|
| |
| |
| |
Opdraght aen de Gilde der weerde Drie Santinnen door Pieter Vermeulen van Nieuwpoort Overgeleyt den 9. Mey 1700.
HEt al oud' Roomen, dat wel eer vanden beginne,
Ghestaedigh voor het oogh, der goddelicker minne
En kracht (schoon dat als dan, voor smenschens oogh de pracht,
Hem toegneyght, verborgh) is gevonden in ghedaght
Te sijn ghebleven; om van t'alder-wreetst bedryven
Erbooren te worden, tot aenghenaem beklyven
Der edle Roomsche naem: want Roomen, een bevangh,
Bestiert door godloosheydt, heeft Romelus, eer langh
Door lievelicke spraeck, voltoeyt met goede reden,
Met neersticheyt ghevoet, ghesalft met goede zeden
Het onbewust ghemoet, met t'Burgerlick ghesagh,
Dat door on-eensaemheydt, tot niet, vervallen lagh,
Ghebrocht als tot het licht, van alle wetenschappen:
Want Roomen door dees daet, de alderhooghste trappen
| |
| |
Van eer en naem en faem, jae lof in al betreet
Als oeyt ghehoort en is, t'is nochtans waer men weet
Dat Anthiochien tgheluck ghenoot voor desen,
Dat Roomen nu besit, maer nimmer soo ghepresen,
Vermits den Opperal, d'Apostelicken Stoel,
Aldaer heeft vast ghestelt voor eeuwigh: doch het soel
En lievelick gheblaes, van t'opper eeuwigh wesen;
Dat Romius heeft ghevoet, waer door dat is gheresen
t'Oud'roomen wt het graf der boosheyt, en erstelt
In d'echte staet, is noch, jae blyven sal verselt
In het drievouwdigh:-een, voor eeuwigh een groot wonder
Van die t'verwondren kan, om yder in t'besonder
Te gheven, al het gon' daer t'redelick bestier
Der liefde inne speelt, als t'menschelicke dier
Van sich betuyghen moet: o ghelucksaeligheden
Voor die ontfanghen heeft, of sal, in t'breyn de reden
Door Rymkonst wyselick te wtten, tot herstel
Van die, daer Mommus, met heer Mijdas het bevel
De redenrycke konst, hebben naer zygh, ghetooghen:
O reyn oorsproncklick saet, o saet groot van vermooghen
Dat eertyts Rommulus, als met een kloeck verstandt
Bejeghent heeft, tot troost van t'Roomsche Vaderlandt
Daer Mydas was gheplaetst; wilt eden u vertoonen
Hier in ons Vlaenderlandt, aen die tot Nieuwpoort woonen
Op dat u soeten lof, van hun wort toebereydt
Tot onvergolden loon; want ons de achtbaerheydt
Van t'Bruchsche Illion, die soo ick kan bemercken,
Door Jupyns hoogh ghebodt, tot daenghenaeme wercken
Van t'negenvouwdigh breyn, door Pallas hoogh bestier
Bemaenen commen: ay, laet ons u vliegend' vier
| |
| |
In Mnemosijnes lust tot hunnen lof verwilcken;
Op dat ons heersen breyn, wt neghenvouwdigh' kilcken
Magh dryncken het gheheugh, der Rymkonst, in tghemoet,
Want ghy den oorspronck syt en wy door u ghevoet
Tot innerlick ghehuegh, om heden te beginnen
Tot leeren neerstich syn; de neersticheydt beminnen
Volheerdigh syn in daet, bemercken met ghedaght,
De Rymkonst suyverlick, te houden, om de Pracht
Des eerelicken Stams, van d'houde elde daeden
Te bringhen in het licht, wie souw dees dueght versmaeden
Wie souw dit vloeyend' bron, niet putten met vermaeck
Die men wt liefden mint, wt liefden, jae, de smaeck,
Van t'lievende ghehuegh, bleeck in de oppersaelen
Aen u soet minnend' Vier, doen liefde u deyd' daelen
In t'suyvre Aganip, ick segh Mariaes schoot;
Wt liefde gaeft ghy u dan midden in de doot,
Op dat de wederliefd' ons d'ooghen sauw doen leken,
Om wt medooghentheydt, u lof in Rym te spreken,
Te schryven op papier, in Rymen duysent werf,
Lof sy dien grooten Godt; die om ons, eygen erf,
En Vaederlick ghesagh, wt liefde heeft verlaeten:
Ghy die den oorspronck syt, van alderhande staeten,
Erkent ons inden geest, wilt in ons teerder breyn
Onsteken uwen drift der liefde; om alleyn,
Door uwen liefdens drift, te wtten nae vermoghen,
Wt-wie-ens borst voor eerst, de Rym-konst is ghesoghen,
En wie den lof haer gheeft, het is van den begin,
Als vooren is gheseydt, dat al, wie datter in
t'Ghehuegh, comt uwen geest t'ontfanghen, comt te leven
In u, en ghy in hem, soo ons Pauwlus kan gheven
| |
| |
Volle ghetuyghenes'; dus is den oorspronck van
De Rymkonst, den geest Godts; den welcken Vrouw of Man
In t'breyn daelt, waer door dat de Rymkonst wort ghepresen;
Als die, van Orphus, met Müseus, oock het lesen
Van Sappo, Omerus, Pyndarus, Tamiras,
Esiodes, Virgil, Ovydius, dat was
Een soete bloeyend' jueght, waer in den geest erleefde
Van gansch het Muse rey; wt wie-ens Rymen sweefde
Tot voordeel vande dueght, en naedeel van het quaet
Een suyvre ingheste Bron, soet vloeyende ghelaet
Bequaem om Gooden selfs hun herten te ontsteken
In tvier der liefden; tot de Rymkonst, om in reken
Hondert werf te schryven, aen d'alderteerste jueght
Te laeten t'vuyl bejagh, en trachten nae de dueght:
Aldus konst-nemende, die mint, wilt suyver minnen,
De Rymkonst voor altydt, laet dueghelick u sinnen
Maer spelen, om de dueght, van uwen even mensch,
Tot lof van die-en geest, die u begift nae wensch
Met reden tot u lof, door Rymkonst te verhaelen:
Want t'werck sijn Meester loont, op yders redensaelen,
Voor die wt liefde door de Rymkonst, tracht de dueght
Van t'houd en nieuw bejagh, t'erkennen aende jueght;
Op dat den Brughschen lof, door soete Rymkonst, bloeye,
Met al haer bont ghenoot, en soo in dueghden groeye,
Door liefde tot den geest, die ons daer toe komt noon
Want aL Wat Leeft, VerWerft, Door DVeghDen, Waeren, Loon;
MEER PYN VERVEELT
|
|
Auteursrechtvrij