De Hollandsche Lelie. Jaargang 17

Sprookje.

In een groot, groot bosch dwaalden veel manschen rond, veel menschen met verschillende gezichten, verschillende stemmen.... veel menschen met verschillende gedachten....

En de kleine, blauwe klokjes, die bescheiden tusschen 't mos groeiden, luisterden naar de verhalen van de boomen, die ze zoo groot, zoo wijs vonden, dat ze er niet eens naar op durfden zien....

‘Stil, stil toch,’ zei een klein blauw klokje, tegen een groote bij, die gonsde om haar heen, ‘stil toch, ik kan niet verstaan wat de boomen vertellen,’ en de bij, die wel eens heele groote menschen op de vlucht had gejaagd, deed heel goedig wat het klokje zei, omdat het zoo'n klein nietig ding was.... en zweefde verder en verder....

En het klokje luisterde met de anderen, naar wat de boomen vertelden.

‘Hoor je wel?’ fluisterde nog gauw een grashalmpje, ‘'t is weer over die twee,’ maar toen zweeg het angstig, want het blauwe klokje, dat de bij zoo nietig vond, was heel deftig in de oogen van het grashalmpje, en het klokje zei zoo boos: ‘Stil toch’.... en ze luisterden naar de vertellende stem van den boom....

‘'t Is al lang geleden,’ zei een denneboom met treurige stem, ‘och 't is al zoo lang geleden, ik weet niet waarom het is, maar ik weet zeker dat ze er alletwee bedroefd over zijn, let maar eens op, hoe bleek hij is.’

‘Ja,’ zei een slanke wilg, ‘hij ziet heel bleek en weet je wat ik opgemerkt heb?’

‘Nee,’ fluisterden drie dennen tegelijk en de blauwe klokjes aan den voet van den boom, wilden hun altijd nederig gebogen kopjes wel opheffen, om toch maar goed te hooren, wat de wilg gezien had, en een groote paddestoel keek spottend glimlachend naar het nieuwsgierige klokje.... toen zei de wilg: ‘Hij kijkt altijd naar boven, naar de lucht.’

‘Dat is de hemel, waar hij naar kijkt,’ onderrichtte een oude den, die erg veel wist maar meestal zweeg, tot groote ergernis van de andere boomen, ‘dat is de hemel,’ herhaalde nu de den, met ongewone spraakzaamheid.

‘O, zoo,’ zei de wilg en zweeg, dat klonk heel wijs, maar de kleine klokjes, aan den voet van den boom, dachten er over na, waarom de oude den gezegd had, dat het de hemel was, terwijl de wilg zei, dat het daarboven de lucht heette; was de hemel dan iets anders dan de lucht?

‘Weet jij, waarom hemel anders is dan lucht?’ fluisterde het tegen een hoogen, slanken grashalm; de grashalm zette een wijs gezicht... ‘Welnu, 't is precies hetzelfde, maar ze hebben er twee namen voor, omdat het zoo groot is, zie je.’

[p. 394]

‘O,’ fluisterde eerbiedig het klokje, die dat heel rechtvaardig vond, ‘o, is het daarom.’

‘Waar hebben jullie het over?’ vroeg een klein, wit bloempje heel laag op den grond.

‘Wel, weet je dat niet,’ zei het blauwe klokje verachtelijk, ‘over dat groote, dat twee namen heeft, en vraag nu niet meer, want ik heb geen tijd voor je....’

‘Iets groots, wat twee namen heeft,’ fluisterde het bloempje voor zich heen, ‘wat kan dat zijn.... begrijp jij het?’ vroeg het aan een mier, die voorbij kwam, maar de mier had haast en ging verder en 't bloempje keek treurig en peinsde.... peinsde....

‘Ja, vroeger zag je ze altijd samen,’ zei de den ineens weer: ‘'t was zoo'n aardig gezicht, hij zoo'n oude man met dien langen, witten baard, en zij naast hem, zoo jong en klein, maar nu is ze ook al groot.... och, 't is toch wel jammer dat ze nu niet meer samen zijn.’

