Hier beginnen sommige stichtige punten van onsen oelden zusteren
(1919)–Anoniem Hier beginnen sommige stichtige punten van onsen oelden zusteren–
Auteursrecht onbekend(25) Van zuster Fenne ten Veene. († 1428)Dese guede zuster FenneGa naar voetnootc) woende hier al seer vroe inden huys, als bi her Iohan vanden Gronde, ons vaders, tijden, soedat si oeck een fondement ende begijn van meister Gerijts huys is. Si en was niet groet inden lichaem, mer seer groet ende hoege inden doechden, [44b] soedat si een sonderlinge exempel der goddiensticheit was. In oere yoeget gaf si oer alsoe gehelick tot enen stervenden leven ende tot uutgaen der dijnge, daer si oer quelke toe geneyget voelde, datment in oeren oelder merckenGa naar voetnoot7) mochte, wat fondement dat si inden begijnne oere geesteliker tymmeringe gelecht hadde. Op een tijt solde her Iohan Brijnckerinck, onse vader, mitten zusteren int bedehuys wat guedes vercallen. Ende dan hadde hi in gewoenten, dat hi den jongen zusteren ondertijden plach te vragen, wat si indien dage onsen lieven Heren guets gebeden hadden, of wat si guets opgeset | |
[pagina 88]
| |
hadden, daer si hem om Gods willen in sterven woldenGa naar voetnoota). Ende als hi dan aldus sat ende calde, soe vragede hi zuster Fennen ten Veene, wat si guets opgeset [44c] hadde ende wat oer onse lieve Here guets ingesprokenGa naar voetnootb) hadde. Doe viel sij oetmodelick op oer knyënGa naar voetnootc) ende segede: ‘Ick voelde my geneyget, dat ic geerne inden hof hadde gegaen ende hadde my wat vertreden. Ende doe sprac my onse lieve Here in, dat ic my daerin sterven solde ende blijven om Gods willen bi onsen bedde.’Ga naar voetnootd) Doe antwoerde hi oer guethertelike weder ende segede: ‘Ya Fenne, dat was guet, ende want gi nu Sijn inspreken gevolget hebt, soe sal Hi op een ander tijt noch meer guets inspreken.’ Het was van natueren een guedertieren, vrendelick mensche, soedat si recht doegentlick mitten zusteren ommegenck. Ende sonderlinge was si den jongen zusteren, die ierst gecomen weren, vrendelick ende toesprekelick ende plach hem mynlike [44d] toe te wisenGa naar voetnoot1), ende stuerde si terechteGa naar voetnoot2) in den dijngen, daer si quelke an deden. Seer medelidende ende bevoelickGa naar voetnoot3) was si op diegene, die van bijnnen belast weren mit becoringe, of die beswaert weren mit ziecten of ander gebreck in den lichaem hadden. Ende dien was si sonderlinge mynlick ende dragendeGa naar voetnoot4), alsoe veel alst in oer was. Sij was vlijtich ende bereit tot allen oetmodigen, swaeren wercke, als die straten te keren ende ander verworpene wercke, die enen hoverdigen grondeGa naar voetnoote) contrary sijn. Ende aldusdanige dijnge plach si te | |
[pagina 89]
| |
doen, doet nochtan een oelt mensce geworden was, ende stont onder oeren derden vader. Op een tijt heyt oer onse vader her Iohan HoefGa naar voetnoota) doen, dat si solde gaen ende nemen ene jonge zuster, die oer geheyten was. Ende si twie solden tesae[45a]men voer die taeffel gaen staen, ende daer solde zuster Fenne oer gebreke beliën. Ende dan solde die jonge zuster seggen: ‘Lieve zusteren, biddet voer dese zuster, dat si oer gebreke noch verwijnnen moet.’ Ende doe genck si oetmodelic totter jonger zuster ende segedeGa naar voetnoot1) oer, dat si om Gods willen van oer begeerde, dat si penetencieGa naar voetnoot2) mit oer wolde doen. Ende opdat oer die zuster te myn schamen solde, wanttet een oelde zuster was, soe segede si oer al vrendelick: ‘Die oelde vaders inder woestynen plegen mit malcanderen penetencieGa naar voetnoot3) te doen.’Ga naar voetnootb) Ende alst oer dese heilige zieleGa naar voetnoot4) aldus doegentlike aenbrachteGa naar voetnoot5), soe en dorste oer die jonge zuster niet wederstaen ende was sympelick gehorsom, al hadde sijt seer noede gedaen, ende aldus etenGa naar voetnoot6) si ene hele weke tesaemen op die eerdeGa naar voetnootc). Hier[45b]nae waert die jonge zuster daerin vermaent, dat si noch soe sympel weer ende bede voer enen anderen, als sij voer oerselven bidden soldeGa naar voetnootd). Wiste si niet hoe dat si doen solde, soe solde si oer veroetmodigen ende vragen daernaeGa naar voetnoote), Ende alsGa naar voetnoot7) dese jonge zuster aldus vermaent was, soe gaf si oerGa naar voetnoot8) oetmodelike schuldich ende segede: si wolde oer geerne beteren, ende en dorste | |
[pagina 90]
| |
niet seggen dat si alsoe seggen mosteGa naar voetnoot1)Ga naar voetnoota). Siet, aldus was oer wanderinge, goddienstich, oetmodich, mynlick ende guedertieren; Gode behagelick, oerselven vorderlick ende oeren medezusteren stichtelick; niet zuekende dat hoer was, mer dat Ihesu Cristo toebehoerdeGa naar voetnootb). Hiernae waert si uutgesant toe SonsbekeGa naar voetnootc) om daer ene nye vergaderinge te helpen begijnnen. Ende daer bleef siGa naar voetnoot2) hent tot oeren dode, seer gemynnet ende lieftaelGa naar voetnoot3) al oeren [45c] zusteren; ende en starcte si niet myn mit oeren gueden ende levenden exempel dan mit oere stichtiger vermaenige. Ende als si daer in alre vuericheit ende goddiensticheit ene wijl tijts gewandert hadde, soe starf si ten lesten in groeten vrede mit eenre gueder consciënciën. Ende doe si ommetrijnt van negen dagen doot geweest hadde, soe gevielt dat die pater van dienselven huyse allene sat in sijnre camer. Ende als hij dan aldus sat ende las of studierdeGa naar voetnoot4), soe gevoelde hi, datter wat bi hem wasGa naar voetnootd), mer hi en sach niet. Ende als hi dit vernam, soe waert hi inden iersten al wat verveert. Ten lesten wert hi denckende, oft moder Fenne yetGa naar voetnoot5) wesen mochte, ende vermannede hem, ende vragede oer, of sijt weer. Si antwoerde: ‘yae.’ Doe vragede hi oer, hoe dattet [45d] mit oer waer. Si antwoerde zuetelikeGa naar voetnoot6) weder ende segede: ‘Dat moegedi sien.’ Ende mit dien dat si segede: ‘Dat moegedi sien’, soe waert sijne camer bijnnen alsoe claer, alsof daer vele sonnen geschenen haddenGa naar voetnoote). Ende myddes indier claerheit sach hi eneGa naar voetnoot7) suverlike, witte duve, ende die voer doe mit dien lichte | |
[pagina 91]
| |
uuter camer, ende voer doe voert op totten hemel; ende voertmeer en sach hijGa naar voetnoot1) die duve niet meerGa naar voetnoota). |
|