Helikon. Jaargang 4

[p. 47]

Vaart over den Styx

Dat links gedrochten schrik trachtten aan te jagen
had nauw belang, zoo weinig als de bleeke genius
er tegenover zwevend in nachtvaal landschap.

Doch steeds wendde het oog zich op den tragen stroom terug:
daar, op den breeden, hoogergelegen kim
straalde - reeds onbereikbaar - nog brekend avondlicht
onwerklijk, zwavelgeel, als om het afscheid te verzachten;
maar toch oneindig vurig nog begeerd.

Grens tusschen nacht en dag bestendigd,
duizenden malen op zee gezien, doorleefd,
en door den varensman schuw gemeden
als een dreigende, te zware legende.

F.C. Terborgh