Hermans-Magazine. Jaargang 4

[p. 52]

De WFH-verzamelaar (9)

H. Bezuijen (1953) is docent natuur- en milieukunde aan een hbo-instelling. Hij maakte kennis met het werk van Hermans in zijn middelbare-schooltijd toen hij De tranen der acacia's las, waar hij erg van onder de indruk was. Andere romans die hij in die jaren las waren De donkere kamer van Damokles, Ik heb altijd gelijk en Nooit meer slapen.

Bent u Hermans meteen gaan verzamelen?

‘Nee, dat is pas veel later begonnen. Een tijd lang las ik bijna geen Nederlandse literatuur. Hermans kwam pas weer in beeld toen ik tijdens mijn studie natuurkunde via een bijvak filosofie het werk van Wittgenstein leerde kennen. Naar aanleiding hiervan ging ik Het sadistische universum 1 en 2 lezen en herinnerde ik me zijn romans. Daarna heb ik in korte tijd al zijn boeken gelezen.’

En bent u meteen gaan verzamelen...

‘Ja, toen wel. Vooral die stukjes van Bijkaart vond ik destijds heel mooi. Ik heb er een meer genuanceerde kijk op mijn linkse ideeën van toen door gekregen. Wat overigens niet wil zeggen dat ik nu al zijn politieke standpunten deel, hoor!

Omdat niet alle stukjes in Boze Brieven van Bijkaart waren opgenomen maakte ik van de ontbrekende columns kopieën in de Koninklijke Bibliotheek. Daar kopieerde ik ook Hermans' bijdragen aan Podium en andere literaire tijdschriften. Later, toen ik een baan had en ging verdienen, kon ik allerlei publikaties in de originele vorm kopen. Jammer genoeg slokt mijn baan nu zoveel tijd op dat ik nauwelijks meer aan verzamelen toekom.’

Wat is uw mooiste aanwinst?

‘De topstukken van mijn verzameling zijn toch wel de boeken met opdracht die ik heb gekregen tijdens mijn bezoeken aan Hermans in zijn woning aan de Avenue Niel in Parijs.’

Collectie Bezuijen

Hoe kwam u met hem in contact?

‘Ik had enkele foto's gemaakt van schrijfmachines die in een etalage stonden. Deze foto's heb ik hem toegestuurd met een begeleidend briefje waarin ik schreef dat het me wel aardig leek om eens langs te komen. Hij antwoordde dat ik dan maar eens moest bellen als ik in Parijs was. Ik heb hem toen twee keer thuis bezocht. Dat waren erg gezellige uren. Hij heeft me daarna nog verschillende keren toegangskaarten gestuurd voor lezingen van hem. En ík heb hem nog foto's gestuurd. De laatste keer sprak ik hem in 1986 in Amsterdam tijdens de opening van zijn fototentoonstelling in het Stedelijk.’

Wat vindt u zijn mooiste boek?

‘Moeilijk te zeggen. Ik vind meerdere boeken erg goed, maar een van de aardigste vind ik Au pair. Het is een mooi geschreven, erg intrigerend en geheimzinnig boek. Die één meter tweeënnegentig lange, blonde Paulina tegen een decor van intriges. Fascinerend! Er is wat die nauwkeurig aangegeven lengte betreft trouwens een opvallende overeenkomst met een boek van Bordewijk. In Apollyon zoekt een impresario “reuzinnen” voor een variéténummer. “Hij moest meisjes vinden van ongeveer denzelfden leeftijd van 17 à 18 jaar, allen bevallig, allen eerbaar, geen enkele leelijk, en geen enkele onder de één meter vijfentachtig.” Toeval of een eerbetoon?’