|
| |
| |
| |
Cathrinissche En liefvriendighe Voldoeninghe aende Konst-begroetinge uytgesonden door de Konst-Kamer Der Weerde Drie Santinnen Ons met vreught ter handt gekomen ende beandtwoort door de Rethorike Gilde Binnen Aelst.
GEmerckt de Brughsche Gild in Rym-const hoogh geresen
Ons Aelsters Lauwer-kint, dat somwyl noch voor desen
Een Reymtjen braght aen 'tlicht, heeft willen d'Eer aendoen
Van het te groeten, als oock alle die sig vo'en,
En scherpen 'thersen-breyn met 'tsog der Rym-Godinnen,
Tot stellingh op 'tpapier in wel gerijmde sinnen
Den oorspronck ende lof der Rym-const; soo ist dat
Om hier aen te voldoen, ick heb ter hand gevat
De voorgestelde saeck. Ick sal hier niet by bringen
Tot proef van haer begin, het gon de Griecken singen
Door Dichten net op maet, neen: want al hun gereym
Comt uyt een vuyle maeg versleymt met loghe sleym,
En dit en gelt hier niet: maer redens vast gebonden,
Oft wel het Heyligh Schrift, oft andre vaste gronden,
| |
| |
Die moeten tuygen hier wat van de waerheyt is,
En die daer buyten loopt, hy schiet voorseker mis;
Jae hy doet min noch meer, als d'aude Ryme-clangers,
Die maecken van de Goôn en Fluyters, ende Sangers.
Ick stel dan die ter sijd, en seg vrypostig uyt,
Dat Rym-const oorspronck nam als Adam gaf geluyt
En sprack het eerste woort, naer dat hy was gescaepen
Van Godts Almogend handt. 'Kseg soo hy valt aen 'tgaepen
Tot uytting van dat woort, neemt op dien selven tyd
De Rym-konst haer begin. Maer 'khoor; daer wort geseyd
Dit is een vremt besluyt. Neen tog: ick sal 'tgoet maeken
Door vast gebonden réen, die niemant sal belaeken,
Ick seg dan tot betoog; wie spreeckt, die maeckt geluyt,
En uyt geluyt comt voorts den Sang, dit bint en sluyt.
Voorts daer is geen gesang, noch spraeck, oft wel Rym-clangen
Die sijnder ingezielt; en soo sijn Rym, en Sangen,
En spraeck van een begin: en waer in tog bestaet
En spraeck, en Sang, en Rym? ist niet in clang en maet?
Ontbraeck dan maet aen clang, en aen het woort de maeten
Noch spraeck, noch sang, noch Rym, quam iemant oeynt te baeten;
Soo gaet het bondig vast, dat spraeck gesang, en Rym
Gehecht sijn vast aen een en recht dry Susters syn
Geboren op dien dag, en op die selve stonden
Als daer in Adam wiert, een waere ziel gevonden:
Maer d'oorsaeck waerom hy hier van geen proef en laet
Is de boetveirdigheyd voor sijn bedreven, quaet,
Die smert hem soo sijn hert, druckt soo sijn herssen-sappen,
Dat in hem sang, en Rym sijn comen te verslappen.
Dog worden als erbaert, wanneer? t'is op dien tyd,
Als sang ernomen heeft door Jubal 'tsoet geleyd
| |
| |
Der stem, dat oock Rym-const door hem ernemt haer Dichten
Die hy dan met den Sang soo aerdigh weet te stichten
K'seg Sang aen Rym geclangh soo geestig heeft gesnoert
Dat door hun soet geluyt, den mensch wort als vervoert.
Soo dan die spreeckt van Sang, die spreeckt oock van Rym-conste
K'seg waer de Rym-const is, daer heeft den sang sijn wonste.
Homerus seght daerom, niet dat hy Rym-clangh maeckt,
Maer singht, Virgilius seght 't selfs: nu dan wat raeckt
T'vervolg van dese Const, dit wort niet claer beschreven
Dog t'gaet onfeylbaer vast, dat die oock quam te leven
In het groot waeter tuygh, dat Noe heeft gemaeckt
Ick seg dat Sang en Rym met hem in d'Arck geraeckt,
En dat naer s'waeters val Rym-const weer quam t'erbrallen:
Dit blijckt besonderlyck in Job, die Rym geschallen
Ses-voetigh lang in maet aen Godt heeft toegeweyd.
Gelyck oock Moyses doet, t'is als hy Godts volck leyd
Dwers door de roode Zee; daer in volght hem den Coningh
David, een man naer 't hert van God, die soet als honing
Tot God heeft uytgestemt veel Rymen cort en lang
En daer by noch gevought en sangh en snaer geclang.
En naer hem Salomon, den wysten der geschaepen
heeft sonderling in Dicht genuchte willen raepen;
Want die hy heeft Gedicht tot lof van sijnen Al
Bevind ick boven 'tduyst tot vijf noch in 't getal.
En soo is met den tijd, dees Const soo hoog geresen,
Dat sy ten vollen noeynt van iemant wiert gepresen.
En hoe sal ick dit doet? voorwaer dat weet ick niet.
Dan mits het wort versocht, ick wil voldoen: maer siet,
My dunckt 'k hebt al gedaen. T'is waer; want soo 'k aenwijse
Den oorspronck en 't vervolg, dan ist dat ick haer prijse.
| |
| |
Dog boven alle dit, ick vind noch elder stof
Om dees alweirde Const te geven meerd'ren lof.
Saud het misschien wel sijn, dat die dees Const besitten,
Besitten allen schat, en eerdoms wit der witten?
Of wel dat door dees Const gebracht is aen den dag,
Dat sonder haer bewerck nu noch in 't duyster lag?
Oft wel die haer besit, dat nie noeynt soo en sterven,
Oft dat sy naer hun doot noch nieuwe levens erven?
Neen, maer veel meerd'ren lof, als oeynt van mensch quam af
Geeft David haer. Hy schreyft, en seght, dat God hem gaf
Een nieuw Dicht inden mont heeft God dan willen thoonen,
Dat hy een Minnaer is van Rym-const en haer soonen?
Jae seker, en dit blijckt door g'heel het Heylig Schrift,
Dat hy besonder heeft de Rym-konst uytgesift
Tot lof van sijnen Naem, en daerom noch op heden
Soo singtmen inde Kerck schoon Rymende gebeden.
Maer claerder thoont hy dit nu sijne God en mensch:
Want eer hy leyden gaet soo is al sijnen wensch
Te spreken self een Dicht tot Synen Heer en Vaeder.
Die nu tot lof der Const wilt hebben noch iet naeder?
Hy bringht het aen den dagh; voor my ick vinde niet.
Daerom ick breke af, en wil 't versochte liet
Beginnen: waer in 'k hop' dat de Const lieve Vrinden.
Tot vreugdig tydt-verdrijf noch iets wel sullen vinden.
Blyft Brug' hier med gegroet, dryft vreugd: want in uw Stadt
beWaert Wort goDes bLoeD Voor UWen WaerDen sChat.
J.L. Liefde Wint.
|
|
Auteursrechtvrij