Hier beginnen sommige stichtige punten van onsen oelden zusteren
(1919)–Anoniem Hier beginnen sommige stichtige punten van onsen oelden zusteren– Auteursrecht onbekend(30) Van zuster Gertrut Brentyncks. († 1429)Dese guede zuster Gertrut was seer vlitich ende bederve op oer werck; ende wanneer dattes die zusteren te doene hadden ende van oer begeerden, soe was si sonderlinge bereit ende mijnlick hem te dienen. Op een tijt gevyelt, doe die zusteren toe Arnhem woenden inden banne, dat een oelde zuster oeren heiligendachGa naar voetnootb) solde in die koekene wesen. Ende [53a] als die tijt naecte, datmen die schottelen wasschen solde, soe quam zuster Gertrut ende wolde van reverenciën ende weerdicheitGa naar voetnoot2) voer die oelde zuster die schottelen wasschen. Ende die oelde zuster was schemel ende vermydelickGa naar voetnoot3) ende en woldes niet lijdenGa naar voetnoot4), ende satte sie medallen ofGa naar voetnoot5). Doe dat zuster Gertrut hoerde, sweech si al stille ende genck suverlikeGa naar voetnoot6) van achter toe, ende nam sie in oeren arm, ende droech si alsoe uuter koekenen, want si wolde ommerGa naar voetnoot7) die mynne vervullen, die ene moder alre doechden is. Het gevyel in dier selver tijt, doe die zusteren verdreven weren, dat sommige van den oeldesten zusteren, die in oere yoeget alsoe verarbeidetGa naar voetnoot8) weren, dat si nu voertmeer gienen swaeren arbeit en vermochten, daer si oer broot mede mochten wijnnen, waeren hierom wat cleynmoedichGa naar voetnoot9) ende verslagen [53b] in hemselven, want sij weren in vreemtheiden ende en mochten des oers niet gebrucken, dat hem God verlient hadde, soedat sijs ondertijden niet al en had- | |
[pagina 104]
| |
den, dat hem wal noetdruftich hadde geweest. Als dat suster Gertrut hoerde, dat moder Beerte ende sommich ander zusteren aldus bedrucket weren, soe dachte si, dat si noch jonck ende starck weer ende noch beneden oer dertich jaeren. Ende dachte hierom, dat si alsoe veel te meer ende vuerichliker arbeiden wolde, opdat sijt mochte helpen wijnnen, dat den oelden zusteren noetdruftich weer te verteeren. Ende hieromme soe genck sieGa naar voetnoot1) uut enen gueden, eenvoldigen, vuerigen herten tot moder Beerten, ende sprac oer vrendelike toe ende troesteGa naar voetnoot2) sie. Ende onder ander woerden segede si: ‘Lieve moder Beerte, en weset doch aldus cleymodich ende bedrucket niet; ic hape onse lie[53c]ve Here en sal ons niet laeten, ende siet: wi sijn noch jonge, starckeGa naar voetnoot3) megede ende moegen noch veel doen, ende wi willen oeck alsoe vuerichlike arbeiden, als wi coenen. Ende wi willen also bederflike wierken, dat wi noch van deser weke enen gueden osse willenGa naar voetnoot4) winnen, dien die zusterenGa naar voetnoot5) moegen eten’. Doe dit moder Beerte hoerde, wert si merclike hierin gestichtet, omdat sij hoerde, dat dat jonge herte soe rechte vuerichlike ende begeerlik sprac ende bewees hem soe willich ende guederhande uut sijnen butten te trecken, daer een ander wal van vaeren solde. Mit alre oetmodicheit ende gebuchsomheit gaf si oerGa naar voetnoot6) onder oer spreeczuster. Ende wesGa naar voetnoot7) si van oer begeerde, was si oer in allen dijngen onderdanich. Ende want oer spreecsuster, Alijt ten VeneGa naar voetnoota) geheyten, selven vuerich ende vol doechden [53d] was, hieromme soe hadde si van zuster Gertrut alte geerne enen gueden menscen gemaeket, ende dede al oeren vlijt daertoe, dat si nae den inwendegen mensche mochte vorderen. Ende hieromme soe moste si oer alle dage seggen, wat si in dien dage onseGa naar voetnoot8) lieven Heren gebeden hadde, of wat sij guets opgeset hadde, of waer dat si oer om Gods willen in gestorven hadde.Ga naar voetnootb). Ende hier was sijGa naar voetnoot9) gehorsom in ende dede sympelick sonder croeninge, alst zuster Alijt van oer begeerde. Ende doe si dit noch doen moste, doe hadde si al een wijlken mitten zusteren gewoent. Hiernae waert si zieck ander pestelenciën, daer si oeck an starf; ende doe si in oeren lesten lach, was si alte wonderlike wal te | |
[pagina 105]
| |
vreden. Ende uut volheit des vredenGa naar voetnoot1), dien si van bijnnen gevoelde, sprac si mit groeter vuericheit ende segede: ‘Ick en wolde nu niet omme [54a] ene guldene werltGa naar voetnoota), ic en haddeGa naar voetnoot2) dese corte tijt onsen lieven Heren gedient’. Ende mit deser vuericheit is sijGa naar voetnoot3) aldus henegevaeren tot oeren guldenen Ihesum. |
|