Helikon. Jaargang 4

[p. 18]

Sprinkhaan en krekel

(John Keats)

Nooit sterft op aard der poëzie gewas:
Als 's zomers zwijmend in de koele boomen
De vogels zich verbergen en verdroomen,
Loopt nog van heg tot heg een lied door 't gras.

Dat is de sprinkhaan - in de zomerweeld’
Koorleider - die, der vreugde nimmer zat,
Wanneer hij van zijn spel is afgemat
In 't onkruid rustend met zijn klanken speelt.

Nooit gaat de poëzie te loor op aard:
Als 's wintersavonds vorst met bange kou
Haar stilte vestigt, komt de krekel zingen

Steeds luider met het gloeien van den haard,
En wie sluimer-verloren luistren zou
Voelt zich van sprinkhaans zomersch lied doordringen.

D.A.M. Binnendijk