't Ging ook zoo mooi met dat schip! Hè, Ideke? Nu? Ja, dat is ook zoo.... O, moeke, moeke naar Ideke!
‘Zeg Katrien, ga ik nu heusch? Zal ik nu dàdelijk zoo meteèn, hier, na dèze wandeling Ideke zien?’
‘Ja schatje, ben je niet blij? Ze is heel ziek en vraagt àl naar jou. “Zelfs as ze slaapt” liet haar moeke zeggen.’
‘Is die dan bij ons geweest?’
‘'n Boodschap lieveling!’
‘O, 'n boodschap.... 't Is vandaag de witte, witte wèreld! Ideke, Ideke, Ideke, Ideke!’
Katrien bleef staan, de paraplu lichtte ze wat op, toen keek ze in z'n gezichtje en lachte even.
‘Ga je nu zingen, pop? Zeg, ga je zingen? Maar wat hei je 'n kleur, zeg, Jozef!’
‘Verder Katrien, toe verder, naar Ideke nou!’
Ze wilde de paraplu laten zakken, maar nog net even.... floeps! 'n sneeuwbal tegen d'r haar.
Oeoe!.... De paraplu gauw weer boven 't hoofd, en toen in 'n sukkeldrafje verder. Jozef lachte, schaterde; z'n hoofdje liet-i heen en weer bengelen bij de loopschokjes.
‘Je bent wit in je haar, Katrien! Blond haar hei je, net as Ideke.... nee, nièt as Ideke!’
Ze liep nu weer langzaam; hij trok stukjes sneeuw uit 'r kapsel. Toen begon-i te treuzelen, hafluid:
‘Je hebt geen blond haar, en je hebt geen blauwe luchtoogen, en je bent ook niks niet mooi en geen blauw manteltje hei je, ook niet nee, en geeneens draag je 't haar los en je hebt 'n dikke, dikke neus.... en toch hou ik heel, heel verschrikklijk veel van je, Katrientje. En van haar hou ik ook heel, heel vreeslijk veel, en zij is zoo prachtig en jij niks prachtig;.... Ideke, Ideke, lieve Ideke....’
‘O ondeugd,’ zei Katrien, ‘en je houdt toch van Katrien?’
‘Ja, maar heel anders van jou als van haar, en toch haast.... wel net.... haàst wel net van jou als van Ideke!’
Toen gaf ze 'm 'n zoen, dat 't klapte, en beiden waren ze 'n een heelen tijd stil.
Voor 'n groot huis hielden ze eindlijk halt. 't Was aan 'n stille gracht met boomen; in 'n lantaarn, dicht bij de deur, stond de vlam te huiveren in den wind en Jozef zag 'r de sneeuw in razende vaart langs stuiven.
‘Hier, Katrien, hier? Wat 'n groot huis? Je gaat mee toch? Katrien?’
‘Zeker lieveling.... deze stoep maar op.... en dan naar je meisje!’ Ze ging naar boven.
‘Naar je meisje!’ herhaalde Jozef als 'n echo. Hij was heelemaal wakker met z'n gedachten nu, en keek naar elke beweging van haar hand. De bel lummelde, 'n paar tingeltjes maar, met tusschenpoosjes.
Langzaam, deftig ging de zware deur open.
‘Hier is de jongeheer!’ zei Katrien.
‘Kom,’ zei de meid, ‘dâ 's 'n geluk bij 'n ongeluk. Nu zal 't zieltje tenminste rust krijgen!’
Jozef was 'n beetje bang en hield zich stijf tegen Katrien aan. Als ze nu toch maar niet gegaan waren!
Zou nou de school al uit zijn? Ideke, hier in dit huis zoo ziek, dat hij komen moest, bij haar, ze had 't zelf gevraagd, heerlijk!
Achter door de gang kwam 'n pleegzuster aan, onhoorbaar over den dubbelen looper. De deur was al achter hen dicht.
‘Katrien, zal je niet weggaan?’
‘Nee kind, ik blijf hier. Zoo, je mutsje maar af! Je gaat nu je kleine meisje dag zeggen, hoor!’
De pleegzuster nam Jozef over.
‘Zoo, zoo, dag kerel! Ben jij nou Josjefie? En kom jij Ideke nog 'r 's zien, hè, venteke?’
Jozef voelde zich gemakkelijk. ‘Ja,’ zei-i.
‘We gaan saâm naar boven, hoor,’ vervolgde de zuster; ‘kijk deze trap op, wat 'n hoogte, nou?’
Een, twee... o wat 'n trap, hé?... Een, twee, een, twee... Of de juffrouw ook klimmen kan? Nou?...
‘Een, twee... het schip slaat om,’ treuzelde Jozef zachtjes in zichzelf.
‘Josjef, Josjef!’
‘Ideke!’
Hij zat in haar ledikantje, dicht bij het kussen, waar heur hoofdje in weggezonken lag, bleekjes en mager, de lange krullen los om de slapen en langs 't witte ponnetje. Ze hadden elkaar 'n handje gegeven en praatten fluisterend hun kinderlijke woordjes...
Langs 't bed stonden de omstanders, zwijgend, 'n vader, 'n moeder, 'n dokter, 'n zuster en 'n tante; stil, doodstil.
‘Josjef,’ zei 't meisje in eens, terwijl ze 'm dicht naar zich toe trok, ‘tante vindt 't goed, ik heb 't gevraagd!’
‘Wat, wat Ideke? Dat jij weer komt?’
‘Nee Josjef, van 't trouwen, je weet wel!’
‘O ja, van 't trouwen.’
‘Josjef, kus mij nou... van de plaats achter 't kookshok... juf zag 't nooit... kus mij nou, Josjef!’
Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd