|
| |
Dat XVIII. ca. Hoe coninc Karel coninc Yewijn ontboet doe hi hof
hilt ende hoe hi coninc Karel beloefde dat hi Reinout met zijn broeders met
verradenis leveren soude in coninc Karels gewelt om een somme gelts, twelc hi
niet volbrengen en mocht want doen hijse verraden had vochten die broeders haer
selven daer wt ende souden gebleven hebben, hadse Maeldegijs niet
ontzet.
Om te achtervolgen onse materie: als Reinout ende Maeldegijs
dus vanden coninc gescheiden waren ende hem die crone ontvoert was, doe was die
coninc seer droevich dair om want | |
| |
het began Pinxter te
naken dat die coninc hof houden soude, so hi gewoenlic plach te doen, so most
hi met haesten een ander doen maken. Coninc Karel ontboet alle zijn vrienden
ende magen ende alle sijn baroenen die hem liefhadden of sijn leen ontfingen
ende onder hem waren geestelic ende waerlic ende hi ontboet sonderlinge coninc
Yewijn dat hi tot hem quaem, twelc hi dede. Als coninc Karel alle die heren te
hoef had, de hi begeerde, ende feesthilt met vroechden ende als die maeltijt
gedaen was stont coninc Karel op ende riep Yewijn tot hem ende ghinc daer mede
in een kellenair ende seide tot Yewijn: ‘Ic woude u wel bidden dat gi mi
wout leveren Reinout mit zijn broeders ic soude u geven vier paerden, geladen
met goude, dat ic mocht wreeken mijns soens doot, twelc mi seer op therte
leit.’ Als coninc Yewijn dat hoerde wert hi verwonnen overmits dat goet
twelck hi seer minde ende seide: ‘Heer coninc, wildi mi vier paerden
geven geladen met goude, ic sal u leveren mijn swager Reinout met sijn
broeders.’ Coninc Karel antwoerde: ‘Soudise mi mogen leveren sonder
deren van uwen live. want si sijn so vroem. ende stout datse niemant crencken
en mach.’ Doe seide coninc Yewijn ende loech: ‘Heer, des weet ic
wel raet: ic sal u die vier ridders leveren elc op een muijl sonder wapen bij
die stede van Vaucoloen, niet an hebbende dan haer clederen. ende een mantel
daer over: doeter dan uwen wil mede.’ Als coninc Karel dit van Yewijn
hoerde wert hi verblijt ende custen an sinen mont. Coninc Yewijn seide:
‘Heer coninc, laet ons keren in die sael. dat ons opset niemant en
verneme, diet Reynout segge want vernaemt Reinout, hi soude mi doden. ende als
ghijse hebt siet dat ghijse bewaert want ontgaen si u, Reynout soude mi doden
| |
| |
of hangen, dat weet ick wel.’ Coninc Karel seide:
‘Heer coninc, gi en dort u duchten noch ommesien want comen die broeders
in Vaucoloen, daer en keerter nemmermeer geen weder want ic en lietse mi niet
ontgaen om geen goet.’ Ende coninc Karel ende Yewijn hebben aldus haer
raet ghesloten ende sijn indie sale gecomen ende alle de heren die inde sael
waren deden Karel reverenci. ende Yewijn heeft terstont an coninc Karel oerlof
genomen ende ander sommige vanden heren die daer waren. reden met haesten tot
haren lande. Ende die ander heren die doe bi coninc Karel gebleven waren. namen
oerlof aen coninc Karel ende wouden elc tot haren lande keren. Doe seide coninc
Karel: ‘Gi heren, ic en laet u niet reysen, want ghi moet alle varen te
Vaucoloen ende wachten mi daer Reynout ende sijn broeders mede. want ic hebben
teghen coninc Yewijn sijn swager gecoft dat hijse mi daer leveren sal om xx.
dusent cronen te Vaucoloen sonder hernas oft wapen ende elk een mantel om
hebbende. ende als si daer comen, siet dat ghise dan vanct ende condi mi
leveren die hoefden der iongelingen, ic salse u vierwerf met goude op
wegen.’ Die heren warens blijde van tconincx woerden want si hadden tgoet
lief. Coninc Karel seide tot Foukijn: ‘ic make u conincx stavel vanden
here.’ Doe seide Fouken: ‘Heer coninc, ic salder mijn best om doen
uwe wil te volbrengen.’ Ter stont maecten hem die heren rede met haer
volc. ende reden nae Vaucoloen met bliden sinnen om Reynout met sijn broeders
te wachten. Coninc Yewijn de dese verradenis plegen soude, is in Gascoengen
gecomen. ende is gereyst na Montalbaen om Reinout mit sijn broeders daer te
vinden, de hi dair niet en vandt wantsi waren te Bordele int wout iagen om
wilbraet te vangen. God versacht dat si vingen so veel als op vier paerden | |
| |
laden mochten. ende hier mede keerden si na huys. ende als
si aldus buten dat foreest quamen riden, sagen si een teyken want Reynout liet
sijn hoeft hangen op sijn scilt. Doe seide die coene Adelaert: ‘Segt mi
Reinout broeder, dat di God eer, waer om sidi dus bedroeft?’ Doe
antwoerde Reinout: ‘ic seg u broeder, dat mijn hoeft mi so wee doet dat
ick niet en weet waer bliven.’ Adelaert seide: ‘Broeder, ten is
gheen wonder want wi hebben die iacht te lange geplegen.’ Dus reden si
soe lange dat si quamen bi Montalbaen. Doe sach Reinout opter tinnen veel volcx
leggen; doe seide Reinout: ‘Help Maria Gods moeder, wie mach wesen op
Montalbaen de daer herbergen wil? waer mach wesen Claradijs mijn vrouwe ende
mijn oem Maeldegijs.’ Als Reinout in desen clagen reet, so heeften daer
en binnen versien een ridder van Montalbaen. ende ginck terstont ende bescreet
een paert ende reet met haesten Reinout te gemoet ende als hi bi Reinout quam
seide hi: ‘Reinout edel grave, sijt niet vervaert: coninc Yewijn is tot u
gecomen om te sien wat gi doet,’ Doe seide Reinout: ‘Welcoem moet
hi wesen.’ Als Reinout tot Montalbaen quam soe quam hem coninc Yewijn te
moet ende Reinout dede hem reverenci ende seide: ‘Heer coninck,
welcoem.’ Yewijn antwoerde: ‘Reinout, ic hebs wel te doen.’
