De Hollandsche Lelie. Jaargang 17

Mia.

Zij was dominee's eenigst kind, zijn lieveling, zijn alles! - Na den dood zijner vrouw, die de ziel van het kleine, gezellige huishouden geweest was, had de diepbedroefde man zich met al het gevoel, dat hem nog overgebleven was, aan zijne kleine Mia gehecht. Toen was zij een kind van vijftien jaren, maar met al de energie, die in haar was, had zij zich over haar eerste groote leed heen trachten te zetten om haren armen vader een weinig op te beuren. En het was haar gelukt; als hij het kleine, bedrijvige huismoedertje bezig zag, hare zorgen voor hem, hare lieve troostwoordjes, dan speelde zoo nu en dan een flauw straaltje zonneschijn over zijn bleek gelaat.

En 's avonds als zij met hun beidjes in de nu zoo ongezellige huiskamer zaten, Mia met haar schoolwerk, vader met zijn lange pijp, dikwijls somber en in gedachten voor zich uitstarend, dan was het een aardig schouwspel te zien, hoe het dappere ding geheel de plaats harer moeder trachtte in te nemen, hem zijn kopje thee zelfs inschonk.

(Dina, de oude meid, bromde wel eens, dat zij dat wel kon!) en tegen bedtijd heel gewichtig den grooten bijbel van zijne plaats nam en met een ernstig gezichtje een hoofdstuk voorlas, terwijl Dina het avondmaal klaar zette. -

Zoo leefden vader en dochtertje al een paar jaren en Mia was een aardig, knap jongmeisje van achttien jaar geworden, toen er iets gebeurde, dat die kalme vredige rust kwam verstoren. -

's Zomers was het altijd erg gezellig en druk in 't kleine dorp: ieder had of kreeg logé's en daar de dorpsfamilies onderling in goede verstandhouding leefden, werd er in zoo'n tijd altijd heel veel op touw gezet en uitgevoerd. Ook dit jaar beloofde erg gezellig te zullen worden. De doktersfamilie had den zoon den student en zijnen vriend over; op het ‘groote huis’, waar de rijke grondbezittersfamilie woonde, de glorie van het dorp, was een heel troepje jongelui, neven en nichtjes, voor de zomermaanden ingekwartierd. Het groote huis was het punt van samenkomst voor de gezelligheid: daar kon men roeien, tennissen, pik-niccen naar hartelust in het groote bosch, enfin, daar was het altaar waar aan de vreugd geofferd werd.

De feestelijkheden begonnen met een rijtoer en daarna lunch op het ‘groote huis’; alle jongelui uit het dorp behoorden tot de genoodigden, waaronder ook Mia. Na al deze sombere, droeve jaren kon de vader zijn kind dit genoegen niet ontzeggen. Wat had ze zich verheugd op dezen dag. Lize, haar boezemvriendin, het dochtertje van den hoofdonderwijzer, was ook van de partij en gezamenlijk zouden ze hun entreé op het ‘groote huis’ maken. -

Ze zagen er lief uit, de twee vriendinnetjes, toen ze daar gearmd de groote laan ingingen

[p. 220]

die naar het ‘groote huis’ leidde. Mia de meest aantrekkelijke van de twee, met het lieve fijnbesneden gezichtje, de groote donkerblauwe oogen met de peinzende eenigszins droevige uitdrukking, die er in lag. Maar ze konden ook lachen, die oogen, vooral wanneer het was over een of ander gek gezegde van Lies, geheel het tegenovergestelde van Mia: wat de eene aan fijns en elegants had, miste de andere volkomen. Lies was eene gezonde, flinke dorpsdeerne met frissche roode wangen en oogen, die tintelden van levenslust. -

Toen ze aan het ‘groote huis’ kwamen werden zij verwelkomd door eene schare jongelui; het gezelschap was nu voltallig en het rijtuig kwam reeds aanrollen. Het was een jolig troepje, dat er in plaats nam, aangevoerd door een jovialen gastheer en gastvrouw. Mia kende de meesten wel, al waren sommigen van de jongelui haar ontgroeid. Daar hadt je b.v. Karel van den burgemeester die met haar op school was geweest, nu een dandy met kunstig gefriseerden knevel en geaffecteerde manieren. Mia kon hem niet uitstaan, maar het noodlot wilde, dat zij in het rijtuig naast hem geplaatst was en zijne vervelende praatjes dus wel moest aanhooren, van ‘freule dit’ of ‘freule dat’ waarbij hij zijnen knevel welgevallig liefkoosde. Zij vond hem bepaald vervelend: dat die Lies het nu juist zoo treffen moest bij het gezellige troepje achterin; zij en dokter's Freddy, de student, hadden het hoogste woord en troefden elkander om beurten af. En Mia keek bij een uitbundig gelach van Lies eens achterom ten teeken dat zij geheel meeleefde met het troepje achterin, maar inplaats van in de lachende oogen van hare vriendin te blikken, ving zij zulk eenen bewonderenden blik uit een paar donkere oogen op, dat zij geheel verschrikt en hevig blozend voor zich keek en uit ergernis daarover ineens druk tegen den vervelenden Karel begon te praten. -

