Helikon. Jaargang 4

[p. 39]

Ontmoeting

Langs die hoofstraat van my lewe
kom ek steeds my dae teen,
tree ek hul tegemoet, en
stap ek hul verby, een vir een.

Waar ek deur die metropool
slenter deur die skare heen,
suf-wanhopend, doelloos dool
kom ek steeds my dae teen.

Waar die skare opgetoë
mense langs die sypad gaan,
leun my dae, moeg-geboë
teen die grys geboue aan.

Stil-geduldig wagtend waar
winkelligte straal en bewe;
immer vind ek hulle daar,
wag hul, wag hul, almelewe.

Elkeen krom, 'n bedelaar,
elkeen in sy flenterdrag,
swyend-starend immer daar,
hul wat op 'n aalmoes wag.

Hul, die beed'laars langs my pad,
hul maak geen geluid, gebaar;
is dit slegs hul oë wat
starend-strak hul nood verklaar.

[p. 40]

 

Kom ek nader, kyk hul

 

my met dowwe oë aan,

 

droewig en bedruk; o lyk hul

 

tog so oud, so afgedaan.

 

 

 

Is hul blik soos 'n gekerm,

 

stil geprewel, wat vermaan

 

om my oor hul te ontferm

 

voor ek verder gaan.

 

 

 

Skuil daar so 'n diep misnoë,

 

so 'n tries verlatenheid

 

in hul vreugdelose oë

 

wat aanhoudend smeek en pleit,

 

 

 

voel ek plots'ling medelye

 

met hul armoed, soos 'n pyn

 

wat daar dringend deur die swye

 

van 'n matte weemoed skryn;

 

 

 

voel ek steeds hoe smeek hul oë,

 

hoe hul hunkerstaar weemoedig,

 

waar hul wag teneergeboë

 

afgeleef en oud, deemoedig.

 

 

 

Wag hul, wag hul nog, gedwee

 

in hul eensaamheid verslae;

 

wil ek nog 'n aalmoes gee

 

aan 'n ieder van my dae -

 

 

[p. 41]

 

Stap ek egter ongeduldig,

 

haastig hul verby, met fel

 

in my sat gemoed, 'n skuldig

 

diepe skaamte wat my kwel.

 

 

 

Groei my wanhoop sterker aan;

 

haas ek my om weg te kom,

 

trag ek bruusk my pad te baan

 

sneller deur die mensedrom.

 

 

 

Groei my wanhoop sterker aan...

 

om die hart wat immer smag,

 

al sy weedom, al sy waan

 

van verlangens onvolbrag.

 

 

 

Wanhoop, wanhoop, mateloos,

 

om verpligtings onvoldaan;

 

om geluk wat teer en broos,

 

vlugtig soos 'n droom vergaan...

 

 

 

Om die vrag wat ek moet tors

 

van verwagtings onvolkome;

 

om my honger, om my dors,

 

om die druklas van my drome.

 

 

 

Wanhoop om die dor verlede,

 

om die lange dag verlore,

 

om die wansmaak van die hede,

 

wanhoop om die dag van more...

 

 

[p. 42]

 

Waar ek deur die metropool

 

slent'rend deur die skare heen,

 

suf-wanhopend doelloos dool,

 

kom ek steeds my dae teen.

 

 

 

Skou ek t'rug waar langs my pad

 

agter my my dae staen,

 

blik hul oë, wagtens-sat,

 

dof van droefnis, my nog aan

 

 

 

Keer ek tot my dae om,

 

staar hul my nog altyd aan,

 

met 'n blik wat strak en stom,

 

immer my verwyt, vermaan.

 

 

 

Langs die hoofstraat van my lewe

 

kom ek steeds my dae teen,

 

tree ek hul tegemoet, en

 

stap ek hul verby, een vir een...

 

 

 

Marseille, Desember 1932.

 

 

 

Mattheus Joubert