‘Och,’ zei een oude, gekromde wilg, die al erg veel beleefd had, ‘daar moet je maar niet over denken, dat gaat altijd zoo.’

‘Maar is hij dan boos op haar?’ vroeg een jonge den.

‘Boos, nee, dat geloof ik niet, maar bedroefd,’ antwoordde de slanke wilg, ‘heb je niet gezien hoe treurig zijn oogen waren, toen hij hier laatst langs kwam, en naar den hemel keek,’ en ineens zei de zware stem van den anders altijd zwijgenden geleerden: ‘je jokt, toen hij hier de laatste maal langs kwam, keek hij naar de lucht, want hij zei, dat er wel regen zou komen.’

‘O, zoo,’ zei weer de wilg, en het kleine blauwe klokje keek verwijtend naar den langen grashalm, die verlegen een anderen kant uitzag.

Toen fluisterde ineens de wilg:

‘Daar komt ze...., kijk, kijk, daar is ze.’ Alles zweeg, allen keken naar iets wits dat aankwam schemeren tusschen de verre boomen en toen ineens stotterde de den, zoo gauw wilde hij het zeggen:

‘Kijk, kijk, van den anderen kant komt hij.... kijk, hij ziet weer naar boven.... en ze wachtten in gespannen verwachting op wat nu gebeuren zou.

En de oude man, die altijd naar boven keek, en het meisje in 't wit, naderden elkaar, en de paddestoel vergat in angstige spanning te spotlachen over het blauwe klokje dat trilde van verlangen....

.... En daar, waar de wilgen en de dennen bij elkander stonden, ontmoetten ze elkaar.

‘Dag, vader,’ zei het meisje zacht, en lei even haar hoofd tegen zijn schouder, maar de oude man weerde haar af en vroeg: ‘Hoe heet het?’

‘Liefde,’ zei het meisje zacht.

‘Niet waar,’ en zijn stem klonk hard, ‘het heet God; en waar is het?’

‘Overal,’ zei het meisje weer zacht.

‘Niet waar, 't is daar.... 't is daar!’ en hij hief z'n zilver gelokt hoofd op, en wees omhoog....

‘Hij wijst naar de lucht....’ zei de wilg ademloos, en keek angstig naar den geleerden den, en de den zei weer: ‘Je jokt, nu kijkt hij naar boven, omdat hij den hemel zoekt.’

‘Vader,’ klonk toen de zachte stem van het meisje, ‘vader, het is niet daar, het is niet zoo ver, 't is hier, 't is in de boomen en de bloemen, 't is in de kinderen uit het dorp, 't is in het zingen van de vogels.... 't is in de tranen van een zondaar.... vader, och, geloof mij toch.... geloof mij toch....’

‘Wie heeft het je gezegd?’ vroeg de zware, oude stem.

‘Ik weet het niet.... niemand....’

‘Zie je wel, zie je wel, mij heeft wel iemand het gezegd, mij hebben de vrome, wijze mannen het geleerd, de mannen, die hielpen de kerken opbouwen, beneden in het dorp.... mij hebben ze bidden geleerd, mij gezegd, hoe ik spreken moest tot God daar boven.... mij hebben ze geleerd, dat ik alles om mij weg moest doen, en alleen maar denken, denken.... en altijd bidden.... bidden tot Hem die daar troont in de Hemelen.’

‘Zijn er dan twee?’ vroeg haastig het blauwe klokje, maar het kreeg geen antwoord, want allen keken ze naar den ouden man, die daar stond in zijn grof, wollen kleed, met ver er over golvend zijn lange, zilverwitte baard, keken ze naar de oogen, die den hemel zochten... naar de oude, bevende hand, die plechtig omhoog wees.

