|
| |
| |
| |
Rym-offer Uyt de Schole van Poësis Ghehandt-haeft ende beschermt onder den soet-sappighen Olyf-tack Door de vereende Konst-oeffenaeren der Gilde vanden Heylighen Lucas In't licht ghebrocht, ende op papier Uyt-ghedruckt Door Vrauwe vry Ghedachten Uyt Antwerpen den 7. Maye 1700.
WAt heeft den tijdt, dees Eeuw, al grouwelen sien teelen?
Europa een van vier des Wereldts weerdtste deelen,
Wiens glans door schoonheydt, soo veel kracht ten Hemel schoot
Dat self aen Jupiter sijn Heerschappy verdroot,
Soo langh sijn eyghen Beldt bleef liefden teghen-stormen,
Maer quam om sulcken roof, sich in een Stier hervormen:
Dat aenghesicht! dat trots d'ontloken Morghen-roos,
Ontstack op't wit Albast, een aenghenaemer bloos,
Werdt persch en bleeck om aen de doodt, den wegh te baenen!
Het glinsterend' ghesicht, stont vol van lauwe traenen,
En trock haer decksels neer, 'tghehoor gaf aen het hert
Den vrijen toeganck, wat tot leet gheluystert wert.
Den Oorloghs-Godt! ontstack de Rijcken, Landt en Stede
Met tweedrachts overmoedt, het Tacxken vanden Vrede
Wert door den roock en damp, die 'tbulderend' Canon
Langhs sijn metaele keil, uyt-spoogh, verflenscht: de bron
| |
| |
Die den ghewieckten henghst tot Consten nutheydt parsten
Met sijne Hoeve-slach uyt d'herde Rotsch te barsten
Daer baeckerden de Son geen gulde kruyn, noch lock:
Noch putten water, soo hy met sijn straelen, trock
Het pekel-nat uyt 'tdiep van Godt Neptunus baeren,
Om dat tot vruchtbaer vocht, te soeten en te klaeren.
Maer 'tuytghespoghen vier uyt Bomben en Karcas
Maeckt dat geen druppel nat in d'Henghsten-bron meer was.
Al oft Climenes-Soon, ten Hemel in gheloopen,
Sijn d'waese Voermans-const, noch eens soo dier ded' koopen
Als, doen de vruchtbaer aerd' geen hulp by 'twater vandt
Om dat de gantsche Zee was siedend' door den brandt.
Het droeve Neder-landt verstouten sich te klaeghen
En door Europa aen de Goden af te vraeghen
Wat oorsaeck, dat de rust, en lieve Vred' verjoegh?
Europa! die 'tghesicht betraent, ten Hemel sloegh
Versocht door Themis niet, om Godts-gheheym te weten,
Maer smeeckten dat het quaedt ten Hemel wert vergeten:
Dat meer de slaende handt, met plaeghen neder dwongh
Als doen het Reusen-tal de Hemelen besprongh.
Sy wist hoe Licaon, 'tghedencken ded' haer suchten;
In Wolfs ghedaente daer voor mensch en dieren vluchten,
Ghestraft wert om sijn boos on-menschelijcke daet,
Doen heel de werelt, med' vervuylt was van het quaedt
Die inden overvloedt der wat'ren wert versopen.
Alleen Deucalion met Pijrrha bleven hopen
In d'alghemeyne straf, dat Goden gramschap niet
Op eeuw'ghen onderganck van heel de Wereldt siet.
Sy vlotten op den Bergh, die met sijn hoornen raeckten,
'tBordeursel van de Locht, die Goden voet-banck maeckten:
| |
| |
En wat in eenigh deel de Goden maer bestondt
Dat moet vergod'lijckt sijn in wesen oft verbondt
Hier bleef Europa! heel ontroert en vol ghedachten
Dat voor de Const, als Deught, ghenaede stont te wachten
Om dat Minerva haer door wysheydt had gheteelt
En van haer hooghe school vergod'lijckt med' ghedeelt.
Sy had' Deucalion voor Themis-tempel-deuren
Met Pijrrha, inden Gheest, sien 'tmensch gheslacht betreuren
En weder wel ghemoet gaen grabbelen in steen,
Dat weder menschen heeft gheteelt, van vleesch en been.
Hier 'tbladt van't Heydendom ghekeert en neer-gheslaghen
Wy kennen waer uyt vloeydt de springh-aer' vande plaghen,
Die Nederlandt, met heel Europa heeft verkropt:
Doen tweedracht met ghewelt, de deur wert opgheschopt
En dat Beloon haer woon sagh daghelijckx verrijcken
Met offerhandt van Bloedt, uyt versch ghedoode lijcken.
De Lieve Vrede als een ballingh uyt-ghejaeght,
Die alle Consten aen het hert als Moeder draeght
En niet als inden dons van sachte rust can baeren.
Den Bloedt-Godt! was haer plaets en setel inghevaeren
En planten sijne vlagh met bloedighe banier,
In soo veel Rijcken als hy onder't sweert en vier
Den op-ghereckten hals', heeft machteloos doen booghen.
Maer soo de milde Son comt met haer straelen drooghen
Het overtolligh nat, dat d'Aerdt-rijck hinder gaf
Soo drooghden Godts ghenaed' de natte wanghen af
En heeft den Vrede met het Tacxken van Olijven
Herroepen, dat 'tverbondt in Christen-rijck moet stijven
In soo veel Eeuwen als de wereldt noch sal staen,
Want die vroom Lijdt verwindt al dreyght 'tgevaer te slaen
| |
| |
En aller Consten-Bergh, door roock en damp te smachten:
Het op-gherekent vier, hervat weer nieuwe krachten
Door by-gheleyde stof; en maeckt een grooter vlam,
Als die door steegh ghebruyck, haer kracht ten eynde quam.
Soo wert den Consten-Bergh! veel jeudigher ontsteken,
d'Herboren Blommen tot den lof der Rijm-Const spreken,
Eer dat het Neghen-tal noch inghesetelt was.
Hier comt ons Vlaemsche Stadt (soo wijt beroemt) te pas
Om d'eerste vruchten vanden Helicon te draeghen,
En soo Antwerpen d'eerste vier weer aen te jaeghen,
Dat alle Rymers soo verheerlijckt trock, in spijdt
Van tweedrachts weer wil, die met afgheteirden nijdt
De Rym-const, sach by Const, als derde suster woonen.
Hier comt Uyt Jonst versaemt, de Const oock plicht bethoonen
Aensiende de Ghenaed, die Brugh uyt Jever doet,
Als d'onweerdeerbaer Prys van't dierbaer Heylandts Bloet
Indachtigh maeckt den groot en al'ghemeynen Vrede,
Die d'Helschen Oorlogh-Vorst vast indeBoeyen smede.
Hier! duyckt het Heydendom met haer ghelyckenis
Daer waere Wijsheydts-school der Godtheydt open is:
Die met dit Heyligh Jaer, de Rym-Const op laet wecken
Den Thoon naer Davids herp, op suyver maet, te trecken
Die Gheestelijk Apol! die alle Rymers Thoont,
Waer DeUght VrII LaUWers WIIst DIe reDenaeren Croont.
Deught voeght Yder.
B: Ogier Huysvrauwe van G. Kerricx.
Prince vanden Olyf-tack ende Violieren.
|
|
Auteursrechtvrij