Reinout seide: ‘Here coninc, haddi mi ontboden, ic ware met mijn volc
garen bi u gecomen, als met dertich hondert mannen.’ Doe seide Yewijn
ende louch: ‘Trouwen Reinout, dat betrouwe ic u wel mer dair en is geen
beter boetscap dan een man selve doet ende oec mede hebbe ic u boetscap
trouweliken gedaen anden mogenden coninc Karel, want ic heb u pays ghemaect an
coninck Karel.’
| |
| |
Als Reynout sijn swager dese woerden
hoerde seggen verhoechde hem thert ende zijn moet; hi antwoerde wijselijc
seggende: ‘God si daer of u loen, soe en was ic nye mijn leven so blide,
of nye en quam mi so blijden mare als vanden pays van minen oem: des moechdi mi
wel geloven.’ Doe seide die iongelinc: ‘Segt mi heer coninc, wat
soen sal ic mijn oem geven? sal ic hem een voetval doen?’ Doe antwoerde
die coninc Yewijn: ‘Gi sult tegen den coninc versoenen te Vaucoloen, daer
suldi hem versoenen wollen ende bervoet.’ Als coninc Yewijn dit seide,
woude Reinout hem cussen an sinen mont. Doen seide Yewijn: ‘Reinout, en
cust mi niet. want mijn hoeft sweert mi so seer, ic en mach geen cussens
dogen.’ Doe seide Reinout: ‘ic sal varen in Vaucoloen ende nemen
met mi xv hondert mannen ter aventuren oft soe quame dat men verraet op mi
socht, dat min volc mi ende mine broeders te hulpe quamen.’ Doe seide
coninc Yewijn: ‘Reynout dat en mach niet wesen want ghi moet met u
broeders alleen varen ende gi en moet oec niet mede nemen Beiaert u goede ors.
of ridder of sciltknecht want u pays is so gemaect tegen coninc Karel. als dat
gi met u broeders oetmoedelic moet rijden op mulen van Argoen sonder wapen in u
cleder.’ Reinout seide weder: ‘Des en doe ic niet, die woerden sijn
voer niet: soude ic alsoe in Vaucoloen varen, dat seg ic u voerwaer, ende mijn
pays niet gemaect en ware tegen den coninc, al waer ick so groot als een berch,
ic en ontginge niet.’ Die coninc seide: ‘Ic seg u bi al dat leeft.
u pays die is ghemaect.’ Reinout seide weder: ‘Here ic sals mi gaen
beraden’ ende hij ginc met zijn broeders in een steenen camer, daer hi
vandt sitten sijn vrouwe Claradijs. Reinout seide: ‘Vrouwe, nu wilt ons
helpen raden. want u vader is gecomen | |
| |
wt Vrancrijc ende
seyt dat myn pays ghemaect is teghen coninc Karel ende dat ic ende mijn
broeders moeten varen in Vaucoloen ende soeken daer des conincs oetmoet in onse
mantelen van sceerlaken, wollen ende bervoet Ende waert warachtich dat mijn
pays gemaect waer, ick en ware niet so blide, al gafmen mi half Vrancrijck, als
dat ic vrede had met minen oem.’ Vrouwe Clarisse seide: ‘Here, ic
rade u dat ghi daer niet en vaert, want in der waerheit segge ic u, hoert en
weynich na mi: te nacht als ic lach opt bedde soe docht mi dat ic sach in minen
droem daer ic groten anxt of hadde so dat onse goede ors Beiert gewont was in
erren moede, daerom heb ic groten anxt dat ghi daer sijt verraden; daerom here:
blijft in u casteel, so en dordi nergent voer sorgen ende sendt een verspier in
Vaucoloen, die sel u wel vernemen of gi daer vry varen moecht of niet.’
Doe seide Reinout: ‘Vrouwe, ic en doe des niet, mi comer of dat mach. ic
sal varen in Vaucoloen ende soenen teghen den coninc: des en laet ic
niet.’ Die vrouw dit horende was daer om seer droevich ende seide:
‘Edel here, doet dan dat ic u seggen sal: bidt minen vader dat hi met u
vare met alle sijn ridders wel gewapent tot inden lande van Vaucoloen, so en
mach u niet misschien. want ic groten ducht voer u, edel here, heb ende ist dat
hi met u wil riden so moechdi in Vaucoloen vrilic riden, ghi ende uwe broeders
mede ende ist dat hi des niet doen en wil, so vaerter niet: het staet mi voer
dat u die vaert berouwen sal.’ Met desen woerden keerden si alle te samen
wter camer in die sale dair si Yewijn den valschen coninc vonden. Reinout
seide: ‘Heer coninc, ic bid u dat ghi met u ridders mi geleit in
Vaucoloen, so mach ic met eeren weder keren, behouden mijn lijf ende
eere.’ Die coninc | |
| |
seide weder: ‘Edel ridder,
dat en mach ic nyet doen, want u pays is alsoe gemaect tegen coninc Karel, dat
gi alleen moet varen met u broeders. ende en moet hebben wapen noch swaert noch
Beyert: ic sal uwes ontbeyden hier. ende waernemen totten casteel, ghij en sult
nerghent over sorgen.’ Als de vrouw dese woerden haer vader hoerde
spreken, trac si bet naerder ende seide: ‘Reinout, ic bid u dat gi daer
niet en trect, ic seg u voerwaer: ic hoer wel dat myn vader u verraden heeft
ende gi weet wel dat hi tgoet seer mint.’ Als Reinout zyn vrou dese
woirden hoerde spreken, wert hij toernich ende sloech haer met sinen hantscoe
voerden mont so dat haer dat bloet ten mont ende ter nose wt spranc ende hij
seide: ‘Wat ist dat gi segt? ic en gelove u niet: waer om soude u vader
mi verraden tegen minen oem? wat heb ic hem misdaen? want ic heb so schone
kinder bi u die u vader lief heeft ende ic seg u: vermaledijt sijn si alle dye
quaet segghen van haren vader! ic seg u vrouwe, ic. ende mijn broeders sullen
alle in Vaucoloen varen ende een voetval doen.’ Met desen woerden nam
Reinout oerlof ende coninck Yewijn dede die mulen halen ende die mantels daer
si in riden souden ende die heren saten op haer mulen. ende wouden riden na
Vaucoloen. Als dit de vrouwe sach was si seer droevich ende had om Reinout
groten vair ende riep tot hair Ridtsaert ende seide: ‘Ay edel coene
ridder, ic bid u, neemt dese vier swaerden. ende voertse heimelic met u want ic
seg u: wistet Reinout, gi en soutse niet mede nemen; ic ducht dat gijse noch
wel te doen sult hebben. ende niet ontberen om geen goet.’ Ritsaert
horende die woerden van die vrouwe, dancte haer seer. ende nam die swaerden van
haer ende hieltse heimelic onder zyn mantel ende seide: ‘God danc u
vrouwe, dat gijse bedocht ende mi die brocht | |
| |
so
heimelic: ic salse garen mede nemen.’ Hier mede namen si alle oerlof ende
lieten Montalbaen, Reinout ende zijn broeders. De goede vrouwe weende seer ende
dreef groot misbaer ende bat datse God in zijnre hoede naem. Als Reinout een
stuc gereden was hief hi op een lidekijn om dat hem thert verfrayen soude. Doe
seyde die stoute Adelaert: ‘ic seg u broder Reinout, een man de in dus
swaren oerloge leit. ende perikel, en hoert niet te singen.’ Reinout
seide weder: ‘Broeder, myn hert is so swaer, ic en weet niet wattet
beduden mach: ic bid Gode dat hi ons beware voer scade of scande.’ Doe
seide Adelaert: ‘Hoe ist lieve broeder, is u yet anders dan wel?’
Doe seide Reinout weder tot Adelaert: ‘Broeder, mijn hert en seit anders
niet dan goet. dus laet ons in Godes name varen. God geve ons alle dinc te
goede.’ Aldus reden si so lange datse bi Vaucoloen quamen. ende mettien
heeft Reinout Fouken van Morlioen versien. Doe seide Reinout: ‘Help
heilige cruys, mi dunct wi varen alle in onse doot: ic hebbe versien Foukijns
standert.’ Doe waren die broeders alle weemoedich ende seiden:
‘Reinout, laet ons vlien want coninc Yewijn heeft ons verraden ende
vercoft.’ Doe seide Reinout: ‘ic hope ane Gode dat den coninc
Yewijn alsulc verraet niet en soude willen doen. ’ Als de broeders dese
woerden onderlinge hadden, heeft Fouken versien Reinout ende riep: ‘Gi
heren, elc make hem gereet: ginder comt die grave Reinout met zyn broeders
gereden op mulen van Argoen.’ Fouken was stout. ende van moede groot: hi
spranc op zijn paert met sporen ende reet wattet paert lopen mocht na Reinout.
ende als hi bi Reynout quam seide hi: ‘Reinout, ghevet u ghevanghen want
gi Beiaert u goede paert met quaden raet after gelaten hebt, want nu sal | |
| |
ic u alle vangen. ende senden u den coninc van Vrancrijc
die u sal doen hangen.’ Als Reynout dit hoerde seide hi: ‘ic hope
dat gi niet en sult ende bi u woirden suldi bedrogen worden ende van alsulcken
doot wil ons God bescermen.’ Doe seide Reynout: ‘Ic bidde u Fouken,
wildi mi helpen ane minen pays tegen den coninc, ic wil u geven vier dusent
cronen ende Beyaert mijn goede paert ende mijn casteel van Montalbaen wil ic
ontfangen van u te leen.’ Doe seide Fouken: ‘Wat mij daer of comt,
gi bidt om niet: gevet u met haesten op want ghi moet gevangen wesen.’
Reinout seide: ‘Fouken, laet mi doir riden dat ic den coninc te voet
vallen mach.’ Doe seide Fouken van Morlioen: ‘Ic seg u Reinout,
uwen coninc Yewijn, u wijfs vader, hevet u verraden want hi hevet u vercoft om
xx. dusent cronen.’ Als Fouken dese woerden tot Reinout gesproken hadde
seide hi: ‘Reinout, gi moet gevangen met my varen totten coninc van
Vrancrijc.’ Reinout seide: ‘Ghi sult daer om liegen also help mi
God, eer gi mi met crachte vangen soudt, ic hadde mi liever doot te vechten,
dat segge ic u.’ Als Fouken Reinout dese woerden hoerde spreken wert hi
[met] toerne ontsteken ende liet zijn spere sincken ende woude Reinout
doersteken. Reinout dat siende en dorst die steke niet verbeiden ende gleet
besiden den mule neder, nochtans geraecten Fouke metten spere wel drie vinger
diep ende zijn spere was al bloedich. Als Adelaert dat sach seide hi:
‘Reinout is doot.’ Reinout spranc met haesten op ende seide:
‘Swijge du scalc, ic en heb geen noet: het is gelogen dat gi segt.’
Ridtsaert dit siende dat Reinout gequetst was, spranc voert ende gaf Reinout in
die hant Florenberge dat goede swaert. Doe seide die vrome Ritsaert tot sinen
broeder Reynout: ‘Dat | |
| |
sendt u mijn vrouwe
Claradijs: hadde gi gedaen haren raet, het waer ons te goede vergaen want si
kende haren vader den coninc bet dan gi, broeder Reynout.’ Als die edele
Reinout sach Florenberge verlichte hem thert als den dach, doe seide Reinout:
‘Waer sidi, Fouke van Morlioen? God geve u scande ende verdriet. gi en
doet dat u Karel ghebiet: gi waent ons te vanghen ende te binden ende te senden
coninc Karel. ic heb Florenberge in die hant ende anders geen wapen; sidi so
koen, coemt naer.’ Als Fouken Reynout dese woerden hoerde spreken. keerde
hijt paert met haesten ende reet op Reinout met grammen moet. Hier en binnen
had Ridtsaert elc een swaert gegeven. ende Fouke waende Reinout met cracht te
doerrijden. Reynout nam tot Fouken groten hoede ende hielt hem de spere ontween
ende nam Foukens paert bi den toem. ende seide: ‘Florenberge, wat condi
nu doen? sidi nu niet goet, so en prijs ic u niet.’ Mettien sloech hi
Fouken boven opten helm ende doersloech den helm van stale soe dattet swaert in
ginc totten kinneback ende viel doot vanden orsse voer zijn voeten, des was
Reinout blide ende seyde: ‘God vermaledide di, du en sultste niet wesen
de geen die ons hangen sal oft gevangen leveren den coninc.’ ende mettien
spranc Reynout op Foukens ors. dat seer starc ende groot was ende menich merc
waerdich was. Binnen dien dat Reynout Foukens ors bescreden had, so heeft elc
van sijn broeders een Fransoys vanden paerde gevelt ende riepen: ‘Slaet
voert! mer broeder Reynout, laet ons deser noot ontriden. want worden wi
gevangen, wi bliven doot: die coninc Yewijn heeft ons vercoft ende met
verradenis gebrocht in dese last.’ Doe seide Reynout: ‘Swijcht
broeders, ic heb Florenberge in mijn hant. wijke ic huden enich man, God moet
my verbieden zijn hemelrijc.’
| |
| |
Doe worden dese vier broeders seer stoutelic
an bevochten ende daer was dat geruft ende gecrijch seer groot: daer vacht
Reinout de stoute iongelinc gelijc een leeu ende alle zijn broeders desgelijcs;
aldus die vier broeders stonden tegen die Fransoysen dye op hem waren fel. ende
wreet ende weerden hem mannelijck want si slogen grote slagen. ende die veel.
Aldus vochten si van des morgens tot over middach. Doe seide die edele grave
Reinout: ‘Mi verwondert dat wi sonder wapen sijn ende noch leven; daer om
treet van uwen paerden ende doet an die wapen - het is ons noot - van die gene
die daer verslegen legghen: ick sal u wel bescermen metten swaerde ende sulcke
plaets houden dat u nyemant misdoen en sal of hi salt metter doot
becopen.’ Met desen woerden traden Reinouts broeders vanden paerden ende
wapenden hem met groter haest ende nament thernaes van die edelingen. die daer
verslagen waren, dat si an togen. ende tvierde gaven si Reynout dat hijt an
doen soude. Adelaert seide: ‘Ic bid u broeder, treet van uwen paerde ende
trect dese wapen an: wi sullen u mitten swaerde so bescudden dat u niemant
misdoen en sal.’ Mittien saten die drie broders weder op haer paerden
ende hielden hem vaste bi malcander. om Reynout te bescermen, die vanden paerde
getreden was om thernas an te doen, twelc Reinout an dede met groten haest want
hi en had niemant die diende ende eer Reinout die wapen an dede quam op hem
Werrijn van Morlioen met twintich hondert mannen, alle wel versien van wapen
ende hi sloech mit alle sijn volc crachtelic op die heren. ende eer Reinout te
paerde conde comen, was Adelaert sijn halsberch doerslagen ende Wridsaert seer
gewont ende gevangen van Werrijn van Morlioen. Doe seide Werrijn
| |
| |
tot Wridsaert: ‘Ic sal u terstont senden den
coninc van Vrancrijc die u niet en gaf om al tgoet vander werelt ende hi sal u
doen hangen aen die galghe te Montefaucoen.’ Ridsaert seide:
‘Werrijn dat is mi leet.’ Doe hiet Werrijn xxxiv. ridders dat si
scarp toe sagen tot Ridsaert, die hem gevangen voeren souden in Vaucoloen. Als
Reynout gewapent was ende op sijn paert sat, sach hi alom ende miste sijn
broeder Ritsaert daer hi met haesten nae vraechde. Doen seide Adelaert:
‘Hi is gevangen van Werrijn van Morlioen.’ Als Reinout dat hoerde
was hem wee te moede ende seide: ‘Laet ons riden ende bescutten
hem.’ ‘Wat soude ic bedriven?’ seide Adelaert, ‘mijn.
halsberch is doerslagen ende ic weet wel dat hi so seer gequetst is, ten doe
Gode, hij moeter om sterven; daer om ist beter Ridsaert alleen verloren dan wi
alle.’ Als Reynout dit hoerde van Adelaert wert hi toernich ende seide:
‘Wat segstu valsche katijf, sullen wi dat liden dat men Ridsairt voer
onse ogen gevangen wech voeren soude ende senden den coninc die hem hangen
soude? waert dat hien conde gecrigen, oft noch so quaem dat wi onsen pays
geraecten tegen coninc Karel, so soud men segghen: siet waer riden Aymijns
kinder die tegen coninc Karel striden wouden, daer si grote scande ende verlies
of hebben want coninc Karel heeft een broeder doen hangen. an die galghe te
Montefaucoen. Waer dit niet grote scande, waer men daer of seide?’ Met
desen woerden stac Reinout sijn ors met sporen dat hi op Fouken wan, datmen
prijsde waert te wesen M. pont, mer het dochte Reinout seer traech. ende quaet
te wesen want tdochte hem niet waerdich te wesen een mite, so veel was Beyaert
starker ende snelre. Hier en binnen hebben de xxxiv. ridders Ridsaert gevangen
gestelt op een | |
| |
paert ende bonden sijn beenen an die
steghereep. ende reden daer mede na Vaucoloen ende gaven hem menigen slach ende
seiden smadeliken tot Ridsaert: ‘Nu sidi gevangen ende gi en moget niet
ontgaen of verdingen, al bade voir u half die menschen vander werelt. wij
sullen u cortelic leveren den coninc van Vrancrijc, die u sal doen
hangen.’ Doe seide Ritsaert in hem selven: ‘O genadige God die
hemel ende aerde gescepen hebt, ontfermt u mijnre, want mijn leven is ghedaen.
ay Reynout mijn lieve broeder, ic bid Gode dat hi u bewair van misvalle ende
alle mijn broeders: mi en siedi nu nemmermeer.’ Mettien dat Ridsaert dese
woerden gesproken hadde quam Reynout na, niet als een mensch mer als die duvel.
ende riep lude: ‘Ghi felle bose truwanten, gi moet u roef hier
laten.’ Mettien sagen die ridders om ende waren van Reinout seer vervaert
ende seiden tot malcander: ‘Ginder coemt Reinout in een gedaent oft een
duvel waer: hi is seer toernich ende verbolgen, laet ons vlien, het is tijt, of
wij bliven alle doot.’ Reinout comende biden ridders die Ritsaert
gevangen hadden, sloech die eerste daer hi bi quam an twee stucken ende noch
twee doot. die ander en boden geen weer: als si dit sagen, gaven si die vlucht.
Aldus verloste Reinout sijn broeder ende seide: ‘Hoe ist broeder, sidi
seer gewont of hebdi enich letsel?’ Ritsaert antwoerde weder: ‘Neen
ic broeder, ick ben gesont, God si geloeft.’ Reinout seide weder:
‘Du bloede catijf, waer om lietstu di vangen sonder enige weere? ick segt
inder waerheit: het is grote scande dattu di soe vangen liets. Dese reise sal
ick u vergheven, mer God moet mi verdoemen, gevaltet u meer, of ic na u sie of
bescudde.’ Doe seide Ritsaert: ‘Broeder, ic en mochtes niet beteren
want mijn ors bleef onder | |
| |
mi doot ende eer ic op comen
conde, was mi mijn swaert benomen. aldus was ic gevaen’ ende als si dus
tegen malcander spraken had Werrijn Reynout verre vervolcht dat hi bi hem quam,
ende reeter met cracht op ende sloech Reinout onversien met een eynde van een
speer so vreselic, dat hi al verdoeft sat in die sadel ende seide: ‘Du
valsche tyran. du hebste mijn swager verslegen den edelen Fouken van Morlioen.