Men naderde de plaats der bestemming, eene uitspanning met een uitgestrekt bosch erbij en hier verdeelden de jongelui zich in groepjes, eenigen zetten zich neder in de koele schaduw, anderen trokken verder het bosch in, om mogelijke braamstruiken en nog schaduwrijker plekjes te ontdekken. Onder deze laatsten bevonden zich ook Mia, Lies, Freddy en zijn vriend met de donkere oogen, die Mia zoo verschrikt hadden. Deze laatste, Paul Meddon, ‘de hartenbreker’ zooals hij onder zijne studiegenoten genoemd werd, had al dadelijk het schoone bloempje uit de pastorie ontdekt. Hij vond het dorpje saai, de menschen bekrompen en beklaagde al bij zichzelven dien dommen zet van hem om bij Freddy in dat kleine nest te komen logeeren; maar dit meisje kwam nu juist van pas, om hem gedurende de vacantie te amuseeren. -

En bij het bramen zoeken wist hij Mia met hem te doen achterblijven, om eenige bijzonder mooie die zoo gevaarlijk hingen, voor haar te bemachtigen en met den loozen vleitoon, die hem zoo eigen was, pakte hij het argelooze hartje in. En verder den geheelen dag bleef hij haren getrouwen ridder en 's avonds in haar bedje droomde het onschuldige Gretchen van haren Faust. -

Zoo gingen de heerlijke dagen der vacantie als in een droom voor Mia voorbij en droevig dacht zij aan 't komende afscheid en aan den stillen saaien tijd, die dan aan zou breken, dagen, die vroeger voor haar vol geluk en kalme tevredenheid waren. En het afscheid kwam en Mia weende bittere tranen: hij beloofde echter terug te zullen komen als zijn examen achter den rug was. Ook Lies was treurig; Freddy van den dokter nam grooter plaats in haar hartje in, dan zij 't zich wilde bekennen. -

En saai en stil werd 't nu in 't dorpje. Maar Mia en Lies hoopten op betere tijden in 't verschiet. -

En dominee vond, dat zijne lieveling stiller was, bleeker dan vroeger en maakte zich bezorgd. Hare moeder was immers aan die nare kwaal gestorven, waarom zou.... Maar dat wilde hij niet denken, dat zou te verschrikkelijk zijn! -

In het komende voorjaar werden er vele examens gedaan in de academiestad. Mia en Lies volgden alles in de courant met groote nauwkeurigheid. Freddy van den dokter deed het ‘cum laude’ maar Mia werd iedere keer weer teleurgesteld, de naam, dien zij zoo graag zou zien, bleef uit. -

En de volgende zomer kwam en daarmede de langverwachte gasten. Maar Freddy's vriend was er niet bij, ‘die had het te druk met andere dingen’ en Freddy lachte veelbeteekenend tegen Lies: midden op het tennisveld stonden zij, een dol uitgelaten troepje, ze merkten niet, dat er eene was onder hen, die verbleekte bij die voor de meesten onbeduidende woorden, maar die voor die ééne slechts al te welsprekend waren! - Mia begreep, begreep dat de schoone droom uitgedroomd was en de werkelijkheid

[p. 221]

haar met kouden greep wakker schudde. Ze was vergeten! - bleek en droef als een gewond vogeltje zocht zij eene toevlucht in de armen haars vaders. Daar aan zijn breede borst, terwijl hij liefdevol de verwarde haren uit het betraande gezichtje streek, vond zij kracht en steun om haar groote verdriet uit te spreken. - En hij troostte haar met liefdevolle woorden, evenals Mia het hem vroeger gedaan had.

Hij begreep wel, dat hare smart op 't oogenblik heel groot was, maar hij zag verder, begreep ‘dat de tijd die alle wonden heelt, ook deze wel heelen zou en dat zijne lieveling met haar dapper trotsch hartje dit verdriet wel te boven zou komen - en met haar hoofdje tegen zijnen schouder geleund bad hij Hem om steun en hulp voor zijne lieveling.

JARU.