Hemelschen Parnassus-bergh, met verscheyde sang-dichten betuynt


IX. H. Apolonia Maget, ende Martelaerse. Stem: O sol amoris. O Son der liefde, die met soete stralen Verlicht de herten, die gy tot u treckt: En 't Hemels vyer in ons gemoedt laet dalen, Daer gy den brandt van reyne min ontsteeckt.
[pagina 224]
Gy doet den vuylen lust Der aerdsche liefde sterven, En nieuwen geest, en rust In u verwerven. Den Mensch die schept uyt u weer nieuwe krachten, En neemt door u een Hemels leven aen, Die doodt, en 't aerdtsche leven gaet verachten. Als Apolonia vroom heeft gedaen: Een Maeght die onbevreest Door u vyer aengedrongen, Is vol vyer, en vol geest In 't vyer gesprongen. Nu leeft sy in vyer, ô Godt der minnen, Veer van het Helsche vyer, en vry van pijn,
[pagina 225]
Daer sy in vreught u eeuwigh sal beminnen, En in uw liefde sal verslonden zijn. O Apolonia, Hoewel hebdy verkoren Door Godts vier, en gena, Eeuwigh herboren. Door uwe Sonne-strael gaen ick oock leven, O Jesu die mijn hert, en ziel doorstraelt, En als den Phoenix my in 't vyer begeven, Dat ick uyt d'Aerd', en Stof werd opgehaelt; En met een nieuwe jeught De Wereldt afgestorven, In ware deught, en vreught Blijft onbedorven.
[pagina 226]
Ick wil voord aen in uwe liefde branden, En springh met Apolonia in 't vyer, Daer ick de kroon behael uyt uwe handen, En door den strijdt, en doodt den Lauwerier. 'k En leve nu niet meer, Maer door u vyer herboren, Ghy leeft in my, ô Heer, Mijn uytverkoren.