De Heliconsche echo, of wêerklank der rymwerken der Nêerduitse redekameren en bezondere konstminners, uitgegalmt op den 9. en 10. mey 1700

[fol. ***1v]

Aen de Overtreffende En uitmuntende Konst-kamer der Al vloeyende groeyende Nymphea tot Nineve

NAuw had Gradivi toors het Oorlogs vier ontstéken,
Of d'Hippocrenen vloed, verdorde. D'Helicon,
Door vlam en smook omringt, en zag geen hengsten Bron,
Maer Delphi kring bevogt van bloetstortende beken.
Dog nae de Vrégodin, het moordend Treurtoonneel,
Hervorremt heeft in vreugd, en Mars voor haer doed vlugten,
De Zangrey laet haer stem, niet als voorheen met zugten,
Maer met een bly geschal ophelderen door heel
Het omghelégen Land; doed Nineve ontwaken,
Die ons den waren Bron des Helicons doed smaken,
Niet uit den Hengsten slag, maer uit God self ontstaen,
Als Adam t'eene woord deed op het ander slaen.

Konst-minners die de Konst, na Konst hebt afgemaelt,

Wiens Lof men uit uw' Penn' ziet als een Bronaêr vloeyen
Uw' Lof, zal met de Lof der Konst, Al Vloeyend Groeyen,
Gy hebt met recht, by ons den eersten prys behaelt.

DIE LYDT VERWINT.

Brugge den 27. Junij 1700