Helikon. Jaargang 4

[p. 101]

Mijn witte vogel

Mijn witte vogel zoekt uw handen
over het beeld hoog in uzelf,
hij zag zingend alle landen
onder zijn zelf-gebouwd gewelf,

en keert tot u zijn avondlike vlucht
binnen de grenzen van uw aarde.
Dan heffen uw handen de nauwe nis,
die hoog in uzelf het beeld omklaarde.

Maar hij erkent het niet onder zijn lied:
hij keert naar de boog der blauwe brug,
en dat is het, wat ge niet ziet:
mijn witte vogel wiekt traag en trouw naar mij terug.

En wat ge niet weten moogt:
het onzeggelik leed van zijn verlauwde lied,
waarmee hij de rilling te stillen poogt
van zijn late vlucht. Maar hij kan het niet.

Jan Vercammen