qualic moetstu sterven: nu sal ic u binden ende vangen. ende senden u coninc
Karel, de u an Montefaucoen sal doen hangen met uwen broeders.’ Binnen
dien is Reynout becomen ende verhief sijn swaert met sulcker cracht ende sloech
Werrijn dat hoeft an twe stucken so dat hi doot ter aerden viel. Doe seide
Reinout: ‘Werrijn, hoe ist. dede ic u seer? suldi mi vangen ende binden
ende senden den coninc dat hij mi met mijn broeders hange? ic wane gi en sult
niet.’ Als dat Werrijns volc saghen begonden si te beclagen haren here
ende seiden: ‘Wi sijn nu al verloren want Werrijn onse heer is doot; dat
heeft de vrome Reynout gedaen: hi waende Reinout te vangen ende senden coninc
Karel, mer tis om niet, hi heeftet metter doot becoft.’ Doe sloegen
Werryns volc op Reinout seer vreselic so dat de histori seit dat Roelant,
Olivier oft Ogier nye so vrilic of heerlic en vochten als dese broeders deden,
mer Reinout vacht principael boven hem allen. Doe quam die grave van Calons met
zyn volc toe gheslegen ende die grave reet op Reinout ende stac hem sijn ors
doot, des was Reinout droevich. ende sloech den grave daer hi zijn cracht toe
dede so dat hi vanden orsse viel ende Reinout spranc weder op dat ors: aldus
hadde Reinout twee orssen van dien dage. Doen reet hi daer hi theer dicste sach
ende scoerde haer bataelgen: die porsse wort seer groot op Reinout ende hi
sloeg er menich | |
| |
doet; onder des wort Ritsaert soe
amachtich dat hi hem niet verweren en mocht want het bloet ontginc hem vander
herten so dat hem sijn leden begaven ende hi viel in onmacht. Als dit versach
Reinout was hi droevich ende riep: ‘Waer sidi broeder Adelaert? hier leit
verslagen onsen broeder Wridsaert! God wil zijn ziel ontfermen.’ Doe
seide Adelaert: ‘Ay lacen, God laet daer ons wrake of doen.’ Die
grave van Calon bevacht Reinout seer scarpelic ende dede hem verdriet te voet
ende te paerde: die doen Reinout had mogen sien vechten ende hem selven
bescermen vander doot, men soude hem geprijst hebben boven enich ridder.
Adelaert vacht mede als een vroem ridder, so dede mede Ritsaert. Dus vochten si
met vromer herten mer de macht van de grave Calon was so groot dat sijs niet
wederstaen en mochten: groot volc quam hem te hulpe. Als Reinout sach dat hi
den grave Calon ende zijn volc niet wederstaen en mochten, so nam hi sijn
broeder op sinen hals ende liep met haesten na een roetse die daer bi stont
ende was van mormersteen: sijn broeders volchden hem. als Ridsaert ende
Wridsaert om te beschermen, dat si hem niet en misdeden, ende Reinout brocht
hem op de roetse ende leide hem daer neder op een platte steen, ende als si
alle bi malcanderen op die roetse waren, daermen niet wel op comen en mochte
dan een nauwe wech - ende dair was veel steen op, die drogen si bi een - , daer
worden si vervolcht totter roetsen toe ende worden strengelic bevochten, dair
weerden hem die drie broeders tegen dat heer. ende Reynout werp so vreselic dat
die roetse nyemant genaken en mocht, si en bleven doot. Als die grave Calon
sach dat hi de roetse niet winnen en mocht, was hi droevich; de grave Ogier was
mede inden velde | |
| |
ende seide in hem selven: ‘Ay
soete neven, gi moecht wel clagen vriendeloes. want si begeven u ende dat doer
bedwanc van coninck Karel, die hem onderdanich zijn; ic soude u gaerne helpen
mer ic dar niet doer ontsicht vanden coninck, twelc mi seer deert ende na dat
ic u niet helpen en der, so en wil ic u niet deren, mi comer of dat
mach.’ Een verrader de dit horende was, seide tot Calon ende Calon riep
doen tot Ogier: ‘O edele grave Ogier, gi sijt een verrader.’ Ogier
wert toernich als hi dit horende was ende seyde met grammen moede:
‘Calon, gi lieget daer an, ic segge u dat ic nemmermeer verrader wesen en
sal, mer ontsage ic den coninc niet, so waer u evel geschiet, want ick soude
hier u hoeft of slaen dat gi nemmermeer man verradenis an en teecht.’ Doe
seide de grave anderwerf: ‘Ick seg u Ogier, dorsti wel, gi sout
verradenis plegen.’ Ogier keerde hem om. ende began in grammen moede te
sien op die grave Calon seer grijselijc want hy en mocht de woerden niet langer
verdragen ende seide: ‘Noch seg ic u: en ontsage ic den coninc niet, so
soude u evel geschien; ic soude u met myn swaert in twee stucken cloven, soe
dat ghi nemmermeer man en beteecht met verradenis.’ Die grave Calon balch
hem seer ende seide: ‘Gi hebt den coninc tot menigen stat getrouwelic
gedient ende nu falgierdi.’ Ogier antwoerde: ‘ic seg u heer grave,
het ware mesdaen dat ic soude vangen mijn magen datse die coninc hangen soude,
so waer ic arger dan een dief; mer beliefdet u, soe woude ic tot hem gaen ende
vragen hem of si hem wouden op geven of langer strijden.’ Doe seide
Calon: ‘So doet, ic sel mijn volc doen achterwairt trecken vander
roetsen, so salmen varinc sien of ghi verradenis pleecht of niet.’ Doe
dede die grave Calon al sijn volc vander roetsen trecken ende Ogier reet totter
roetse | |
| |
ende als Ogier so na quam datmen hem verstaen
mocht, riep hi lude: ‘O Reinout neef, ic bid u en werpt niet, want de
grave Calon heeft mi tot u gesent ende doet u vragen, neve, of gi u op geven
wilt.’ Reinout seide weder: ‘Verrader, hoe moechdi mi begeven ende
mijn broeders mede? ic seg u, mach ic vanden stride keren, gi sult een viant an
mi hebben. Treet achterwaert, heer Ogier, so helpe mi God, ic werpe u met een
grote steen dat ghi ende u paert beide doot blijft.’ Doe seide Ogier:
