Het Hernhutsche nachtegaaltje in eene vrolyke luim

[p. 161]

De schynheilige sneukelaar.

Toon: Dat wy, als 't luk ons komt vermind'ren.

Wat is de Waereld thans doorslepen,
Wat heeft de Huichelaar al knepen

Daar hy ons daaglyks door verblind?

Hy heeft een uitgestreken wezen,
Daar men de passie uit zouw lezen

En noemd zyn' vyand steeds zyn' vrind.

En noemd zyn' vyand steeds zyn' vrind.

Hy doet door bruine of zwarte kleêren
Zich als een halve heilig eeren,

En door zyn hangdas, pruik en hoed,

Die hy in 't ronde op liet tomen,
Wil hy door ieder, voor een vromen

Die 's naatstens heil zoekt, zyn begroet.

Die 's &c.

[p. 162]

3.

 

Ook houd hy met zyn lievelingen,

 

Voor 't mindst' ter week twee oeffeningen,

 

Meest in een kamer aan de straat;

 

Opdat een ieder zou bemerken

 

Dat hy niet doet als goede werken,

 

Daar 't hart van ondeugd zwanger gaat.

 

Daar 't &c.

't Kon zeker vrind onlangs bekoren,
Zoo'n Wolf in 't Schaapsvel na te sporen,

Tot hy hem vond, in zeeker buurt

Des avonds by een venusdiertje,
Die hem wel meermaals haar sousiertje

En gantsche Corpus had verhuurd.

En &c.

De fyne Broêr was heel verlegen
En heeft een ruimen poos gezwegen,

Totdat hy sprak met diep gezucht:

Myn lieve vrind, ons vlees is wakker,
De geest die slaapt en is veel zwakker,

Deez plaats wierd aêrs van ons ontvlugt.

Deez &c.

[p. 163]

6.

 

Myn Vrind zei: hoofd der Sneukelaren,

 

'k Zal geest en vlees doen 't huis uit varen,

 

Maar tel maar eerst 't gelag hier neêr;

 

't Geschiede; met nam hy een stoeltje

 

En duwden 't zoo lang voor zyn smoeltje,

 

Tot hy de vlugt nam, die Compeer.

 

Tot hy &c.