten handschoen kreeg ik nog meer dan anders voor een paar!’ Pedro zweeg. Inan dacht dat zijn broer in stilte zijne handelskennis bewonderde, maar eensklaps zei Pedro: ‘'t is duidelijk, je bent een echte geluksvogel!’

Evenals alle menschen, die niet in staat zijn iets oorspronkelijks uit te vinden, weet Pedro aan 't toeval wat de vrucht van talent was.