‘Neve, so dedi quaet, want ic seg u inder waerheit, dat u misquame, dat
wair mi leet.’ Doe sach Ogier dat Reynout met sijn broeders over zijn
knien lach, doe seide Ogier: ‘Edel grave Reinout, rust u wat, want mi
dunct dat gi moede sijt.’ Doe seide Reinout weder: ‘Verrader, hoe
moechdi u magen begeven? wacht u, gi sult mi viant wesen.’ Doe seide
Adelairt: ‘Vaert te Gode neve, dat u God eere. want gi en begaeft ons nye
ter noot sonder nu, dat is mij leet. Ogier gi weet hoet staet met ons. mochte
gi ons nu vercrigen vrede tegen den grave Calon, dat bidden wi u vriendelic, wi
willen hem gairne dienen.’ Doe seide Reinout: ‘Broeder, gi en
verstaet u des niet: wi sijn so na den verrader Ogier dat hi ons met recht
helpen soude; nu seit hi “ic en derf niet vanden coninc,{q/q/} daer om
seg ic hem ende hij mach daer toe tiden: ist dat mi God spaert ende vanden
strijde weder kere, enen doot viant heeft hi an mi.’ Ogier seide:
‘Blijft met Gode, mijn lieve neven. ende wat ghi doet, en ruymt ymmer de
roetse niet.’ Doe seide Adelaert: ‘God die doer ons sterf, moet u
geleiden.’ Hier mede is Ogier gesceiden vanden roetse ende reet totten
grave Calons ende als hi bij hem quam, seide die grave Calons: ‘Ic sie
wel Ogier, ghi wilt verradenis plegen.’ Ogier seide: ‘Ghi liecht
daer om, valsch grave,’ ende doersach den grave | |
| |
met een wreet gesicht an, ‘ic seg u: en ontsage ic niet den coninc, des
mocht gi vry weten, ic soude u thoeft vanden buke slaen, mer ist dat u goet
dunct, ic woude vertrecken ende gi sout selve met u volc trecken an de roetse
ende vragen mijn neven of si die roetse wouden op geven ende ic sal met mijn
volc gaen leggen op geen ander berch ende wachten of hem enich hulp of secours
comen sal ende comt hem enich hulpe, ic salse met min volcke so doerslaen dat
hem gruwen mach ende salse alle slaen of vangen. ist in mijnre macht.’
Als Calon desen raet hoerde dochtet hem goet ende Calon beleide den berch met
zyn volc. ende Ogier vertoech met sijn volc op een ander berch om de passagy te
wachten. Als Reinout dus belegen was met sijn broeders in groter noot, so hadde
hi een clerc, tot Montalbaen gebleven was ende de hem seer lief hadde, sach dus
des nachtes inder sterren. dat Reinout belegen was ende waert dat men hem geen
ontset en dede met zijn broeders, hi moste verloren bliven ende sterven. want
dese clerc was een vroet astronomus. ende vant oec inder sterren dat si van
coninc Yewijn verraden waren. Als die clerc dit aldus doersien hadde was hi
bedroeft ende ginc in de sale tot Montalbaen, doe sach hi Maeldegijs wt een
camer comen, die riep totten cock ende drossaet seggende: ‘Gi heren, siet
dat gi tavont genoech bereyt, want noch tavont sal Reinout met sijn broeders
thuys comen: aldus legget in elcke scotele een swaen ende putoer, een craen of
reyger.’ Als die clerc dit Maeldegijs hoerde seggen seide hi tot
Maeldegijs: ‘Ick seg u inder waerheit dat Reinout noch tavont niet en
comt, want te nacht als ic inder sterren sach, vant ic an die teyken vanden
hemel als dat Reinout met sijn broeders verraden sijn ende op een berch belegen
is. ist datmen hem nyet geringe en | |
| |
ontset of te baten
comt, si bliven daer alle doot. ende desen berch is gelegen bi
Vaucoloen.’ Als Maeldegijs dit hoerde wert hij met rouwen bevangen ende
toech een mes ende woude hem selven van weemoedicheit doden. Als die clerc dit
sach spranc hi mit haesten toe ende hielt Maeldegijs die hant dair hi tmes in
had ende ontwranc hem wter lant met gewelt. Doe seyde die clerc:
‘Maeldegijs, wat wildi doen? al haddi u selven gedoot nochtans en waren u
neven niet wt haren noet verlost. Mer gaet ende maect u seyn als coninc Yewijn
met zijn volc slapen is, ende vergadert dan al u vrienden die u helpen willen
ende doet u wapenen aen. ende rijt dan met haesten hem te helpen ende neemt
Beyaert met u.’ Dit dochte Maeldegijs goet raet ende als coninc Yewijn
slapen was met sijn volc, ghinc Maeldegijs ende blies den horen ende vergaderde
al zijn volc dat hij crijgen conde ende alst al gedaen was ginc hi in die
stalle daer Beiert stont ende als Maeldegijs Beyert sach, sloech hi na hem ende
Maeldegijs spranc afterwaert. Doe nam Maeldegijs een sadel ende waendese op
Beyert te werpen mer Beyert en woudes niet hebben. ende sloech teghen die sadel
so dat Maeldegijs vloech tegen een balc ende viel in onmacht, van hem selven
niet wetende, ende als hij bequam, spranc hi op met toernigen moede ende greep
een stoc in sijn hant. ende sloech Beyert dat hi op sijn afterste voeten sat
ende Beyaert spranc weder op ende liep na Maeldegijs ende waer hi nyet
ontlopen, het hadde hem verbeten. Doe seide Maeldegijs met een toernigen moede:
‘Beyert, lachter ende oneer moet di geschien; dattu mi dus verbijtste
ende slaetste want Reinout die edel grave die di veel doechden gedaen heeft, is
in groten noet ende moet dair tlijf verliesen, ist dattu hem niet en
helpste.’ Als Beyert dit verstont knieldet | |
| |
voer
Maeldegijs. Doe Maeldegijs dit sach dat hem Beyaert niet en weerde met slaen of
biten, nam hi den sadel ende werpen op Beiert ende gorde de sael met vier
banden ende als Beyairt gesadelt was, ginc Maeldegijs ende wapende hem seer
cierlic. Ende als Maeldegijs gewapent was spranc hi op Beyert ende nam een
scilt ane den hals ende een starke glavie in die hant ende reet met sijn volc
met groter haest na Vaucoloen: hi hadde versaemt in sijn hulp xv hondert mannen
die alle heerlic op geseten waren ende vrome mannen ter wapen. ende wel versien
