Hemelschen Parnassus-bergh, met verscheyde sang-dichten betuynt
(1676)–Anoniem Hemelschen Parnassus-bergh, met verscheyde sang-dichten betuynt–
Auteursrechtvrij
[pagina 243]
| |
Stem: La duchesse.
O Jesu, minnaer van den Mensch,
Mijn hooghste goedt, u wil ick gaen beminnen
Met volle sinnen
Na mijns herten wensch.
Godlijcke Son, die aerdrijck komt verlichten,
Straelt in mijn ziel uw soete minnen-schichten.
Dan sal ick als een dorstigh, en doorschoten hart,
| |
[pagina 244]
| |
Dat spoedt na de rivier tot laesnis van sijn smart,
Door Bosch, en Bergh, en Dal u Jesu mijn beminden soecken,
En roepen over al tot dat ick neder val.
Moght ick dan vallen in uw handt
Fonteyn der min: daer soud' ick mijn hert laeven,
En niet meer draeven
Over Bergh, en Landt.
Ick soud' u mijn, en gy m'uw' liefde bieden.
'k En liet u dan mijn Godt niet meer ontvlieden.
Maer dit sijn ydel wenschen voor den lichten windt.
Mijn hert en sal niet rusten voor het hem weer vindt.
Moght ick maer eens den galm van sijne soete stem aenhooren,
En riep my Sulamiet, mijn onrust waer te niet.
| |
[pagina 245]
| |
Seght my eens Dochters van Sion,
Waer is mijn lief? En weetge niet te vinden
Mijnen beminden
Schoonder als de Son?
Ick besweyr u mijn soete Herderinnen,
Seght rondt uyt waer hy is, kond gy 't versinnen.
Ick sweyr u by de Bocken, ende Geyten van't veldt;
En by uw Hinden, Vee, en Lammers al getelt.
[A]lst dat gy hem ontmoet, ey doch wat sultg' hem al gaen seggen?
Seght hem met vryen mondt, dat ick hier ligg' gewondt.
Vraeghdy meer wat is uw begeert,
Wie is u Lief, ô schoonste van de Vrouwen;
Dat wy 't onthouwen,
| |
[pagina 246]
| |
Als g' ons dus besweert?
Mijn Liefsten, die is roodt, en blanck geboren,
En onder duysent schoon veer uytverkoren.
Sijn hooft, en wesen gloeyt gelijck het sijnste goudt:
Het hayr dat is gekrolt, en vlechten nat bedauwt.
Sijn oogen als der Duyf, die aen de klare Water-stroomen
In Melck gewasschen is, soo is mijn Lief gewis.
Sijn Wangen als nieuw Specery
Op een Prieel, Lippen als Lelie-blommen
Die versch uytkommen,
Als Myrrh' vloeyen zy.
Sijn Handen als Yvoir vol Hiacynthen.
Dus mooghdy u sijn wesen vry inprinten.
Ey lieve Susjes gaet, en maeckt dat ghy hem vindt:
| |
[pagina 247]
| |
'k En heb op 't aerdsche Dal voorwaer geen waerder vriendt,
Dan sal ick aen 't Geberght' van 't groene Galaâd gaen rusten.
Soo ghy den Hoorn steeckt word ick haest opgeweckt.
Waer is uw' Liefsten heen gegaen,
O schoonste Bruydt, waer is hy afgeweken?
Seght ons de streken,
Wy gaen wacker aen.
Ick was in slaep, maer mijn gemoedt dat waeckte,
Dus hoorden ick een stem, die my geraeckte:
De stemme van mijn Liefsten, staende voor de deur:
Doet open soetste Bruydt, uw' Bruyd'gom staet'er veur.
Mijn Hooft is heel bedauwt, en't Hayr noch vol van nachtedruppen.
Mijn Suster, mijn Vriendin, doet op, en laet my in.
| |
[pagina 248]
| |
Als ick dacht hoe ick op sou staen,
En open doen; mijn kleedt was uytgetogen;
Hy was vervlogen,
En voor by gegaen.
Dus gingh ick langhs de Stadt, door Wijck, en Straten
Hem soecken, die m' in droefheyt had gelaten.
Seght Mannen die by nachte waeckt, en ronde doet,
En is u mijn beminden Vriendt doch niet ontmoet?
Als ick een weynighje van haer te rugh was afgeweken
Sagh ick hem voor my staen, en riep, ô Lief, wel aen.
My docht ick hoord' een soet geluydt
Van sijne stem, en riep my Sulamiete,
Dus ick verschiete,
| |
[pagina 249]
| |
En mijn kracht gingh uyt.
De Wachters die de Stadt omgaen, en ronden,
Die gaven my noch slagen toe, en wonden.
En namen mijnen Sluyer, en mijn Opper-kleedt,
En deden my in stêe van troost noch meerder leedt.
Ick sagh rondom na hem, en riep die mijne Ziel beminde.
Maer dit was al om niet; dus bleeff ick in 't verdriet.
Ey neemt my dese vryheyt af,
O Maeghde-schaer, ick moet u weer besweeren
Doet mijn begeeren,
Of ick sinck in 't graf.
Is 't dat g' hem vindt, ghy mooght hem vry wel seggen,
Hoe droef, en kranck ghy my hier hebt sien leggen.
Terwijle sal ick hier gaen suchten uytter hert,
| |
[pagina 250]
| |
En halen een droef klachtje op in mijne smert.
Ick moet aen Bosch, en Boom mijn droevigh leedt, en weedom klagen,
Dat ick u niet en vind', ô Jesu, die ick min.
|
|