Helikon. Jaargang 4

[p. 89]

[Gedichten van Hölderlin]

De helft des levens^*

(Hölderlin)

Met gele bloemen neigt zich
en vol met wilde rozen
het land in het meer,
gij lieve zwanen,
en dronken van kussen
dompelt gij 't hoofd
in 't heilig nuchtere water.

Wee mij, waar vind ik, als
het winter is, de bloemen, en waar
den zonneschijn
en schaduw der aarde?
De muren staan
spraakloos en koud, de wind doet
klett'ren de vanen.

* Hälfte des Lebens

Fragment^**

Verschillend zijn de lijnen van het leven,
als wegen zijn en als der bergen glooien;
wat hier wij zijn kan ginds een God voltooien
met harmonieën en loon, voor eeuwig gegeven.

Johan de Molenaar

** Fragment

[p. 90]

Menschenbijval^*

(Hölderlin)

Is niet heilig mijn hart, van schoonheid overvol,
sinds ik liefheb? Waarom achttet gij mij dan meer

toen ik trotscher en wilder,

woordenrijker en leeger was?

Ach, de massa vindt mooi wat niets dan marktwaar is
en ontzag heeft een knecht slechts voor een geweldenaar.

Aan 't Godd'lijke gelooven

zij alleen, die het zelve zijn.

* Menschenbeifall

De lente^**

Als in de dreven een nieuw verrukken kiemt
en zich het aanschijn weder vermooit en zich

aan bergen, waar de boomen groenen,

lichtere luchten en wolken toonen,

O, welk een vreugde hebben de menschen! blij
dwalen langs oevers eenzamen. Rust en lust
en blijdschap der gezondheid bloeien,
vriendelijk lachen is ook niet verre.

Johan de Molenaar

** Der Frühling

[p. 91]

De kortheid^*

(Hölderlin)

‘Waarom ben je zoo kort? Hou je, als eertijds, dan
nu niet meer van gezang? Als jong'ling vond je toch

in de dagen der hope

bij je zingen het einde nooit!’

Als mijn geluk is mijn lied. - Wil je in 't avondrood
blij gaan baden? 't Is heen al, en de aard’ is koud

en de vogel der nacht zwirrelt

onbehagelijk voor je oog. -

* Die Kürze

Vroeger en nu^**

In vroeg're dagen was ik des morgens blij,
des avonds weend’ ik; thans, nu ik ouder ben,

begin ik twijfelend mijn dag, doch

heilig en vroolijk is mij zijn einde -

Johan de Molenaar

** Ehmals und Jetzt

[p. 92]

Zonsondergang^*

(Hölderlin)

Waar ben je? dronken schemert mijn ziel in mij
van al je groote vreugde; want pas nog is 't,

dat 'k hoorde, hoe, van gouden tonen

vol, de verrukk'lijke zonnejongling

zijn avondlied speelde op hemelsche lier;
en rondom klonken wouden en heuvels na,

doch ver is hij naar vrome volken,

die hem nog eeren, al henengegaan.

* Sonnenuntergang

Vergeef^**

Heilig wezen! gestoord heb ik je goudene
Godenkalmte wel vaak; van de verholen en

diep're smarten des levens

heb j'er meen'ge geleerd van mij.

O vergeet het, vergeef! zooals het wolkje daar
voor de vredige maan, ga ik teloor, en jij

rust en glanst toch in al je

Schoonheid weder, jij zoete licht.

** Abbitte

Het onvergefelijke^***

Als gij vrienden vergeet, als gij den kunstnaar hoont
en diepzinnigen vlijt klein en banaal begrijpt,

God vergeeft het, doch stoort toch

nooit den vrede der minnenden.

Johan de Molenaar

*** Das Unverzeichliche