van harnas. die alle begeerte hadden om Reinout te ontsetten. Maeldegijs en
conde Beyert niet bedwingen, ten spranc altoes tegen sinen danc. aldus quamen
si rijden soe lange met haesten dat si int dal van Vaucoloen waren ende
Maeldeghijs was met Beyaert twee grote boechscoten voer die ander. Reinout met
zijn broeders die op de roetse belegen waren ende dicwijl anegevochten waren,
hadden hem so lange geweert. dat si hem niet meer weren en mochten met werpen
noch met steken of slaen. ende souden die roetse op gegeven hebben. want si en
mochtens niet langer houden, des si alle droevich waren, ende meenden alle te
sterven. Als si aldus in desen druc waren sach Reinout beneden int pleyn
Maeldegijs comen rijden met Beyaert, des was hi blijde ende seide: ‘Gi
heren, weest vrolic. ende sonder anxt want ic sie Maeldegijs comen rijden op
Beyaert ende heeft groote begeerte ons te helpen ende mi verwondert dat ic
nyemant en sie van mijn volc. wat mocht beduden dat mijn oem Maeldegijs alleen
coemt? Gave God dat ic hier hadde myn volc van Montalbaen: si souden ons te
hants wel wter noet helpen.’ | |
| |
Ridsairt de dair lach
ter airden of hi doot geweest had, als hi Reinout hoerde vermanen van Beyert
hief hi sijn hoeft op ende seide: ‘Reinout broeder, ic bid u, en hoerde
ic niet nomen Beiaert. ic ware gesont.’ Doe antwoerde Reinout: ‘ic
sien comen in genen dale ende Maeldegijs sitter op ende brencten herwairt, mer
ic duchte voer Ogier dat hi Maeldegijs mochte slaen.’ Adelaert seide:
‘Broeder, laet die sorge bliven: al hadde Ogier hem gevangen, hi soude
hem wel ontgaen bi zijnre consten.’ Doe seide Wridsaert: ‘Helpt mi
broeder, dat ic op mijn beenen stae ende laet mijn Beiaert ende Maeldegijs
sien.’ Doe trat Reinout voert ende nam Wridsaert in zijn armen ende
hielten op sijn benen ende voeten staende. Doe sach Wridsaert neder int dal
daer Beiert liep: hi wert blide ende seide met soeten woerden: ‘Broeder,
nu ben ic genesen.’ Als Maeldegijs dus quam riden met haesten, wert hi
Ogier gewaer ende reet op hem wat dat Beiert lopen mochte ende stac op Ogier
zijn spere ontween. Doe seide Ogier: ‘ic ben u viant.’ Maeldegijs
antwoerde: ‘Verrader, dat u God scende, en sidi niet hoe u magen in
groten noot belegen sijn op die roetse ende in sorge van haren live staen, ende
ghi en wiltse niet helpen, twelc u grote onnere is; ic seg u: wacht u voert, ic
ben u viant.’ Ogier seide weder: ‘Ic seg u Maeldegijs, en ontsage
ic niet u toverie, so waer u evel van mi geschiet. ic soude u vechtens so moede
maken dat u verdrieten mochte.’ Maeldegijs was toernich ende toech sijn
swaert mit grammen moede. ende gaf Ogier sulcken slach dat hij en hoerde noch
en sach. Als Ogier becomen was trac hi wt sijn swaert ende soude Maeldegijs
ghesleghen hebben mer Beyert ondroech hem wten slage. ende liep ter roetsen
wert ende Reinout sach | |
| |
neder ende sach sijn volc comen,
des sijn hert vervroechde. ende seide: ‘Ic heb mijn volc versien die ons
nu wel in staden sullen staen. nu laet ons neder gaen hant an hant, recht of
wij ons gevangen wouden geven. want Calon en weet niet datter beneden geschiet
is.’ Aldus namen si malcander bider hant ende gingen nederwaert; dit sach
de grave Calons dat Reinout met sijn broeders neder quamen ende seide:
‘Mi dunct dat Reinout met zijn broeders hem op geven willen: nu sal icse
vaen. ende voerense in Vrancrijc tot coninc Karel, ic weet wel hi en lietse
niet verdingen om geen goet.’ Met desen woirden reet Calon de grave ten
roetse waert ende met dien is Beiert an de roetse gecomen ende heeft Reinout
versien. ende ontdroech Maeldegijs tegen sinen danc ende liep Reinout tegen.
Als Maeldegijs sach dat hi Beiert niet weder houden en mocht, wranc hi hem den
breidel met cracht inden mont ende als Beiert dat voelde, spranc hij enen
groten spronc dat Maeldegijs rumen most die sadel. ende viel vanden paerde ende
Beiert liep tot Reinout. Maeldegijs spranc met haesten op. ende daer quam een
goed Bourgonioen met den grave Calon ende hadde een goet ors bescreden.
Maeldegijs liep teghen hem. ende sloech den Bourgonioen met sulcker cracht voer
zijn borst dat zijn swaert doir sneet al sijn lijf, so dat hi doot vanden
paerde viel. Doe seide Maeldegijs: ‘Bourgonyoen, du moeste hier dijn ors
laten’ ende mettien sprancker Maeldegijs op ende stac tpaert met sporen.
ende reet ter roetse waert. Die grave Calon sach om ende sach Beiert na die
roetse lopen want hi verkenden bi sijn snelle lopen ende Beiert is ghecomen bi
Reinout; doe seide Reinout: ‘Beiert, du moets welcoem wesen’ ende
sproncker op met groten begeerten ende als Reinout op Beyert sat. toech hi
| |
| |
sijn swaert Florenbergen ende reet in des graven here,
daer dede hij cracht ende groot wonder ende als Maeldegijs sach Reinout comen,
seide Maeldegijs die edel ridder: ‘Reinout neve, hier is volc van
Montalbaen.’ ende met dien reet Maeldegijs van Reinout ende gemoete een
viant, dien hi so vervaerlic sloech dat hi doot ter aerden viel ende daer
worter veel verslegen. Als die grave Calon sach dat Reinout op Beyert sat ende
sach Maeldegijs mede, soe was hi seer vervairt ende al dat volc van Montalbaen
sach hi mede comen riden na sijn volc toe. Doen toech hi met sijn volc
achterwaert, so seer ontsach hi tverlies van sijn volc. Binnen deser tijt hadde
Reinout soe seer gevochten dat hi alle sijn broeders te paerde gheholpen had
ende reden in grave Calons volc ende vochten so seer dattet onsprekelic was.
