|
| |
| |
| |
Lauwer-crans Vol-trocken ende vertoont door de Reden-rycke Gulde van Sint Jan Genoemt de Pioene binnen Mechelen Tot Brugghe den 9. Maye 1700.
RHetorica besnoy' myn ongheschaefde schachten
Op 'tNeêrlandts Helicon, vervult haer swacke crachten
Met 'tvloyend' Castalis, oft cost'lijck Aganip,
Daer d'hooghste Bron bestraelt de alder-steylste klip:
En laet ons Sangh-heldin door trots geswinde wiecken,
Niet schaemen voor't gedicht der const-befaemde Griecken,
Doorluchtigh door hun macht, op't prat tooneel gebracht:
Vergun' ons Moeder-tael sulck een gelijcke cracht,
Dat wy het rede-ryck op't Schouburgh blyven draeghen,
Soo blyft d'Al-wetentheydt ons Rym-lust onderschraeghen.
Homerus streckt' wel eer tot heer-schap van't gedicht,
Die't boeck Iliados en Odysseas sticht'
(Op sijnen Draecken-derm) den Uyt-vaert der Troyaenen.
Den Aristoteles met Plato schaefden baenen
Vol van hoogh-draventheyt tot blyd' oft Treur-tooneel.
De Grieksche Polus speêlt sijn alder-droefste deel,
| |
| |
En treft de geesten die sijn straffen galm by-woonen,
Als hy Orestes Asch ten Schouburgh comt vertoonen.
Het Hooft Virgilius door wetenschap en geest,
Laet swieren sijn gedicht op d'alder-hooghste leest
In't Boeck AEneidos. Horatius dicht consten
Befaemt, Handt-haver der aeloude Rymer jonsten,
Blyckt ons een vroom berecht. Het oudt Hebreeusche Volck
Eert Ezechiel als Hooft-Poët des waerheydts tolck.
Waer blyven Seneca, Propertius, Catullus,
AEschylus, Sophocles, Euripides, Tibullus,
Waer Claudiamus, en den vromen Martiael,
Romynsche braven, die de Rymer-const betrael',
En glinst'ren op't Tooneel als suyv're diamanten,
Waerom de faem hun lof uyt-blaest op alle canten.
Den Pytischen Propheet, op dese Rym-geclangh
'tBegin der Poësy' ҫiert met een helden sangh.
Ja Moysis Amrams Soôn d'Is'raëlytsche Hoeder
Quam self de konst' tot hulp met veersen by sijn Broeder.
Heel Romen en Athêen op haere wysheydt roemt,
En Dichters die men daer een hoogh Orakel noemt.
Wat rym ick noch van meer als duysent aude Dichters,
Laet spreken Vossius, en Vondel Rym-verlichters,
En spiegels wys beleyt, daer dese maet op rust,
Het Hollandts Rym-Chronyck geschreven tot elcx lust
In Egmont wel geleênj dry hondert vyftigh Jaeren,
'tGen' stont in druck oft schrift was in hun breyn gevaeren.
Spreckt van De Groot, dat licht des Conincx Hof-gesant,
Die CHRISTUS treurigh eynd' heeft op't papier geplant.
Zyt moedigh op Ian Vos, op Bouckaert, Poorters, Lemmers,
Serwauters, Overbeeck, Neêrlandtsche Over-swemmers,
| |
| |
Oock Krul, van Baerle, Cats, de vrome Fockenborgh,
En ander minnaers van't gedicht, der Rym-konst-sorgh:
Wat wettigh wit becracht dêes alder vromste Helden,
Wat reden-mergh bezielt hun geest? Om uyt te belden
Door wel-geschaefde rym, een blyd' oft treur-gedicht?
Wat deught bestraelt de mensch daer door in sijn ghesicht?
Deês over-vlieghende vernuften (g'lijck de vogels
Die swierend' over al met hun geswinde vlogels,
Betooghen 'tmenschdom door hun hoogh oft leege vlucht,
Geschrey oft hel gesangh, de naer-comst uyt de lucht)
Verbryden 't heylsaemst' werck, door wel-gedichte reden,
Gebouwt op wysheydts raedt, en tuchts-spits-vondigheden.
Laet tuyghen van hun deught, een langh vergramt gemoet,
Getreft in't hert door een tooneelsche minne-groet.
Laet tuyghen van die deught de alder-dolste liefde
Benomen door een rym, dat 'sminnaers geest door-griefde,
Laet tuyghen Coninghen en Keysers die hun oogh
Te lustigh stierden naer des Dichters rym-vertoogh,
Laet tuyghen 't spel dat weet den over-last te schuymen
Van schennis, moordery die door vroom reden ruymen.
Laet tuyghen van hun deught, het alder-sotst' gesicht,
Door't aen-sien van't tooneel in't hersse-vat verlicht.
Dat tuyght de droeve ziel, en alderley geslachten,
Door't bly-geeyndight spel verquickt in hun gedachten.
Laet tuyghen d'Oorloghs-Vorst, daer door in't lyf geraeckt,
Waer op in corten tydt den vrede wirdt ghemaeckt:
Soo vloyt de const en trotst' op Schouburgh en tooneelen
In't midden van't gevecht, en ryckt door suyver deelen
(In smaeck, gevoelingh', reuck, gesichten, en gehoor)
Aen elcx vervoerde geest, een open hemel-Choor.
| |
| |
Eer-teeckens die het hooft des Rymers doen verҫieren
Met Mirth' en roose-blaên, en tacken van Laurieren,
Uyt in-gebore liefd' gereyckt van handt tot handt,
Door moederlijcke tael in't veyligh Nederlandt.
Het suyver Rym gestelt in Neder-duytsche dichten
Op vast-gegronde voet, doet ander Taelen swichten,
Door't letter-ryck getal vol-maeckt in corten sin,
Met een-syllabigh woordt, daer steckt het voor-beldt in
Waer-uyt de waerdste tael moet worden af-gemeten:
De waerheydt laet Girard' ons uyt sijn wercken weten,
Daer hy de Nederlandtsche woorden ryckst' voor-stelt,
En d'Een-syllabighe meer als twee duysent telt,
De Griecksche nauwelijcx berycken tot dry hondert,
Noch minder den Latyn, wie dubt dan oft verwondert?
Dat voor ons Ed'le Tael elck een heet vaendel stryck,
Hier vindt gy d'oorspronck en de Const te blyckelijck,
Hercomen van de geest der vrome Rymer-helden,
Wiêns naem, en lof en eer sal eeuwigh blyven gelden,
Op't Neder-landts Parnas ge-int op suyv'ren Toon:
Juyght al wat Const bezielt, en helpt een Lauwer-croon
Vol-trecken uyt de geest van brave Jongelinghen,
Voor't hooft des Rymer-vorst, laet geestigh 'tsangh-werck springen
Op't Brugghs Tooneel waer in de Liefd' en Rede woont.
DIt WIrDt In troUWe Vast U rYCke gULD' Vertoont.
VREDE BAERT REDE.
|
|
Auteursrechtvrij