Helikon. Jaargang 4

[p. 75]

Bij het graf van koningin Emma

Wíj hebben de ééne troost dat ons dood lichaam
Langzaam tot bloeiende aarde zal vergaan.
Wij zullen leve’ in 't jonge gras, onze oogen
Zullen in bloemenkelken opengaan.
Wij zullen onze stille handen strekken
In teere twijgen, bloesemend in Mei,
Ons bloed zal ruischen in de geurge dennen,
Trillen in berken op de zomer-hei...

Maar zij ligt ergens waar de zon nooit doordringt.
Eenzamer nog zijn koningen dan wij.

Jo Landheer