Hemelschen Parnassus-bergh, met verscheyde sang-dichten betuynt

[p. 221]

VIII.
H. Barbara Maget, ende Martelaerse.

Stem: Komt waerde ziel die door mijn bloedt.

DE reyne Jeught van een teer Maeght
Met recht den groenen Lauwer draeght,
En wordt den prijs, en kroon gegeven.

Een Maeght, die reyn en net

Kan als een Engel leven

Vry van sond, of smert.

Siet eens hoe Barbara sich draeght;

Hoe vroomen strijdt van een teer Maeght:

Sy haelt de kroon door strijdt, en swaerden.

Sy waeckt, sy bidt, sy lijdt,

[p. 222]

 

En maeckt een krans vol waerden

 

Naer soo harden strijdt.

 

 

 

Meyndy dat Barbara eens wijckt,

 

Oft voor haer Vaders sweerdt beswijckt,

 

Voor gloeyend vier, oft heete tangen,

 

Oft d'alderwreedste doodt?

 

's En wordt oock niet bevangen.

 

Door belosten groot.

 

 

 

Wel aen dan Maget wijdt vermaert,

 

O doodt verwinster onvervaert,

 

Wy komen tot uw voorspraeck vluchten.

 

Thoont een goedt gunstigh hert

 

Uw dienaers, die hier suchten

 

Vol van vrees, en smert.

[p. 223]

 

Weest ons een toevlucht in den noodt,

 

Eer ons bevanght d' onseker doodt,

 

Die d'arme ziel van hier doet scheyden.

 

Wilt ons dan eerst gespijst

 

Door 't Engels Broodt, bereyden,

 

En ten Hemel wijst.