Helikon. Jaargang 4

[p. 102]

In een klein dorp

Mijn laatste rustplaats: dicht aan zee
in een klein dorp, opdat ik eeuwig hoore
- indien de eeuwigheid geen lieve fabel is -
het water en den wind, die aan den toren
zijn krachten meet; geen woorden,
die vervuld zijn van verdriet
en duizend malen dagelijks gezegd
en duizend malen dagelijks vergeten;
geen bloemen ook - ik wil het niet.
Geef mij een zerk, een grauwe steen,
die mijn klein deel van dezen grond bedekt,
en beitel daarin dan mijn naam,
die bij geen vreemdeling herinnering wekt;
ik wil alleen zijn, eindelijk alleen.

Met ieder jaar zal hooger eromheen
het gras opschieten en de wilde bloemen,
onstuimig bloeiend als nooit voor dezen;
regen en sneeuw, het bar en herfstig weer
zullen de letters langzaam doen verweren,
uitwisschen sporeloos. Een kind zal komen,
het kan mijn naam niet lezen.
Niets van den omslag noch van het zwart misbaar
van hen die zelf het sterven vreezen,
dwaze verliefden op dit jammerlijke leven,
dien kwaal, waarvan zij nimmermeer genezen,
een kettinggang, een kleine slavernij.

Seizoenen komen - zij zullen mij niet deren;
de voorjaarswinden waaien over mij,

[p. 103]

 

over de dooden, die zijn voorgegaan,

 

over ontzinde volk'ren en hun waan,

 

over hun wanhoop en hun leege vreugden.

 

De zomers heerschen groot en oppermachtig;

 

als altijd zullen er gelieven gaan

 

langs het in 't groen verscholen pad

 

onder de sterren, fonkelend en prachtig,

 

droomend den droom, dien geen bezat,

 

totdat het herfsten gaat...

 

Vochtige mossen,

 

scherpe schimmelplanten zetten zich vast

 

en overwoekeren den grauwen steen;

 

de wind waait van nabije bosschen

 

geur van bederf over mij heen.

 

Het groote sneeuwen vangt al aan,

 

een wereld vlucht dan in vergeten,

 

en felle regens zullen langzaam vreten

 

aan de onleesb're teekens van mijn naam.

 

Van dit bestaan zal geen meer weten;

 

seizoenen komen en seizoenen gaan...

 

 

 

Jan R. Th. Campert