Reinout riep met luder stemmen: ‘Slaet voert, ghy heren van Montalbaen,
op alle dese verraders so datter ons geen en ontgae.’ Reinout vacht als
een vroem ridder ende versloecher soe veel dattet ongheloeflic is ende Beyaert
dede mede grote | |
| |
moert want het dede menigen ridder de
sadel rumen met biten ende slaen. Maeldegijs is inden ghemoet van grave Calon
gecomen, dien hi met nijde so op sijn scilt reet ende geraecten so wel dat hi
hem doerstac dat die spere ane dander sijde weder wt quam ende viel doot vanden
paerde, hier en binnen heeft Reinout een Fransoys geslegen dat hoeft vanden
lichaem. Aldus bleef des graven volc bi groter menichten doot want die hystori
seit datter op die selfde tijt verslegen worde drie dusent Fransoysen of
Bourgonyonen: aldus mosten die grave Calons volc rumen ende Reynout met sijn
volc hielden tevelt. ende waren aldus met Gods hulpe ende haren oem Maeldegijs
verlost wt die sware last. daer si mede in geweest hadden ende haer vianden
verwonnen ende met scanden doen vlien. Als de stoute Ogier sach dat die
Fransoysen verwonnen waren. vlogen wten velde, is hi ghereden over een water
genoemet die Dordoen mit al sijn volc ende hebben hem ter vlucht ghestelt om
haer selven te bergen van haren live ende sijn also gereyst na Parijs ende mits
dat Ogier aldus over dat water reet, heeft Adelaert gheropen met luder stemmen
ende seide: ‘God wil u geleiden, neve Ogier, ende die moet u alle doecht
lonen. ic bid u, Ogier neve, dat gi ons den coninc groeten wilt met soeten
woirden ende seggen hem dat hi sijn gout qualic besteet heeft. dat hi den genen
gegeven heeft die ons souden doden of vangen. ende also ons leveren tot een
present; laet hi ons alsulke soudeniers meer senden, wi sullen hoir soudye wel
betalen mit swaren slagen dat si nymmermeer daer achter gheen sout eyschen en
sullen.’ Doe antwoerde Ogier. ‘Adelaert neve, u boetscap. wert wel
gedaen, des en sal ic niet laten.’ Aldus sceide Ogier van die broeders
ende reet na Vrancrijck. Ende Reynout mit sijn broeders ende Maeldegijs met
hair volc reden na Montalbaen ende als si onder wege reden swoir Reinout: mocht
hi Yewijn sijn swager te Montalbaen vinden, hi soude hem hangen of thoeft
vanden buke slaen ‘want hi ons so scandelic heeft verraden, so en sel ic
hem gheen genade doen, ic sal hem soe hantieren dat hi nemmermeer man verraden
en sal.’ Als Maeldegijs dese woerden van Reynout gehoert had, riep hi
enen ridder tot hem die secreet was ende seyde: ‘Gi moet mit haesten
varen tot Montalbaen ende benemen dat quaet dat Reinout voer hem genomen heeft:
als ghy tot Montalbaen comt. suldi terstont totten coninc gaen ende seggen
| |
| |
hem dat hi gheringe vliet, want ist dat hem Reinout
vint, hi sal hem doen hangen. of quader doot doen sterven om dat hise verraden
heeft.’ Die ridder was Maeldegijs ghehoersaem ende reet met grooter haest
tot Montalbaen ende als hi dair quam ginc hi met haesten totten coninc ende
seide hem dat Maeldeghijs hem bevolen had. Ende als die coninc de boetscap van
den ridder verstaen had was hi seer droevich. ende hem verwandelde sijn verwe
ende bloet ende swoir bi den daghe dat hij after dien dach niet meer cronen
dragen soude ende begheven hem in een cloester dat daer omtrent gelegen was
ende hiete Beurepaer, om sijn misdaet te beteren ende Gode te dienen mit groter
nersticheit want hi Reinout niet en dorste verwachten, overmits dat hi hem seer
ontsach: aldus worde coninc Yewijn een moninc ende leefde in groter
strengicheit. Reinout mit sijn broeders reden so lange dat si quamen tot
Montalbaen. Clarisse de scone vrouwe was met groten rouwe bevanghen ende si in
desen rou sittende, sach si haren here comen ende ginc hem te gemoet ende
ontfincken vriendelic ende seide met soete woerden: ‘Here, gi moet
welcoem sijn.’ Doe seide Reynout: ‘God loens u vrouwe. mer segt mi
dat ick u vraghen sal: waer is Yewijn uwen valschen vader die mij ende mijn
broeders verradelic wouden laten verslaen?’ Die vrouwe seide:
‘Here, te Beurepaer is hi ghevaren ende hevet hem daer moninc begeven om
te beteren sijn leven ende die sonden die hi an u misdaen heeft. ’ Doe
seyde Reinout: ‘Vrouwe, ic en gelove u niet: wat had ic hem misdaen, dat
hi mi ende mijn broeders so iammerlic verraden souden ende vercopen om. xx.
dusent cronen? Dus vrouwe, gaet mede wt mynen ogen, | |
| |
dat
ic u nemmermeer en sie.’ Die vrou seide weder: ‘Ghenade here, wat
machic dit beteren?’ Doe seide Ridsaert: ‘Voirwair broder, wi waren
alle verloren geweest, en hadde gedaen die edele vrouwe die mi die swaerden
heimelic mede voeren dede, dair wi ons bi Vaucoloen mede heerlic weerden want
had ic die swairden gelaten, wi waren alle doot: ic bidde u Reinout broeder,
vergevet haer uwen evelen moet. God danc, al waren wi verraden, ten heeft ons
niet ghescaet.’ Die edel vrouwe viel voer Ridsaert op haer knien. ende
badt hem oetmoedelic dat hi haer woude helpen bidden an Reinout, dat hi haer
vergave sinen evelen moet. Ridsaert ginc tot Reinout ende seide:
‘Broeder, wilt doch mijn bede horen ende vergeven uwe vrouwe dat si tegen
u misdaen hevet ende wildi dat niet doen, soe wil ic wt uwen ogen gaen dat ghi
mi nimmermeer meer en siet.’ Doe seyde Reinout: ‘Eer ghi van mi
gaen sout, soe vergave ic haer liever al die verradenis die hair vader mede an
ons gedaen heeft.’ Als de vrouwe dit hoerde was si blide ende seide:
‘Here, God loens u.’ Ende Reinout nam de edel vrouwe in sijn armen
ende custese ende gingen met malcander in die sael ende waren seer vrolick.
ende het worde die schoon vrouwe Clarissen al vergheven. so dat Reynout achter
die tijt niet meer daer of en vermaende noch in gehoechnis en hadde.
|
|
Auteursrechtelijk beschermd