Helikon. Jaargang 3

[p. 39]

Moeizaam gebed

Mij heegaan en mijn wederkeren
omsluit Gij met eenzelfde Blik,
Ge kent vanaf de morgenlach
deze avondlike snik.

God, de seizoenen gaan moede en verward:
de wind ontluistert 't licht der weiden,
en uw onverwinbaar Hart
laat niet de ooften rijping beiden.

Nooit is de zomer groot genoeg
voor mijn van U verwijderend verkennen:
de wijn is zuur, want de oogst te vroeg,
de zaaier zal niet vóór het onweer mennen.

Ik weet uw kennen van mijn wrang ontberen,
van de ongesproken woorden van mijn eenzaamheid,
dat eenzaam blijven zal wie heden lijdt,
want het getij gaat om de keerkring keren.

Ik voel mijn bittre kracht de grenzen zoeken
der wet - o zoet gevaar! - voor uw Gelaat;
en slechts zal ik niet alle krachten vloeken,
als niet uw Arm mij, arme, nederslaat.

Jan Vercammen