‘Vader,’ zei het meisje, toen weer zacht, ‘het is zoo koud in uw kerk, en 't is hier zoo zonnig en licht;’ toen nam de oude man met plechtig gebaar haar hand en zei:

‘Niet waar 't warm is en licht, zult ge het vinden, mijn dochter, in de eenzaamheid, in de stille, donkere kerk, daar moet ge denken.... en bidden, altijd bidden tot Hem, die daar boven is....’ toen lei weer het meisje haar hoofd tegen zijn schouder en zweeg....

En ademloos wachtten de boomen....

[p. 395]

‘Ze zijn weer samen, ze zijn weer samen,’ juichte een klein klokje, maar toen zweeg het verschrikt, voor de stem van den ouden man, die zei: ‘zie mij aan, mijn dochter.’

Het meisje hief haar hoofd op - en zag hem aan.

‘Zult ge komen in de kerk, de stille, donkere kerk en bidden?’

‘Nee,’ zei het meisje zacht, ‘ik kan niet, vader,’ en er was 'n droeve smeeking in haar oogen....

‘Wat wilt ge dan doen?’

En het meisje hief haar hoofd op en zei: ‘Ik wil liefhebben, vader, alles wat er om mij is, de menschen, de kinderen uit het dorp, de boomen, de bloemen en vogels en de zon, alles.... alles vader, wil ik lief hebben.’

‘Nee,’ zei de oude, met doffe stem, ‘het is niet dat’.... en weer was het stil - doodstil.... toen kwamen van den kant, waar 't dorp lag, zware, loodzware klokkentonen... de oude man hoorde ze.... knielde, vouwde de handen en blikte op naar boven.... en toen het klokkenspel zweeg, rees hij langzaam op.... wendde zich nog eenmaal naar het meisje en vroeg: ‘Hoe heet het?’ en het meisje strekte haar armen naar hem uit en zei op zachten, droeven toon: ‘Het heet Liefde vader’.... toen wendde de oude man zich af... en ging....

En op de plek, waar, onder 't klokkenspel de oude man had geknield, en opgekeken had naar boven - daar knielde nu het meisje, boog het hoofd - en weende....

‘Wie heeft gelijk?’ fluisterde de slanke wilg.

‘Zij,’ antwoordde dadelijk een jonge den, ‘want zij heeft gezegd dat ze de boomen liefhad.’

‘Niet waar, niet waar,’ fluisterde een blauw klokje, ‘hij heeft gelijk, want hij heeft dat groote lief - dat groote dat twee namen heeft....’

‘Hou je stil,’ zei haar buurman, een fijne slanke grashalm, die altijd haar vriendje was geweest, ‘hou je stil, ik zeg je, zij heeft gelijk.’

‘Dat is niet waar,’ schreeuwde bijna het altijd zachtaardige klokje, ‘als je dàt zegt, dan weet jij niet, dat het daar boven twee namen heeft.... als je dat vindt, dan ben je een dom uilskuiken....’

De grashalm richtte zich wat hooger op... keek op het klokje neer.... wendde zich toen af, en begon een gesprek, met een groote bromvlieg, die zich kalm neerzette en luisterde....

En het klokje en de grashalm zijn nooit meer goeie-vrienden geweest....

‘Nu zijn ze weer alleen,’ zei klagend de den.

‘Och, 't is toch wel treurig dat ze nu niet meer samen zijn, vroeger waren ze altijd bij elkander.’

‘Och,’ zei toen weer de oude gekromde wilg, die al erg veel beleefd had, ‘daar moet je maar niet over denken, dat gaat altijd zoo.’

En voor die geleerde stem zwegen ze allen, zweeg de slanke wilg, zwegen de kleine blauwe klokjes.... zweeg zelfs de paddestoel, die juist lachte over de fierheid van den fijnen grashalm, die verachtelijke blikken naar het kleine klokje wierp.... het arme blauwe bloempje, dat droevig peinsde over het groote, dat zoo ver weg was - het groote dat twee namen had....

En op de plek, waar onder 't klokkenspel de oude man had geknield en opgekeken had naar boven, daar knielde nog altijd het meisje en weende.... weende....

SARA BOUTERSE.

Leiden, 28 Aug. 1903.